‘Ik. Krijg. Mijn. Rits. Niet. Omhoog.’ Emma staat puffend voor de spiegel. De koningin komt achter haar staan. Langzaam ritst ze de mooie, pastelblauwe, strakke jurk dicht. Emma voelt dat ze zenuwachtig is. Vanavond gaat ze alle familie ontmoeten. Het is het jaarlijkse galafeest van de koning en de koningin. En waarom heeft ze steeds zo’n last van haar buik en is ze misselijk? ‘Je ziet er beeldschoon uit.’ De koningin kijkt haar bewonderend aan. Emma kijkt in de spiegel en ziet zichzelf. De jurk staat haar inderdaad mooi. Haar haren zitten in een vissengraatvlecht. Even later is ze alleen in de kamer. Ze gaat voorzichtig op haar rug op het bed liggen. Ze voelt zich echt beroerd. De deur gaat open. Het is Jonathan. ‘Em, wat is er aan de hand? Ben je nog steeds zo misselijk?’ ze voelt hoe ze omhoog wordt getrokken. Als ze recht overeind zit slaat Jonathan zijn armen om Emma heen en Emma legt haar hoofd tegen Jonathan aan. ‘Ik heb echt zo’n buikpijn,’ kreunt Emma.
Naarmate de avond vordert, gaat Emma zich slechter voelen. Ze vindt het superleuk om alle familie te zien maar op een gegeven moment gaat het echt niet meer. Ze knijpt in Jonathans schouder. ‘Jonathan, ik moet echt even naar buiten.’ Bezorgd loopt Jonathan met haar mee. Als ze op het bankje bij de grote vijver zitten begint Emma te huilen. ‘Ik heb zoveel pijn,’ zegt Emma en ze klapt dubbel bij een kramp. ‘Ik ga echt een dokter halen, Emma.’ Terwijl Jonathan dit zegt valt ze flauw. Van de pijn, en van een andere, onbekende oorzaak.
Heel langzaam opent Emma haar ogen. Ze kijkt op de wekker. Het is half drie ’s nachts. Naast haar zit een onbekende man. Ze kijkt de man vragend aan. ‘Ik ben de arts. Ik weet niet of je het je nog herinnert maar je bent afgelopen avond flauwgevallen. Prins Jonathan heeft je hier naar binnen gebracht en mijn hulp ingeschakeld. Ik heb je kunstmatig buiten bewustzijn gehouden om een aantal testjes te doen. Prins Jonathan zei dat je al een week last hebt van ontzettende buikkrampen en misselijkheid.’ De dokter kijkt Emma aan. ‘Ja, dat klopt,’ zegt Emma. ‘Mag ik je misschien een paar persoonlijke vragen stellen?’ De arts kijkt Emma vragend aan. ‘Natuurlijk.’ Emma wacht gespannen af. ‘Je hebt nu drie weken een relatie met prins Jonathan toch?’ ‘Ja, dat klopt,’ zegt Emma en ze voelt weer een kramp opkomen. ‘Wanneer ben je voor het laatst ongesteld geweest?’ Emma wordt een beetje overvallen met deze vraag. ‘Eh, precies vier weken geleden. Ik verwacht dat het elk moment weer kan komen.’ Emma kijkt de dokter aan. ‘Wanneer heb je het voor het eerst gedaan met Jonathan?’ de dokter kijkt vragend naar Emma. Emma’s hersenen werken op volle toeren. NEE! Dit kan niet waar zijn! ‘drie weken geleden,’ stottert Emma en ze slaat haar ogen neer. ‘Je hebt zulke buikkrampen en misselijkheid omdat je in verwachting bent, Emma.’ Er loopt een traan over Emma’s wang. ‘Dit, dit kan niet waar zijn.’ Emma kijkt geschrokken om zich heen. ‘Waar is Jonathan?’ vraagt ze dan huilend. ‘Ik zal prins Jonathan, de koningin en je vader nu op de hoogte brengen. Daarna zal ik Jonathan sturen.’
Jonathan zit gespannen in de ruimte naast de kamer waar Emma ligt. Dan gaat de deur open. Jonathan staat automatisch op. ‘En?’ ook de koningin en Emma’s vader staan ongeduldig te wachten. ‘Ik denk niet dat u het verwacht,’ de arts kijkt eerst naar Jonathan en dan naar de rest. ‘Emma is in verwachting.’ Jonathan moet dit even op zich in laten werken en laat zich langzaam zakken op de stoel. De koningin kijkt geschokt naar Emma’s vader. Jonathan kijkt voorzichtig naar zijn moeder. ‘Het komt goed, jongen. Echt, het komt goed.’ Jonathan staat op en loopt de kamer in. Hij sluit de deur achter zich. ‘Jonathan.’ Emma zakt in elkaar en begint te huilen. Jonathan gaat op het bed zitten en slaat zijn armen beschermend om haar heen. ‘Het spijt me zo,’ snottert Emma. ‘Emma, dat hoef je niet te zeggen. Het is ook mijn fout, weet je nog?’ hij neemt haar gezicht tussen zijn handen en veegt de tranen weg.
Als ze een kwartier later in Jonathans bed ligt, komt Jonathan naast haar liggen. ‘Mijn lieve meisje.’ Jonathan geeft een kus op Emma’s wang. Emma glimlacht maar klapt dan, huilend, dubbel van de kramp. ‘Jonathan, ik kan niet meer,’ roept ze snikkend. Langzaam drukt Jonathan Emma naar achter en begint met de instructies die de dokter heeft gegeven als ze van die krampen heeft. Hij stroopt haar shirt op tot haar ribben en pakt de massageolie van het nachtkastje. Hij doet een beetje op zijn handen en begint dan voorzichtig Emma’s buik te masseren. Langzaam voelt hij Emma ontspannen en de pijn trekt weg uit haar gezicht. Na een halfuurtje is Emma in slaap gevallen en gaat Jonathan doodmoe naast haar liggen. Hij legt een hand op Emma’s buik. Op de plek waar nu hun kindje groeit.
