Shotgun Groom

Shotgun Groom: 23

Love is when you fight to be with special someone even when everything and everybody is pulling you apart.
_______

Quin

NANGINIG ang katawan ko ng matamaan ng malamig na hangin ng binuksan ko ang malaking pintuan ng bahay ni Don Benedict. Simula ng mamatay ang lolo this house—or mausoleum as Áidan had called it had been closed up for years. Lumangitngit ang brass na pintuan na halatang kailangan na ng maintenance. Ilang hakbang pa lang ay nanaig na naman ang malamig na simoy ng hangin kahit pa walang kuryente na nag mumula sa loob ng kabahayan.

Unti-unting kumakapit sa ilong ko ang ang alikabok na dulot ng matagal na pagkakaimbak ng mga kagamitan. Sana pala ay dinala ko ang inhaler ko pero naalala kong anduon yon sa drawer ng kuwarto ni Charito. Nakalimutan ko na sa pag mamadali na baka magising si Áidan at masira ang mga plano ko. Hanggang ngayon ay nanginginig pa rin ang mga tuhod ko habang naaalala ang ginawa kong pag baba mula sa bintana patungo sa exit stairs ng condo. Hindi ko lubos maisip na nagawa ko iyon.

Huminga ako ng malalim para mapakalma ang takot sa dibdib ko saka inilibot ang paningin sa paligid ko. All the furniture was covered with a heavy white cloth, leaving her no place to sit down. Naririnig ko rin ang bawat pag lapat ng sapatos ko sa marmol na sahig. Walang kaingay-ingay sa paligid. Only faint light filtered through the thick drapes pulled across the windows. It was so cold and dark and creepy. Hindi ko lubos maisip na ang masiglang mansion na ito ay isa na ngayong madilim at malungkot na lamang na lugar.

Lumapit ako sa malaking portrait ni Lolo Ben sa mismong sentro ng living room. Masiglang-masigla pa siya noon at walang kasing tapang ng kanyang awra na naisabuhay ng portrait na'yon. It was truly like a mausoleum, just minus the wall of drawers containing urns of ashes. Her grandfather's urn were here, iyon ang hiling nito sa kanyang huling habilin.

"I...I married him, Lolo." Napalunok ako habang kinakausap ang malaking larawan nito. Hindi ko mawaglit sa isipan ko kung ano ang ginawa nito kay Áidan na naging dahilan ng paglayo nito.

"I was the one who wasn't good enough for him. Naging duwag ako para ipag laban ang kung anong nararamdaman ko para sa kanya dahil sa ayaw ninyo...d-dahil gusto kong mahalin ninyo ako..." Patuloy ko pa ring sabi kasabay ng nag uunahang pag patak ng mga luha ko. He was a fearless hero and she had been a coward, hiding behind his protection.

A door creaked and she jumped. Lahat yata ng balahibo niya sa katawan ay nagsitaasan. Narinig ba ako ni lolo? Ito ba ang sinasabi nilang pag mu-multo?

"Quin?" a male voice called out. "Ms. Gazis?" I wasn't Ms. Gazis anymore. I'm Quin Midaz Saavedra, but I hadn't had time to legally change my name. She wasn't going to keep it anyway.

"Attorney Salas." Kilala ko ang boses niya. Lumapit ito sa akin saka pekeng ngumiti.

"Sana nagpasabi ka ng maaga. Hindi mo na kailangang pumunta pa sa lugar na ito." Napamaang ako sa talim ng boses nito sa akin. Pinapagalitan ba niya ako at pinag babawalang pumunta sa bahay na dati kong tinitirhan? "What I mean is...we could have scheduled a meeting later in the day. Alam kong mahirap para sa'yo ang maalala ang mga nakaraan mo sa mansion na ito."

"Thank you for meeting me now. It really couldn't wait, attorney." I said. Kanina, wala akong ibang maisip kung bakit nangyayari sa akin ang mga bagay na ito ay kundi sa mamanahin kong malaking halaga. At kung sasabihin kong iniaatras ko na ang karapatan ko sa yaman ni Don Benedict ay marahil ay tatantanan na ako ng kamalasang ito at matatahimik na rin sa wakas ang buhay ko.

"If you want to collect your inheritance today, that's not possible. It's too big an amount to be easily liquidated. And of course, it needs to be divided, with half being held in trust for your cousin, Moira in the event that she marries before she turns thirty." Iritable nitong saad sa akin.