Barda olanlardan sonra Efe'nin suratına bakamamıştım. Tam bir ucubeye dönüşüyorum. Siyah çizgiler çıktıktan bir hafta kadar sonra yok olmuştu ve sadece kanatlarım çıktıktan sonra ortaya çıkıyordu...
"Defne, hazır mısın?" Efe'nin sesini duyunca çantamı alıp kapının önüne geçtim. Ayakkabılarımı giydim ve beraber arabaya kadar yürüdük. Arabaya bindik ve Efe arabayı çalıştırdı. Sürmeye başladığından beri bir şey söyleyecek gibi ağzını açıp kapatıyordu.
"Beni daha ne kadar kendinden uzak tutacaksın?" diye sordu en sonunda.
"Seni uzaklaştırmıyorum."
"Defne, seni seviyorum. Bunu biliyorsun değil mi?"
"Evet, biliyorum." dedikten sonra bıkmışlığımı ve umutsuzluğumu belli edercesine nefes aldım. "ama beni daha ne kadar sevebilirsin ki?" dedim.
"Hiç bir şey sana olan sevgimi azaltamaz bunu öğrenmen gerekirdi."
"Bilmiyorum, Efe..." derken arabayı park ediyordu.
Ona böyle davranmak bana da acı veriyor.
"Tamam...Özür dilerim." diyerek gülümsedim ve arabadan indim.
"Özür dilenecek..." Efe'nin ne dediğini duyamadan gözlerim ve kulaklarım başka bir yere gitti.
"Defne, Efe'nin öldüğü orman..."
Ölüm, karanlık, büyük alevler ve şırınga...
"Şekil değiştiren beni kaçırdı..."
Kafes, siyah bir gölge, ihanetin kokusu....
"bir şey yok." Efe lafını tamamladığında içimdeki dehşetin verdiği panikle konuştum.
"Jennifer kaçırılmış!"
"Kim kaçırmış?"
"Şekil değiştiren!"
"Şekil değiştirenler çok güçlü, ölebiliriz! Bu bizi aşar."
"Efe, kimse yokken Jennifer benimleydi, yanımda sen bile yokken o vardı! Onu ölüme terk edemem!"
"Ölebilirsin!"
"Kaybedecek hiç bir şeyim yok!"
"Ben varım, Defne! Eğer gidersen beni kaybedersin!" diye kükrercesine bana bağırdı.
Ne dediğini anlamam biraz zamanımı aldı. Sinir ve inatla üstümü çıkarttım. İnsanları umursamadan kanatlarımı çıkardım. Siyah çizgiler vücudumu kaplarken Efe'yi orada bırakarak havalandım.
Her şeyin daha kötü olacağını biliyorum ama nasıl olur da Jennifer'ı yalnız bırakacağımı düşünebilir?
Jennifer ile tekrar bağlantı kurmay denedim ama zihni kapanmıştı, ya kendini saklıyordu ya da birisi ona işkence ediyordu!
Büyük kanatlarımın bir işe yaramasını bekleyerek daha çok hızlanmaya çalışıyorum.
Jennifer'ı kurtarıp döndüğümde Efe'yle ciddi bir şekilde konuşmamız gerekiyordu.
Efe'nin öldüğü ama yeniden yaşama döndüğü ormana geldiğimde yere indim ve kanatlarımı derim ile sakladım.
Etrafa bakarak yürüyorum, onu tam olarak hissedemiyorum! Zihnimle ona tekrar ulaşmaya çalıştım ama yine olmadı! Yere oturdum ve rahat bir pozisyona geçtim. Madem zihnine ulaşamıyorum, ben de bedenine ulaşırım!
Gözlerimi kapattım ve Jennifer'ı düşünmeye başladım.
"Kim bilir, ben bilmem bedenine ulaşacağım hemen!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Melez
FantasíaKaranlık bir gerçek vardı ortada, kimsenin göremediği. Genç bir kız vardı, herkesin deli sandığı. Ve farklı bir dünya vardı, kimsenin bilmediği. Defne, herkesin deli sandığı bir kızdı. Çığlıklar, sesler, görüler... Ama ne olduğunu anlamıyordu. Anlad...
