Just Like A Rose

Chapter 1

A/N: Hey guys. :)

I won't need anymore blabbering, so start reading.

Hope you like it.

-Otaku_Fan(ಠ_ಠ)

*****

At The Cafiteria

“Yow, Robby!! Dito uy!” Tawag ni Steve, kasama yung mga tropa niya.

“Hi Brytte, I missed you!!!” Sigaw ni Jules habang nagwawave sakin.

“Oh please stop calling me by that name!” Kung nagtataka kayo kung bakit Brytte, dati kasi dapat talaga ang pangalan ko hindi Robby, kung hindi Rose Brytte, pero sabi ni Papa na masyado daw formal yung name na Rose Brytte so he decided it to be Robby. I love my name, I treasure it so much I hate being called Rose or Brytte.

“Sit here, sit here.” Tawag ni Jules, habang pinaupo niya ko sa tabi niya, tumabi ako kay Steve.

“Sorry man, she likes me more.” Sabi ni Steve kay Jules na nakapout. Si Jules ang pinakamaharot na tropa ni Steve. Siya lagi yung nagplaplay ng pranks o gumagawa ng katarantaduhan samin, at playboy ‘to, kaya laging may dalang iba’t-ibang babae kada lugar na pupuntahan namin. At siya rin ang mostly paiba-iba lagi ng hair color sa amin, sana nga makalbo na ‘to eh. Red yung kulay ng buhok niya ngayon. Ah, pwede nga pala ang may hair color sa university namin.

“.........” Yan nga pala si Tom, siya yung tipon na laging tahimik at matalino, Top 6 siya sa campus. Di ko nga alam kung bakit pinili nitong lalaking ‘to na sumama dito sa mga ‘to eh. Siya yung pinakamatured sa tropa. Siya rin pala yung pinakaclose ko pagdating sa mga usapang academics at ang pinakatrustworthy sa grupo, kasi kapag nagsabi ka ng secret sa kanya as in di niya talaga sasabihin. Mahilig siya sa sweets katulad ko.

“Wag ka namang tahimik diyan oy, porket di ka lang pinansin ni Robby di ka na magsasalita, diba Robby? Tommy, tataba ka niyan kung kain ka ng kain” Asar naman ni Allen Kay Tom. Si Allen nga pala yung partner-in-crime ni Jules sa mga kalokohan nila, “Palusot King” dahil laging nakakahanap ng alibi sa kahit anong bagay. Isang beses nga nagpalusot siya kay tita na meron kaming overnight for 3 days na kailangan raw umattend kasi compulsory daw sabi ng school, pero ang totoo ay may overnight lang kami sa bahay ni Jules, at humingi pa talaga siya ng budget niya, pambili lang naman namin yun ng pagkain.

“Shut the hell up and eat the goddamn food!” At yan naman ang short-tempered na si Evans. Laging nakasigaw, onting mali lang o asar sa kanya pikon na agad. Pero siya ang pinakacaring sa amin. Naalala ko dati nung napaaway sila at pinagtulungan si Allen, grabe na lang yung mukha ni Evans nung makita niya si Allen na binubugbog. Grabe naging Incredible Hulk siya nun eh. Hahaha, grabe talaga yun nakakatawa. Siya yung nanay naming lahat. At lastly, SIYA YUNG AKING MORTAL ENEMY. Lagi kasing kumokontra sakin at lagi na lang akong inaasar kapikon, buti pa si Steve.

Yung barkada nila tinatawag na “Dangerous Kings” sa school, sikat ‘tong mga ‘to, pero beware, kasi kapag nakaharap mo ‘to, lagot ka. Uuwi kang bali-bali ang buto. Medyo delikado makipagkaibigan sa kanila kasi pati ikaw baka madamay sa gulo nila. Pero dahil sanay ako, wala akong pangamba. Si tita alam niya na medyo pasaway si Steve, pero she allowed him saying na he should maintain his grades anyway.

“Tom penge namang fries.” Humihingi ako ng fries kay Tom nang biglang dumaan sa table naming yung tatlong baklita. Baklita tawag ko kasi mukha silang mga beki dahil sa dami ng make-up sa mukha. Diba ang OA naman kasing tignan na araw-araw nakamake-up ka? Nakakatanda rin kaya yun.

“Sige kuha ka lang.” Grabe talaga yung mga itsura nung mga yun, kamukha ni Anne, ni ANNEdertaker. Sige libre lang tumawa hahaha.

“Robby, you’re dipping the fries on my drink…” (⊙_◎)

“Ha..? AY! Sorry.” Di pala ketchup yun. Robby hayaan mo na nga yung mga yun, nagiging unattentive na tuloy ako dahil sa kanila.

“Oy Lamig, masyado ka nanamang absent-minded, wag mo sabihin saking natotomboy ka sa tatlong yun?” Asar ni Evans. Alam niyo ba kung bakit “lamig” tawag niya sakin? Kasi nga cold as ice ako pagdating sa mga may gusto sakin, wala akong pake umiyak man sila o magmakaawa sa harap ko, basta ako ginawa ko na kung anong gusto kong gawin.

“Hoy Teresita, Robby yun para sa kaalaman mo! At hindi ako tomboy no! Ikaw kasi bading ka lang eh! Onting sugat lang ng isa sa amin para kang nanay eh!” Teresita tawag ko dito kasi nga nanay namin siya, nakakatawa yung reaksyon niya when we call him that.

“SHUT UP YOU WOMAN! JUST EAT!”

“Hoy! Anong ginagawa mo- Mmmrrrphh!!! I chernt breethhhh!!!” Pinasakan ako ng burger sa bunganga ni Evans. Di.. Ako.. MAKAHINGA!!!

“You’re choking her, idiot!” Tinanggal ni Steve yung burger na pinasak ni Evans.

“Haaa… Haaa… DO YOU WANT ME TO DIE!?” Pikon na ko dito kay Evans eh!

“OH HELL YES!” Aba, away ata hanap nito ah.

“What, you’re picking a fight? Wanna taste my fists!? COME HERE BITCH!”

“Stop it you two! Lagi na lang nag-aaway eh!” Tom slapped our hands away from each other. Maybe it’s a bad habit of mine na lagi na lang pumapatol kay Evans kahit nasa harap na ng grasya…

Steve’s P.O.V.

Sup? I’m Steven Felix Watson, 17 years old, maybe you already know a lot about me. I’m a really hyped-up pal, since ever since Robby became my friend she always stays by my side, para nga kaming kambal-tuko dati dahil lagi kaming magkasama. Minsan nga I’ll even visit her own room in surprise and she would throw me a pillow. I know I can’t be the best pal she ever had, but I know that she’s happy by me treasuring her.

“Stop it you two!” Ayan nanaman sila Robby at Evans, nag-aaway nanaman. “Lagi na lang nag-aaway eh!” I slapped their hands since they are shaking the table from their movements, I know Tom is starting to get angry.

“Sorry…” Aba, it’s unusual for her to apologize ha? “Sorry, I’ve been messing up with such utter nonsense, please forgive me.”

“Don’t worry Robb, we will always forgive you.” Pangungusinti nina Jules at Allen kay Robb, sabay akbay pa sa kanya.

“Just eat…” Tcchh. Hayaan ko na nga lang sila diyan. （￣へ￣）

Ang tropa pala nabuo ‘to dalawang taon na ang nakakalipas. Dati ‘di naman talaga kami magkakakilala netong sina Evans, Jules, Allen, and Tom. We are living our own separate ways in this university, but we all met on that day… And ever since that day, nabuo na yung strong bond sa aming anim nina Robby na walang makakasira. Lagi man kaming nag-aaway-away o hindi nagkakaintindihan, alam naman namin na walang solusyon sa ganito kung hindi ang forgiveness.

*****

A/N: I’ll end the story for now :3 See ‘ya! (◕‿◕✿)

-Otaku_Fan(ಠ_ಠ)