ISLA DELA VEGA

KABANATA 7

They we're trapped! Alam niya kapag ganyan siya ay intensiyon nitong magtagal siya sa bahay nito. Best-friend ito ng mama niya. Ng mawala ang mama niya ay ito na ang tumayong parang kanyang ina. But her disapearance is like loosing half of his life. He love her so much that no one can ever replaced her.

But his mom's bestfriend made him feel that he is not alone. She love him like his own son. Hindi siya nito sinukuan kahit kalian. Kaya nga hindi na siya magtataka kung may tampo ito sa kanya dahil matagal na niya itong hindi nadadalaw. Five years to be specific. Nang mag-stay din siya sa England ay hindi niya ito masyado kinakausap dahil sobra siyang naging busy sa negosyo. Binuhos niya lahat ng kanyang panahon para lunurin ang sarili sa trabaho. To at least lessen the pain he was feeling.

Nang mawala noon ang daddy niya ay hindi siya nangulila ng ganoon dahil kahit kailan naman ay hindi siya naging close rito. He's been a father but he didn't feel his affection. Madalas itong wala sa kanila because of their business. Gayunpama'y hindi siya nagkaroon ng sama ng loob. That's why he depended from his mom whos was been a mother and a father to him. Her cancer made him lose her.

Napatingin siya kay Isabelle na tahimik na nakaupo doon sa couch. Lumakad siya palapit at tumabi sa kinauupuan nito. Nabigla na naman ang kanyang sekretarya niya. Natatawa siya sa reaksyon nito. Nanlalaki ang mga mata, tila ba laging nakakakita ng multo. Masyadong magugulatin base sa obserbasyon niya nitong mga nakaraang araw.

"B-Bakit po sir?" agad nitong tanong sa kanya. Nararamdam niya na ilag ito sa kanya. Hindi niya ito masisisi dahil sa nangyaring engkwentro nila.

"Pumunta ta'yo dito para ipatingin yang braso mo. Sobrang namamaga na. Kailangan na yan makita ng doctor." Paliwanag ko sa kanya.

"Naku sir, okay lang po ako...mawawala din ito."

Tingnan mong babaeng ito siya na nga ipapagamot. Alam kong kasalanan ko kung bakit siya nagkaroon ng pasa. Pakiramdam ko tuloy ako ang nasasaktan pag nakikita ko siyang nakahawak sa braso. Alam kong iniinda niya lang ang sakit kahit na hindi niya sabihin. Maybe this is guilt because this my fault after all.

"Ako ang boss mo, kaya ako ang masusunod, maliwanag?"

Hindi ito umimik...nagalit o natakot ata sa kanyang sinabi. Pakialam niya ba kung magalit siya, he is the boss kaya natural lang na siya ang masusunod.

Napansin niyang masyado ng matagal bumalik si Tita Milagros. Malamang ay masyado itong busy pa sa pagmando sa cook nito. She's been always like this whenever he's here. Mas lalo niya ding napapansin na masyadong tahimik pa rin ang katabi niya. Ni hindi man lang nito magawang tumitingin sa kanya. Mukhang wala itong pakialaman sa kanyang presenysa. He held a deep breath. Napalakas na nga ang hinga niya pero wala pa rin. Wala talaga itong pakialam sa katabi. Naiinis siya!

Napalingon siya mula sa kusina ng magsalita ang ginang. "Oh I'm really sorry sa inyong dalawa, medyo natagalan ako. I just want to make sure na masarap talaga ang kakalabasan ng kare-kare", ngiting ngiti nito.