Güneşin altında oturmuş düşen yağmur taneciklerinin intihar kokusunu çekiyordum içime.
Yağmur tanelerinin can çekişen çığlıklarına kulak vermişken bahara ömrünü serpen gelincik çiçeklerinin güzelliğine takılmıştı gözlerim.
Kirpiklerime tutunmuş perde olmaya çalışan yağmur tanelerine ise anlam veremiyordum.
Kendini kaybetme korkusundanmıydı yoksa kirpiklerime tırnaklarını bırakırcasına tutunması.
Toprak yağmur değil acı kokuyordu sanki
Gözlerimi yakıyordu toprak kokusu.
Fakat gözlerimi ayıramadı hiç bir sebep gelincik çiçeklerinin güzelliğinden.
Önce gözlerimi yitirdim sonra yüreğimi.
Yüreğimde tutulmuştu gözlerim gibi bu güzelliğe.
Bana ait bir gelincik çiçeği vardı
Herşeyimi uğruna adadığım.
Gözlerimden başlamış yüreğime kadar herşeyi ele geçirmişti.
Içime işledikçe yaşama olan tutkum artmış, mutluluğa ev sahipliği yapmıştım.
Ve büyük gün gelmişti
Uğruna ömrümü çoktan gözden çıkarmıştım bile.
Benliğimi yitirmiştim , bana ait olan herşeyi işte.
Ve açılmıştım koca bir denize
Geleceğimde mutlulukla elele vermiş beni bekleyen gelincik çiçeğine doğru çevirmiştim rotamı.
Buluşma vakti yaklaştıkça hayallerim canlanır olmuştu gözümde.
Nasılda inanmıştım sevdiğine , deli dolu bir şekilde.
Mutluluktan duramıyordum yerimde.
Ve finale gelmiştik nerdeyse
Liman gözükmeye başlamıştı.
Yalnız bir terslik vardı bu işte.
Liman göründüķçe ağrılar başlıyordu yüreğimde.
Sanki habersiz olduğum koca yaralar varmış gibi içimde.
Limana yaklaştıkça kara bulutlar toplanmaya başlamıştı tepemde.
Şimşeğin çakmasıyla birlikte demir atmıştım limanın dibine.
Geçmişime dönmüş gibiydi zaman illeti
Fakat bana ait olan herşeyi gelecekte bırakmış şekilde.
Hiçbirşeydim artık bu kimsesiz limanda
Yüzüme aldığım büyük bir tokatla uyanmış
Kendimi büyük bir boşlukta görmüştüm
Kirpiklerime tutunan milyonlarca yağmur taneleriyle birlikte.
Ve artık gözlerimin gördüğü sadece onlardı
Onlar anlatabilirdi sadece yaşadığım bu durumu.
Dinlemek için hazır olduğumu söylediğimde dile gelmişlerdi.
Anlatan bırakıyordu kendini boşluğa.
Son bir yağmur damlası kalmıştı gözlerimde.
Belkide hayatımda yaptığım en uzun ve son sohbetimdi.
Şöyle dile getirmişti yüreğime..
Öncelikle çok üzgün olduğumu bilmelisin çocuk.
Biz aslında sadece çocuklarla arkadaşlık eder , sadece onlarla dile geliriz.
Onlar büyüdükçe bizi fark etmez ama biz onları asla unutmayız.
Biz sadece çocuk yüreklilere uğrarız güneşin hakim olduğu yerde.
Ve biz ruhumuzu kaybettikçe gökkuşağına döner
Gözlerindeki şaşırtıcı sevince karışırız onların.
Biliyorum çocuk değilsin ama çocuk yüreklisin arkadaş.
Çocuklar gibi sevdin gelincik çiçeğini
Sevdikçe kaybettin bütün benliğini
Seni uyandırmak için milyonlarca yağmur tanesi ruhunu kaybetti
Seni kurtaracak gökkuşağının var olması için
Var olmamıza rağmen engel olamadık
Gelincik çiçeğine yüreğini feda edişine.
Acı kokan toprak şimdiki geleceğindi işte
Duyduğun çığlıklar yüreğindeki çocuğun sesiydi arkadaş
Kendi ellerinle teslim ettin katiline.
Bizim düştüğümüz koca boşluk gibi işte
Senin düştüğün bu koca boşluk.
Istesende ömrün yetmeyecek artık mutluluğu bulmaya.
Kandırdı seni çocuk kandırdı
Acımadı çocuksu yüreğine
Gözlerinden tut yüreğine kadar bütün benliğini feda ettigin bir gelincik çiçeği kandırdı seni.
Sevgiye küsen yüreğinin bu olanlara son sözünü paylaşır mısın benimle çocuk..
Gökkuşağının renklerine karışmadan duymak istiyorum yüreğinden..
Ve gerçek yüzünü görmeden
Onunla güzel geçen ömrümün her saniyesi hatrına ölümü selamlamadan önce şöyle söylenmişti yüreğim yağmur tanesine..
" Eyvallah olsun gelincik çiçeğine eyvallah "
