‘Jonathan! AU!’ Emma lacht terwijl ze de pijn voelt. Jonathan probeert haar op te tillen maar hij botst met Emma’s hoofd tegen het dak van de auto. ‘Sorry!’ Jonathan lacht en tilt haar verder op. Na tien dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen voor observatie mocht ze eindelijk naar huis. ze is nog heel vermoeid en ze kan amper op haar benen staan. Ze moet eigenlijk nog een paar weken in een rolstoel maar door Jonathan opgetild worden is natuurlijk veel leuker. Jonathan gaat rechtop staan met een arm onder Emma’s benen en een arm onder haar schouderbladen. Hij zwiert haar een keer in het rond en loopt dan naar de deur. ‘Welkom terug, prinsesje!’ Rosetta, de werkster, komt naar hen toe. ‘Rosetta!’ Emma probeert haar armen om haar heen te slaan terwijl Jonathan haar nog bij haar middel vast heeft. Dan hoort Emma snelle voetstappen. Haar vader, hij was een maand mee als kok op uitzending in Afghanistan, komt de hoek om rennen. ‘PAPA!’ Emma begint te snikken als haar vader haar om haar nek vliegt en haar rondzwiert. ‘Meisje! Het spijt me zo dat ik niet naar je toe ben gekomen.’ Emma kijkt naar haar vaders gezicht en ziet dat ook hij moet huilen. ‘Ik ben er nog, papa. Je kón niet komen. Ik weet dat je anders dag en nacht naast me had gezeten,’ snikt Emma en ze slaat haar armen heel stevig om haar vader heen. Haar vader kust haar voorhoofd en drukt Emma’s hoofd tegen zich aan. ‘Ik laat je nooit, echt nooit meer alleen,’ zegt haar vader. Hij neemt met beide handen Emma’s gezicht beet. Hij strijkt met zijn duim Emma’s tranen weg. ‘Liefje, je moet rusten van de dokter,' zegt Jonathan en hij kijkt verontschuldigend naar Emma en haar vader. Haar vader trekt Emma nog een keer in zijn armen. ‘Ik zie je straks, popje.’ Haar vader geeft een kus op haar wang. Emma glimlacht en probeert te lopen. Ze zakt door haar benen heen. Jonathan kan nog net op tijd zijn handen onder haar oksels steken en hij trekt haar overeind. Hij tilt haar op en loopt voorzichtig de trap op. Als hij op zijn slaapkamer is zet hij Emma voorzichtig neer. Kleine stukjes lopen gaat wel en stilstaan ook. ‘Ik ga even douchen. Daarna ga ik slapen,’ zucht Emma en ze trekt aan een krul van Jonathan. ze draait zich om en loopt, voetje voor voetje, naar de badkamer. Als ze zich, met veel moeite, uitgekleed heeft stapt ze onder de douche. Na een poosje klopt Jonathan op de badkamerdeur. ‘Alles goed, Em?’ vraagt hij en hij doet de badkamerdeur op een kier. Emma heeft de puf er niet meer voor om te antwoorden. Jonathan komt binnen. ‘Het… Ik ben op,’ fluistert Emma en ze laat haar hoofd zakken. Voorzichtig reikt jonathan zijn arm uit en draait de kraan van de douche dicht. Hij pakt een grote, zachte handdoek en begint Emma voorzichtig af te drogen. Als hij Emma’s haar heeft gedroogd, wikkelt hij haar in de handdoek en pakt een T-shirt voor haar. Hij trekt het voorzichtig over haar hoofd. Ook pakt hij een joggingbroek van zichzelf en helpt Emma erin. Emma heeft zich nog nooit in haar hele leven af laten drogen door een jongen. Het voelt fijn. Vertrouwd. Heel voorzichtig kamt Jonathan Emma’s natte, lange haren. ‘Dat kan best iets harder,’ zegt Emma en ze glimlacht in zichzelf. ‘Het is lastig. Ik weet niet hoe hard ik kan kammen,’ verontschuldigd Jonathan zich. Na een minuut is het zacht en klittenvrij. Voorzichtig legt Jonathan een arm om Emma’s middel en helpt haar naar het bed. Als Emma het bed onder zich voelt, zucht ze diep en sluit ze haar ogen. Dan doet ze haar ogen nog even open en leunt omhoog. Ze drukt haar lippen op die van Jonathan. ze legt langzaam haar armen om zijn nek en gaat, als het ware, aan hem hangen. Ze opent haar mond een beetje. Jonathan kust haar vol liefde terug. Hij leunt naar voren zodat Emma gewoon op het bed ligt en hij over Emma heen leunt. Als Emma haar ogen opent, ziet ze dat Jonathan naar haar kijkt. Ze trekt haar hoofd terug zodat hun lippen gescheiden zijn. ‘Wat is er?’ vraagt Emma terwijl ze Jonathans trui rechttrekt. ‘Je bent zo lief. Ik kan jou nooit meer loslaten,’ zucht Jonathan. ‘Alsjeblieft, doe dat nooit,’ fluistert Emma. Jonathan leunt naar voren en kijkt Emma diep in haar ogen. ‘Ooit zullen er hier kinderen van ons rondrennen. En dan zijn we getrouwd.’ Als Emma Jonathan dit hoort zeggen rolt er een traan uit haar ooghoek. ‘daar houd ik je aan,’ lacht Emma. Jonathan glimlacht terwijl hij Emma kust. Hij gaat naast haar liggen en legt een arm op Emma’s middel. Emma voelt zijn gezicht in haar nek kriebelen. Zo kan ze eeuwig blijven liggen. Dicht tegen Jonathan aan. Haar grote liefde. Na, voor haar gevoel een paar seconden, valt ze in slaap. Ze merkt niet dat Jonathan voorzichtig opstaat en haar wang kust. Hij loopt naar beneden, rechtstreeks naar de tuin. Hij laat zich zakken in een tuinstoel en sluit zijn ogen. ‘Als je mijn zusje nog had gehad, had je een veel makkelijker leven kunnen leiden.’ Er gaan alarmbellen rinkelen in Jonathans hoofd. Laat dit een droom zijn! Hij opent voorzichtig zijn ogen en kijkt recht in het gezicht van Chrystel’s broer, Chris. ‘Wat doe jij nou weer hier?’ vraagt Jonathan en hij staat geïrriteerd op. Hij kijkt vragend naar zijn moeder, die achter Chris staat. De koningin haalt haar schouders op en loopt weg. Chris kijkt Jonathan minachtend aan. ‘Kijken hoe het met jou is. Hoe jouw leven is ingestort nadat je mijn zusje keihard als oud vuil langs de weg hebt gezet. En nota bene voor een boerentrien.’ Chris kijkt hem uitdagend aan. ‘Jij hoeft helemaal niet te komen kijken hoe het met mij is. Durfde ze zelf niet te komen? En jij noemt Emma géén boerentrien.’ ‘Zwangere kuthoer dan,’ lacht Chris. Jonathans vuist belandt op de wang van Chris. Jonathan voelt hoe hij een klap krijgt zegen zijn zij maar hij is zo woedend dat hij de pijn niet merkt. Hij sluit zijn handen om Chris’ nek. ‘Je gaat eraan!’ schreeuwt Jonathan en hij beukt op Chris in. Chris vecht terug. Dan wordt Jonathan vastgegrepen. Hij draait zijn hoofd en kijkt in het gezicht van zijn vader en een bewaker. Chris wordt door een andere bewaker meegetrokken. Jonathan wordt op een stoel gezet in de keuken. Hij merkt niet dat er bloed langs zijn hoofd loopt. ‘Wat is dit?’ vraagt zijn vader en hij kijkt hem boos aan. ‘Hij,’ Jonathans ogen schieten heen en weer, ziedend van woede. ‘Hij noemde Emma een zwangere kuthoer,’ briest Jonathan en hij balt zijn vuisten. ‘Dat meen je niet,’ vraagt zijn vader stomverbaasd. ‘Had ik hem anders in elkaar geramd?’ vraagt Jonathan gepikeerd. ‘Het is niet goed dat je je zo hebt laten gaan maar ik snap wel heel goed waarom, wat een rotjoch zeg.’ Jonathan ziet tot zijn verbazing dat zijn vader ook zijn vuisten balt van woede. ‘Niemand noemt dat lieve meisje zo,’ zegt de koning en hij kijkt Jonathan aan. ‘Ga jij maar even naar de badkamer om je gezicht te fatsoeneren.’ Jonathan loopt naar boven. Hij stampt bij elke stap. Als hij de kamer inloopt en hij Emma ziet liggen wordt hij weer ontzettend kwaad. Wie noemt zijn lieve meisje nou zo? Hij loopt door naar de badkamer en pakt een washand. Hij gaat zitten tegenover het bed waar Emma ligt. ‘Hé Jonathan,’ zegt Emma slaperig en ze gaat overeind zitten. ‘Wat is er met jou?!’ ze schiet overeind als ze het bloed op Jonathans hoofd ziet. Ze schiet uit bed en blijft even staan. het wordt zwart voor haar ogen. ‘Em, blijf nou liggen,’ zucht Jonathan. ‘Nee,’ zegt Emma koppig en ze loopt naar Jonathan toe. Heel langzaam. Ze trekt de washand uit Jonathans handen en begint voorzichtig zijn hoofd te deppen. ‘Wat heb je gedaan?’ vraagt Emma met volle verbazing. ‘Chris was er net, de broer van Chrystel, hij zei dat hij kwam kijken hoe slecht mijn leven nu is, zo zonder Chrystel. En daarna schold hij je uit. Het was zó erg dat ik hem ben aangevlogen. Hij vocht terug. Dus zo is het gekomen,’ Jonathan kijkt omhoog naar Emma, die nog steeds bezig is om, heel zachtjes, zijn wond schoon te maken. Gelukkig houdt Emma verder haar mond. Ze gaat op Jonathans schoot zitten en vleit haar hoofd tegen zijn borst. Jonathan slaat zijn armen om haar heen en drukt haar tegen zich aan. Hij legt zijn kin op haar hoofd en zucht diep. ‘Sorry, maar het kon niet anders. Hij maakte me zo boos.’ Emma strijkt met haar vinger over Jonathans arm. ‘Het is oké,’ fluistert ze en ze sluit haar ogen.
Als Emma voor de spiegel staat kijkt ze eens goed naar zichzelf. Ze is helemaal opgeknapt. Vanbinnen voelt ze zich nog erg leeg en het gemis van hun kindje is zeer groot, maar ze voelt zich goed. Ze ziet haar gezicht, die zijn kleur weer helemaal terug heeft gekregen. Haar buik, die weer helemaal plat is. Ze glimlacht als ze haar kast opentrekt. Ze pakt een behoorlijk korte, gerafelde broek uit de stapel. Ze trekt een mint kleurig, strak hemdje uit de kast en trekt er een kanten, wijd hemdje overheen. Ze laat haar haren loshangen, maar maakt met een schuifje wel een plukje vast aan de zijkant. Uit het rek naast haar kast pakt ze gouden, platte sandaaltjes. Ze voelt zich goed. Als ze haar blush, lichtroze oogschaduw en haar mascara op heeft gedaan rent ze de trap af. Ze pakt de postzak en trekt hem achter zich aan naar de tuin, waar de koningin aan de grote tafel zit. ‘Goedemorgen!’ Emma ploft vrolijk neer naast de koningin. ‘Goedemorgen, zonnestraaltje!’ lacht de koningin en ze draait zich naar Emma toe. Als Emma de postzak op de tafel heeft gelegd pakt ze er een stapel brieven en kaarten uit. Ze pakt een kaart met een vintage voorkant en draait hem om. Ze leest de tekst en zucht diep. ‘Wat zijn mensen toch meelevend. Deze kaart is van een meisje, zeventien jaar, die het zo erg vindt wat er is gebeurd,’ zegt Emma en ze pakt een andere kaart. Daarop staat bijna precies hetzelfde. ‘Ik denk dat ik maar eens de stad in moet gaan. Dan ga ik gewoon met Jonathan en Tim.’ Emma kijkt de koningin aan. De koningin knikt instemmend. ‘Ik denk dat dat goed is. Je bent erg geliefd in de stad. Je zult een heel aantal foto’s moeten maken maar dat hoort erbij.’ ‘Inderdaad,’ zegt Emma. Ze vouwt haar benen over elkaar. Als ze nog even verdergaat met lezen hoort ze Jonathan en Tim naar hen toekomen. Ze voelt Jonathans handen op haar schouders. Ze kijkt omhoog.
