Bazen takılıp kalıyorum hayatın durgunluğuna.
Merak etmiyor değilim bu karmaşıklık içindeki sade durgunluğu.
Sonra bakışlarımı alamıyorum kalabalıktan.
Kokusunu alıyorum hislerin.
En korkutucu olanı ise açlık hissi.
Nefesleri kokuyor açlıktan insanların.
Bilmece gibi duruyor fakat cevabı yok işte.
Çözemiyorum, bulamıyorum sonucu.
Hepsinin yüreği mahrum kalmış insanlık kokuyor.
Nefret kokuyor , öfke kokuyor , intikam kokuyor.
Kimse doymuyor sahip olduklarına.
Mutluluk bile çok ucuz kokuyor.
Kimse mutlu olamıyor , yetinemiyor sahip olduklarıyla.
Aklım tekrar takılıyor hayatın bu durgunluğuna.
Sonra görüyorumki bütün bu durgunluk yorgunluktan ibaret.
Insanlar dönmeyi alışkanlık haline getirmiş.
Hayat buna şahit oldukça durulmuş ve duruluyor bunca kalabalığa rağmen.
Hayatda sıkılır olmuş bu insanlardan..
