YEDİ İNSAN TEK YÜREK

Bölüm 7

Yukarıdaki bölümde bahsedilen Beretta. Evet biliyorum tam bir şaheser.

Bir süre sonra Güneş doğmaya başladı. Sofu komutasındaki minyatür grup artık her an diğerleriyle karşılaşmayı bekliyordu. Orman küçüktü ve şimdiye kadar karşılaşmamış olmaları bile aslında garipti.

Yaklaşık yarım saat sonra beklentileri karşılık buldu. Duyulan küçük bir çatırtı sesiyle durumları pek de iyi olmayan ve her yerleri kanla kaplı İngiliz, Isla ve Asil'le birlikte baygın durumdaki Ocakçı'yı buldular. Ufak bir tedirginlik dalgasından sonra konuşabilen Hemşir "Ne oldu böyle komutanım?" diye sordu. Herkesin aklındaki soruyu dillendirmesi ile birlikte "Bilmiyoruz Hemşir. Ocakçı'yı bir ağaca yaslanmış, baygın halde bulduk. Boşver şimdi bunları acil tedaviye ihtiyacı var." dedi.

Hemşir direkt olarak Oçakçı'nın başına geçerken tim de tekrar birlikte olmanın rahatlığını bile yaşayamadan Ocakçı'nın yaralı olan bacağına bakmaktan başka hiçbir şey yapamamanın zorluğunu yaşıyordu. Hemşir bir süre sonra yapabileceği bir şey kalmadığını kabul ederek kalktı ve "Komutanım yola devam etsek iyi olur. Bu şekilde beklemenin Ocakçı'ya bir yararı olmayacak." dedi. Tim Ocakçı'yı derme çatma bir sedyeye alarak yürümeye başladı

11 Saat Sonra

Grup, sabahın erken saatlerinden gecenin bu zamanına kadar yürümenin verdiği etkiyle bitkin düşmüştü. Uzun süredir durmuyorlardı ve yiyecek bulamamaları onlar için oldukça zorlayıcı olmuştu. Üstelik aralarında bir yaralıları vardı ve durumu hiç mi hiç iyi değildi. Durarlarsa yaralının durumu daha da kötüleşebilirdi. Bu yüzden acilen ona müdahale edebilecek biri gerekiyordu. Bunun çabucak olması onların hızlarına bağlıydı.

Asil Komutan arkasındaki İngiliz'e "Sorun var mı İngiliz? Dayanabilecek mi?" dedi. Asil önden gidiyordu. Arkada İngiliz ve bir diğer asker, yaralının omzunun altına girmiş, onu yürütmeye çalışıyordu. Ebabil Timi'nin son dört üyesi bu durumla cebelleşirken, bir inleme sesi duyuldu. İngiliz koluna girdiği Ocakçı'ya baktı. Yaralı olan Ocakçı'ya... Ocakçı'nın diğer tarafındaki Iska'ya bakarak komutanına cevap verdi "Ederiz komutanım. Acilen Hemşir'i bulmamız lazım. Devam etmek zorundayız."

Asil Komutan ilerisini görmeye çalışarak adımlar atıyordu fakat pek işe yarar değildi. Ormanın içi çok karanlıktı ve onlar ateş bile yakamıyorlardı. Yakarlarsa fazla dikkat çekebilecekleri endişesi, onları bunu yapmamaya itiyordu. Güneş varken bu sorun olmazdı fakat gecenin karanlığında en küçük bir ışık bile dikkat çekebileceği için en iyisi yapmamak diye düşünmüşlerdi. Doğru bir karar daha!

Sessizce ve aceleci bir şekilde yürüyorlardı. Ocakçı bu sabah bir süreliğine ayılmıştı. Hemen onun etrafına koşup ne olduğunu, yarayı nasıl aldığını sorduklarındaysa yalnızca"Test." diye fısıldamış ve tekrar bayılmıştı. Iska, Ocakçı'nın yarasına bakmıştı. Üst baldırında ve kaburgaların yanında da iki sıyrığı vardı. İşin kötüsü şuydu ki fazlasıyla kan kaybetmişti. Artık ayık bile kalamıyordu.

Asil Komutan, Iska'ya "Iska gel öne. Yol göster." dedi ve Ocakçı'nın yanına doğru geçti. Iska yavaş hareketlerle Ocakçı'nın destek olduğu omzunu Asil Komutan'a nakletti. Arada bir böyle yer değiştirmeleri daha dinç olmalarını sağlıyordu. Her ne kadar fiziksel olarak güçlü olsalar da Ocakçı ağır biriydi ve onu taşıması basit değildi. Üstelik saatler ilerledikçe hem Ocakçı hem de kendileri daha zor bir duruma düşüyordu. Tek bildikleri ise şuydu; geri kalanları bulmalılardı.

***

Aylin uzun süredir yürüdüğünden ayağındaki ağır postalları çıkarma isteği duyuyordu. Gerçekten bu postallara bayılıyordu ama fazlasıyla ağırdı ve ne yazık ki bu ağırlık gerekliydi. İçindeki kötü his de cabasıydı. Gerçekten içinde sanki her an bir bomba patlayabilirdi. O kadar fazla sıkıntı vardı ki içinde bunun ne kadar iğrenç bir şey olabileceğini anlamıştı. Sanki her an... Her an bir şey olacaktı ve birilerine zarar gelecekti.