Als Emma haar ogen open doet is het nog licht in de kamer. Blijkbaar is ze in slaap gevallen. Jonathan zit achter zijn laptop bij het bureau. Ze pakt een kussen en gooit die tegen Jonathans hoofd. Jonathan staat meteen op en ploft naast haar op het bed. Emma staat langzaam op en loopt naar de badkamer. Het is bijna tijd voor het diner dus ze moet zich maar eens aankleden. Als ze haar favoriete witte, kanten jurkje pakt, degene waarin Jonathan haar voor het eerst heeft gekust, en hem probeert aan te trekken gaat de rits niet dicht. De jurk is te klein. Gefrustreerd probeert ze het nog een keer. Er is geen beweging in te krijgen. Langzaam doet ze de badkamerdeur van het slot en loopt naar Jonathan. Jonathan begint te lachen. ‘Is dit hét jurkje?’ hij geeft Emma een kusje op haar wang. ‘Ja, en ik krijg hem niet meer dicht,’ quasi boos kijkt ze naar Jonathan. ‘Ach Emma, dat is toch logisch? Je buik begint nu gewoon dikker te worden,’ Jonathan trekt aan de rits en hij gaat langzaam maar zeker omhoog. Opgelucht draait Emma zich om en slaat haar armen om Jonathans nek.
Donderdag is de enige dag dat Jonathan ’s avonds niet mee-eet in verband met voetbaltraining. Dus die avond zitten de koning, de koningin, Emma’s vader en Emma zelf aan de tafel. Haar vader doet een schaal met andijvie open en Emma gaat bijna over haar nek. Snel gaat ze bij het raam aan de andere kant van de eetzaal staan. De koningin moet lachen. ‘Je hebt precies dezelfde kwaaltjes als ik toen ik zwanger was van Jonathan.’ ‘Ik word er ontzettend moe van,’ zuchtend gaat Emma weer aan tafel zitten. ‘Hoe was het vanmiddag met het nieuwe parlementslid en zijn vrouw?’ de koning kijkt vragend naar de koningin. ‘meneer van Veningen was heel aardig. Zijn vrouw wat minder.’ De koningin knipoogt naar Emma. ‘Wat dan?’ de koning kijkt verbaasd naar zijn vrouw. ‘Ze begon over Emma en haar zwangerschap. Ze deed nogal respectloos en daar kan ik echt niet tegen. Zeker niet als het tegen Emma is,’ de koningin aait over Emma’s haar. Emma lacht lief terug. Als ze aan het toetje zitten voelt Emma zich ontzettend beroerd. ‘Ik ga even liggen,’ zegt Emma terwijl ze opstaat. De koningin kijkt haar bezorgd aan maar gaat er verder niet op in. Langzaam loopt Emma naar de badkamer en trekt haar jurkje uit. Ze doet een joggingbroek van Jonathan aan. Hij is te groot maar dat is juist lekker. Ze trekt een T-shirt aan en gaat onder de deken liggen. Ze voelt koorts opkomen. Ze voelt zich ziek. Langzaam valt ze in slaap.
Ze merkt niet dat de koningin na een uurtje de kamer in komt. De koningin schrikt zich rot als ze Emma ziet. Ze ligt helemaal te zweten en te ijlen van de koorts. Ook ligt ze te brabbelen dat ze zo’n buikpijn heeft. Snel gaat de koningin naar de dichtstbijzijnde telefoon en belt de dokter. Als ze de dokter aan de lijn heeft gehad snelt ze zich weer naar Emma. Ze gaat naast het bed zitten. ‘De dokter komt over tien minuutjes, Emma,’ de koningin veegt wat tranen van Emma’s wang. ‘Ik heb zo’n pijn. Waar is Jonathan?’ vraagt Emma fluisterend en ze knijpt haar ogen stijf dicht tegen het licht. ‘Jonathan is aan het voetballen, weet je nog?’ de koningin aait over Emma’s haar. Emma barst in tranen uit en trekt haar armen om haar buik. ‘AU!’ gilt ze en ze klapt dubbel. Na enkele minuten komt de dokter binnen. Hij kijkt even naar Emma en voelt aan haar voorhoofd. ‘Ze is in verwachting, he?’ de dokter kijkt vragend naar de koningin. ‘Ja, dat klopt,’ de koningin kijkt bezorgd naar de dokter. ‘Dan bel ik nu een ambulance. Ze moet naar het ziekenhuis. Ik denk dat ze een acute buikholteontsteking heeft.’ De dokter pakt zijn oppieper uit zijn zak.
Als ze vier minuten later in de ambulance zitten wordt de koningin overspoeld met emoties. Emma’s vader kon niet mee met de ambulance dus ze hadden samen besloten dat de koningin zelf mee zou gaan. ‘Jonathan,’ Emma fluistert. De koningin pakt haar telefoon en toetst het nummer in van Jonathan.
Jonathan schiet net een bal weg als hij zijn telefoon hoort trillen. ‘Huh? Ik word nooit gebeld onder voetbaltraining.’ Denkt hij als hij naar zijn telefoon toe loopt. hij kijkt op het scherm. Zijn moeder. Zijn teamgenoten komen nieuwsgierig om hem heen staan. ‘Mam? Wat is er?’ Jonathan kijkt lachend naar zijn teamgenoten. Als hij zijn moeder hoort praten trekt zijn lach langzaam weg. ‘Wat? Maar, hoe.’ Jonathan begint te stotteren. ‘Oke, ik sta bij het hek,’ Jonathan drukt zijn moeder weg en wordt lijkbleek. ‘Emma heeft een acute buikholteontsteking. Ze wordt nu naar het ziekenhuis gebracht. Ik moet erheen.’ Zijn teamgenoten knikken instemmend en even later staat Jonathan bij het hek. Hij wordt opgehaald door een kleine ambulance waar Emma niet in ligt. Als hij even later door de klapdeuren van het ziekenhuis rent ziet hij zijn moeder zitten met tranen in haar ogen. ‘Wat is er aan de hand?’ Jonathan kijkt geschokt naar zijn moeder. ‘Ze ligt in coma.’ De koningin krijgt het bijna niet over haar lippen. Jonathan zakt in elkaar op een stoel en slaat met zijn handen tegen zijn hoofd. Er rolt een traan over zijn wang. Dan staat hij op en loopt naar de kamer toe waar Emma ligt. Kamer nummer 189. Hij wordt tegengehouden door een arts. ‘U mag twee minuten bij haar zijn.’ Jonathan loopt naar de rand van Emma’s bed en hij barst uit elkaar als hij ziet hoe Emma erbij ligt. Haar gezicht is ingevallen en lijkbleek. Ze haalt heel af en toe adem en ze ligt doodstil. ‘Emma, alsjeblieft, als je me kunt horen. Blijf vechten. Voor jezelf en voor mij. Ik kan echt niet zonder je.’ Hij drukt Emma’s hand tegen zijn wang maar tevergeefs. Emma blijft doodstil liggen. Hij strijkt met zijn hand over Emma’s wang en dan loopt hij langzaam de kamer uit.
