Verliefd op mijn beste vriend

chapter 24

Irene's P.O.V

zonder dat ik het weet loopt er een traan over mijn wang. het had een mooie dag moeten zijn. mijn 18de verjaardag. maar in plaats daarvan was het een grote ramp! ik weet het ik ben jarig maar daar wil ik geen tijd aan besteden want als ik dat doe denk ik meteen aan mama...

"schatje, je huilt" fluistert Laura naar me en trek me in een knuffel. ik laat het toe want ik weet dat het goed voor me is.

ik ben al lang blij dat Laura fluistert en het niet helemaal door de klas schreeuwt. Iedereen weet nou al dat mijn moeder is overleden maar wanneer weet gelukkig niemand. maar wat iedereen wel weet, behalve Laura, is dat ik jarig ben. en niemand heeft me nog gefeliciteerd en dat vind ik helemaal niet erg, vind het wel fijn. maar waarom moet Anne precies vandaag niet op school zijn?! ze weet hoe hard ik haar nodig heb en dan doet ze me dit aan.

ik trek me terug en kijk Laura met waterige ogen aan. snel veeg ik mijn tranen weg. ik heb vandaag expres geen make-up op gedaan want ik wist dat het anders zou uitlopen. "gaat het weer een beetje" vraagt Laura waardoor ik knik en kijk naar de ring die ik uiteindelijk toch heb gekocht. 

ik heb hem gekocht zodat ik nog herinneringen heb. de ring die ik wilde kopen. de ring die ik zo graag wilde hebben. de ring waardoor mijn moeder misschien wel dood is, want als ik die winkel niet was ingelopen dan had ik nog een spinglevende moeder aan mijn zijde staan. 

nee Irene! zo mag je niet denken. je weet dat het niet jou schuld is! wat er is gebeurt is gebeurt en kan je niet meer terug draaien...

***

de bel gaat en het is eindelijk pauze. samen met Laura loop ik naar onze vaste plek in de aula. ik heb een heel gesprek met haar over de domste dingen. ik ben blij dat ze niet over dat huil gedoe in de les begint.

misschien weet ze het, misschien ook niet. wat maakt het uit heb belangrijkste is dat ik deze dag net zoals een normale dag moet maken. Paris en Femke zijn er nog steeds niet. "weet jij waar ze zijn?" vraag ik aan Laura. "Femke appte me net dat ze niet op school zijn. geen idee waarom" zegt ze. nou lekker dan. je drie beste vriendinnen laten je in de steek terwijl ik ze juist nodig heb...

"mogen we erbij komen zitten?" vraagt Koen terwijl hij komt aanlopen met zijn vrienden groep. Laura knik en ik rol met mijn ogen.

"en hoe is het met de dames?" vraagt een van de vrienden van Koen. volgens mij heet hij Cody, maar weet het niet zeker. "goed hoor" zegt Laura. ik reageer niet een want heb geen zin in dit gedoe. volgens mij staat mijn blik echt op kill. gelukkig dat niemand er nog naar heeft gevraagd. maar wat ik wel raar vindt is dat niemand mij nog heeft gefeliciteerd. niemand! meestal als ik jarig ben word ik al gefeliciteerd als ik mijn eerste stap op het schoolplein zet. maar dit jaar. helemaal niemand.

ik voel mijn mobiel in mijn broekzak afgaan en vis hem eruit. ik kijk naar wie me belt en zie dat het Kim is. zij belt me meestal nooit...

(I: Irene, K: Kim)

I: "hey Kim, wat is er?"

K: "Irene, k-kan je me a-alsjeblieft op komen halen?"

ik hoor gewoon door de telefoon dat ze aan het huilen is.

I: "komt het door Jack?"

K: "nee, nee. i-ik denk dat je het wel w-weet"

I: "ja tuurlijk! ik kom er nu aan!"

ik hang op en sta op. iedereen kijkt me raar aan maar ik loop gewoon weg. het kan me helemaal niks schelen dat ik op school moet zijn. mij zusje en ik zitten in het zelfde scheutje.

ik pak mijn scooter en rij naar Kim's school toe, die trouwens ook Tim's school is. zou hij vanmiddag nog langs komen? ik hoop het eigenlijk wel maar als hij lijkt op mijn vriendinnen dan heb ik zo'n gevoel van niet.

ik rij de parkeerplaats op en loop het schoolplein op. ik zie Kim in de armen van Tim die haar probeert te troosten. ik ren er naartoe en trek haar in mijn armen. "kom op, we gaan naar huis" zeg ik en wil Kim meenemen maar Tim houd me tegen. "misschien is het beter als we naar mijn huis gaan. mijn ouders zijn toch niet thuis" hij heeft wel gelijk. al onze herinneringen met haar liggen in ons huis en dat zou het alleen maar erger maken. ik knik en loop met Kim naar mijn scooter. "ik zie jullie bij mijn huis" zegt Tim en fiets weg. niet veel later gaan wij erachter aan met de scooter.

oke, ik had het fout. Tim lijkt dus helemaal niet op mijn vriendinnen. hij heeft zelfs Kim opgevangen en nu gaat hij zelfs met ons mee ookal heeft hij nog les. wat is dat toch lief van hem, met zo'n iemand wil ik later trouwen...

ik parkeer mijn scooter bij het huis van Tim die blijkbaar al thuis is want zijn fiets staat er al. die is snel. voordat ik op de bel kan drukken maakt Tim de deur al open. hij laat ons binnen en samen met Kim ga ik op de bank zitten. 

Kim begint weer te huilen waardoor ik haar naar me toe trek. ik zelf weet eigenlijk niet hoe ik hiermee om moet gaan. ik kan mijn zusje zo niet zien terwijl ik het zelfde heb. 

Tim komt aanlopen met een glas water en neem het van hem aan. ik geef het aan Kim. Tim die gaat op een stoel zitten en zegt niks. "Irene... dit is niet goed. het is jou verjaardag. het zou leuk moeten zijn. en in plaats daarvan zit ik hier te huilen" zegt Kim met een kleine glimlach. "dat geeft niet, echt niet. ik heb vandaag ook al uren gehuild en over mijn verjaardag. maak je geen zorgen. daar wil ik nu gewoon even niet aan denken." zucht ik. "o-oke..." 

-------

oke, ik had gewoon te veel inspiratie waardoor er weer een hoofdstuk klaar is! ;D -happydance!-

ik weet alleen niet wanneer er een nieuw hoofdstuk komt want volgende week heb ik nog best veel toetsen...

reas, vote & comment

xxxxxx