Emma maakt haar laatste koffer open en legt het stapeltje kleren op de bovenste plank in de kast. Dan loopt ze naar de badkamer en stapt onder de douche. Als ze een kwartiertje later voor de spiegel staat kijkt ze naar zichzelf. Haar lange bruine krullen komen tot halverwege haar rug en haar slanke lijf is een beetje ineengekrompen. Ze is doodmoe van de lange reis. Ze doet de kledingkast open en haalt er een fleurig jurkje uit met een strak, grijs lijfje en een wijde rok vol met bloemen. De jurk komt tot net boven haar knieën. Ze beslist dat het best kan en trekt haar rode ballerina’s aan. Als ze haar make-up tasje uit de la pakt valt er een foto van haar moeder uit. Ze kan nog steeds niet geloven dat ze vanmiddag het hele verhaal aan Jonathan heeft verteld. Ze vertrouwd hem gewoon. Hij doet zo lief. Langzaam haalt ze een borstel door haar vochtige haar. Ze maakt zich lichtjes op en spuit nog even wat parfum in haar nek. Als ze op weg naar de eetzaal langs de keuken loopt ziet ze haar vader staan. Ze loopt door de klapdeur naar binnen en pakt hem van achter bij zijn middel vast. Haar vader draait zich om en slaat zijn armen om haar heen. ‘Mijn mooie meisje.’ Hij strijkt met een hand langs haar gezicht. ‘Bevalt het je een beetje?’ Haar vader kijkt haar aan nadat hij haar heeft losgelaten. ‘Ik vind het super hier.’ Emma kijkt haar vader stralend aan. ‘Is het de bedoeling dat we met het personeel eten of met de koningin?’ Emma kijkt ongemakkelijk naar haar vader. ‘De koningin heeft gevraagd of we met hen mee willen eten.’ Haar vader kijkt haar lachend aan. Emma is verbaasd. ‘Ze zijn hier zo aardig!’
Als Emma haar jurkje nog even checkt en dan door de deuren naar de eetzaal loopt zitten de koning en de koningin er al. Emma maakt een buiging voordat ze de koning een hand geeft. ‘Ach kind. Dat hoeft toch helemaal niet.’ De koning geeft Emma lachend een knipoog. Emma lacht verlegen terug. De koning kijkt haar aan. ‘Ik vind het wel leuk hoor. Altijd maar dat gezeur van die puberjongen.’ Emma lacht en merkt dat het ijs is gebroken. ‘U heeft een hele aardige zoon. We hebben vanmiddag al kennis gemaakt.’ Emma plukt een draadje van haar jurk. De koningin laat ook een lach horen. ‘We hebben het al gehoord. Jonathan vertelde van het incident.’ Emma glimlacht en gaat zitten aan de reusachtige tafel. De deuren gaan open en Jonathan komt binnen. Hij glimlacht naar Emma en geeft zijn moeder een kus op haar wang. Hij gaat tegenover Emma zitten. Als haar vader binnenkomt met de schalen kijkt de koningin op. ‘Dat ruikt fantastisch!’ ze doet de schalen open en er liggen allerlei lekkere gerechten. Emma’s vader gaat ook zitten en verteld wat alles is. ‘Dit is runderschotel met stamppot. In die schaal zit lasagne en in de schaal aan het einde van de tafel zit kip madras. Emma’s lievelingsgerecht. ‘Het ziet er heerlijk uit.’ De koning kijkt hem goedkeurend aan.
Als ze aan het dessert zitten begint de koningin dingen over Emma te vragen. ‘Wat is het gekste wat Emma ooit als baby gedaan heeft?’ de koningin kijkt vragend naar Emma’s vader. ‘Het gekste? Poe, dat is een moeilijke vraag.’ Hij knipoogt naar Emma. ‘Ze had vroeger een kat. Ze waren echt onafscheidelijk. Toen Emma een keer in bad zat, was ze allemaal liedjes aan het zingen. De kat zat naast haar op een krukje. Ze zag toen een vlek op de vacht van de kat en ze trok zo die kat het water in. Het scheelde niet veel of ze had die kat laten verdrinken.’ Iedereen moet lachen. Emma’s gezicht wordt een beetje rood. ‘Pap!’ Emma kreunt. Jonathan moet lachen en kijkt lief naar Emma. Emma kijkt terug en het rood trekt een beetje weg uit haar gezicht. ‘Ehm,’ begint de koningin en het lijkt wel of ze heeft gezien hoe Jonathan en Emma naar elkaar keken. ‘Ik wil je echt complimenteren.’ Ze kijkt naar Emma’s vader. ‘We zijn ontzettend blij met zo’n goede, spontane kok.’ De koning knikt instemmend. De koning, de koningin en Emma’s vader zitten nog even gezellig aan de koffie. Emma loopt naar de tuin toe en gaat op een bankje zitten. Ze wordt even rustig van de frisse lucht. Haar hoofd zit vol met gedachtes. ‘Ik zag je zitten en ik dacht dat je misschien wel even wat gezelschap kon gebruiken.’ Ze voelt hoe Jonathan naast haar komt zitten. Na een poosje zegt Emma opeens: ‘Ik weet echt bijna niets over je.’ Jonathan grinnikt. ‘Vraag maar wat je wilt weten.’ ‘Wat is de naam van het meisje?’ ‘Ze heet Chrystel. Heb je ook leukere onderwerpen?’ Jonathan zucht. ‘Oké, naam van je beste vriend?’ ‘Tim. Nu is het mijn beurt. Hoe oud was je toen je je eerste zoen kreeg?’ Jonathan kijkt Emma uitdagend aan. ‘Wat gaat jou dat aan?’ zegt Emma quasi-verontwaardigd en ze prikt met haar vinger in Jonathans zij. Jonathan begint Emma te kietelen en Emma gilt. ‘Stop! Stop!’ Emma kronkelt op het bankje. Jonathan houdt langzaam op. ‘Oké, ik was veertien.’ Emma wacht Jonathans reactie af. Jonathan veegt langzaam een krul uit Emma’s gezicht. Emma glimlacht. ‘Wie is dit?’ Emma kijkt op van wie die schrille stem is en kijkt recht in het gezicht van een heel knap meisje. Ze voelt hoe Jonathan verstijft. ‘Dit is een meisje en ze kan zelf praten.’ Jonathan kijkt geërgerd naar het meisje. Het meisje kijkt minachtend naar Emma. ‘Wie ben jij?’ vraagt ze terwijl ze naar haar nagels kijkt. ‘Emma,’ Emma kijkt naar het meisje. ‘En wat doet Emma hier?’ het meisje kijkt haar boos, bijna jaloers aan. ‘Jezus, Chrystel. Doe eens normaal. Ik had je toch verteld dat we een nieuwe kok kregen met een dochter?’ Jonathan moet moeite doen om zich in te houden. ‘Ja, en waarom zit ze hier dan met jou?’ Chrystel kijkt maar Emma. ‘Ik, we hadden net gegeten en we waren gewoon even aan het praten.’ Chrystel haalt haar neus op en geeft Jonathan, recht voor het gezicht van Emma, een kus. Jonathan duwt Chrystel van zich af maar Emma is al opgestaan. Ze rent naar binnen. De tranen komen omhoog. ‘Jeetje Em, doe normaal. Je gaat toch niet huilen om haar. Ze is het niet waard.’ Allerlei gedachtes vliegen door haar hoofd. Wat ze nog het ergste vond was die kus. Ook al duwde Jonathan haar weg. Dat ging echt door merg en been. Was zij maar een prinses, een belangrijk persoon voor het land. Dan had zij een relatie kunnen hebben met Jonathan. Als ze bij hem is voelt het zo goed. Zo vertrouwd. Als ze het paleis binnenrent loopt ze de eerste kamer in die ze tegenkomt. Blijkbaar de bibliotheek. Ze gaat op de bank zitten en laat haar tranen de vrije loop. Ze is zo dom. Ze laat zich zo inpakken door een trut. Net als op de middelbare school. Ze moet niet over zich heen laten lopen. Haar tranen beginnen een beetje op te drogen als de deuren opengaan. Snel wrijft ze haar tranen weg. ‘Godzijdank, hier ben je. Het spijt me zo!’ Jonathan gaat zitten en slaat zijn armen om Emma heen. Dit is de eerste keer dat hij haar echt aanraakt. Er stromen weer tranen over haar wangen en ze legt haar hoofd tegen de borst van Jonathan. Langzaam strijkt Jonathan over haar hoofd. Hij beseft dat hij haar voor altijd vast wilt houden. Ze is de ware. Honderd procent zeker. ‘het spijt me zo Em, het spijt me zo.’ Jonathan fluistert in Emma’s haar. ‘Je kan er niets aan doen. Je hebt me geprobeerd te beschermen.’ Emma snikt. ‘Waar is ze nu?’ Jonathan balt zijn vuisten. ‘Ik heb haar even het een en ander duidelijk gemaakt.’ Emma trekt haar benen op en nestelt zich tegen Jonathan aan. Op dit moment maakt het haar even niets uit dat het eigenlijk niet kan, dat het onmogelijk is. Maar hij is er, hier en nu. Langzaam valt ze in slaap met haar hoofd tegen Jonathans schouder.
