&&&İnan bana yapma dedi kadın.
sus yalan söyleme dedi adam.
kadın anlattı adam inanmadı.
kadın sustu.Ve affetmedi.
*************************************************************************************************
**************************...
"Söyle Asaf sarıldın mı ona?Yoksa öptün mü onu?Gözümde yaşlarla giderken başka kollarda mı kendini avuttun ?Söylesene sana ne fazla geldi.Sana olan sevgim mi ?Söyle seni çok sevmem sana yetmedi mi?Biliyor musun ? Hayatımda başıma gelen en büyük kötü şeyin ailem olmaması sanmıştım.Ama meğersem başıma gelen en kötü şey senmişsin.Neden biliyor musun ? Çünkü sen beni hep kandırdın.Gözlerimin ışıl ışıl baktığını söylerdin sen bana sonra karanlık dünyanın aydınlığını.Şimdi ben senin gözlerine baktığımda karanlıklaşmış olan dünya mı görüyorum.O yüzden sen kötüsün.Kötü,kötü,kötü...
"Şimdi bana söyle bizi aldattın mı?"
Susmuştu.Biliyordu ki bu kadını çoktan kayıp etmişti.Gözlerine baktı ilk önce sonra acı ile yumdu.İki damla düştü aşağı yanaklarından.
Kadının ise kahkahası yankılandı.Arkasına döndü ve acı dolu çığlığına bıraktı.Asaf arkasından yaklaştı.Dokunmak istedi.Acılarını silmek istedi.Kendini anlatmak istedi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dokunma bana o pis ellerini sakın bana dokunma."derken teker teker dizildi kelimeler boğazına.
"Allah belamı versin ki çok özledim seni.Ne olur yapma bunu bize."Sadece bir kere olsun sarılmak istiyordu.Ama bazen istemek yetmezdi.Sevmek bile yetmez ki bazen.Tükene tükene öleceklerdi.Ağlaya ağlaya yarım kalacaklardı.Bitecekti bitmeliydi en doğrusu buydu.
"Ne var biliyor musun Asaf ?Ben sensiz yaşayamam sanırdım.Ama sadece sanmışım.Sensizde öle öle olsa da yine yaşarım ben.Sen bugün bu uçurum kenarında bizim mezarımızı kazdın.Sana tek sözüm senin olanlara sahip çık geç olmadan."
O an bir rüzgar esti.Kadının kelimeleri bitmedi.Nasıl biterdi ki.Canını acıtsa da söyleyecekti.Canını acıtanın canını acıtacaktı.Canını alanın canını alacaktı.Çünkü o artık katlanamıyordu.
"Sen beş para etmez adamın tekiymişsin.Seni adam sanıp yüreğimi açtım.Bir kuşun sahibine sığınır gibi sığındım öyle ürkek.Dedim ben sana be adam bana yaklaşma yakma canımı.Beni annem babam bıraktı sende bırakır gidersin dedim.Ne olur yaklaşma dedim.Bunu bana yapma dedim.Ateşlerde yanacağımı bile bile kabul ettim.Kavruldum ben senin yangınında.Bana gitme deme Asaf.Sen beni milyonlarca terk etmişken bana şimdi bunları söylemeye hakkın yok senin."son nefesiymiş gibi bıraktı nefesini kadın.Bu ayrılık çok şeyi aldı onlardan.
"Sen içinde kocaman bir Aşkla cehennem ortasında yaşamak nedir biliyor musun?Bir hataydı sen yoktun biz yoktuk."Kübra duyduklarına inanamıyordu.Bu adam sevdiği adam mıydı?Boşu boşuna mı beklemişti bu adamı.Tiksinti ile dudaklarını oynattı Kübra.Bir gün bu durumlara geleceğini sanmıyordu Kübra.Hayat bu ya hiç beklemediğin zamanlarda bazen çiçek açardı umutlar.Bazende sararıp solardı.
"Benim sevdiğim adam bu muydu diye sorar oldum ben ama hiç tiksinmedim . Asaf ben senden.Bugün ilk defa senden tiksiniyorum.Ben senden bugün senden tek bir şey isteyeceğim ve sende bunu yapacaksın.Bunu bana borçlusun."bunu yapmazsa bir daha yapamayacağını hissetti.Yapmalıydı bunu artık.
"Sahip çık onlara biz sensiz yaptık bugüne kadar yine devam ederiz ama sen Asaf çıkma karşımıza.Çıkma ki gözümüzün görmediğini kalbimizde unutsun.Yoksa bu kalbi söküp atmak farz oldu bana."haykırıyordu gözleriyle daha ne diyebilirdi ki.Ne çok şey sığdırdı 25 yaşına Kübra.İlk önce annesi babası terk etmişti onu.Daha sonra en güvendikleri.Ama o asla yılmamıştı.Annesizliğe babasızlığa bile alışmıştı küçük yaşında.Uykusunda birden korkarak uyanır geceleri ve hıçkırarak ağlardı.Sığınacak bir kucağı yoktu onun.Şimdide olmasın ne olurdu ki.Ama şimdi oğlu vardı.Onun için zaten yaşamıyor muydu?
Ben yemin ederim pişmanım.Hiç mi halimi görmüyorsun ?Sensizken çöktüm kadın ben.Ben hatalıydım evet ve yıllarca pişmanlıkla kavruldum."
Kadının da adamında yüreği kor ateşlerde kavruluyordu.Artık ikisi de biliyordu.Bir araya gelemeyeceklerdi.İkisi de çok acı çekmişti.Haksız yere en çokta Kübra yara almıştı.Kadının sözleri ağırdı.Tıpkı yaşadıkları gibi.
"Ben hep seni özledim Asaf.Dedim ki bir gün gelecek.Her gece oğlum uyuduğunda öyle çok dua ettim ki.Anlasın hatasını dedim.Buna inandım.Bunu istedim.Ben çok şey mi istedim?Sen geldin buldun beni.Sonra kalbimi açtım sana ben ne istedim senden sadece tek şey.Bu kadar mı fazla geldim yüreğine.Senden sadece beni sevmeni istedi.Sen sadece bizim aşkımızı değil hayatımızı da mahvettin.Gelecek günlerimizi çaldın."derken son göz yaşı aktı Kübra'nın.
Yaşanacak ne kalmıştı ki.Her şey yarım kalmıştı.
"Sana ne desem sözlerim anlamsız o kadar boş ki.Şimdi daha yeni anlıyorum.Ben sana sevgimizi sahip çıkamadım.Ben çok şey mi istiyorum kadın tek bir şans."
"Şans öyle mi?Şimdiye kadar neredeydin be adam?Ben sana söyleyim Melisa Melisa değil mi?Onunlaydın.Tek dostum tek ailemdi bir zamanlar aynı senin gibi.Sen benim ilk yangınım.İlk aşkım.İlk yanılgım.Söylesene kızana benim adımı mı verdin?Gözlerini kaçırma benden.Sahip çık onlara bize sahip çıkmadığına değsin o yüzden.Bizim için yapılacak hiç bir şey kalmadı Asaf.Sen geldin ve hiç düşünmeden sıktın ta kalbimin ortasına tıpkı eskiden tek diye hayatımın ortasına düştüğün gibi."
O an iki kurşun sesi duyuldu.Yere düştü Kübra.Sevdiği adamın kollarının arasına düştü kadın.Aklındaki tek şey.
"Sevdiği adamı tekrar görüp göremeyeceğiydi. "
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
