Hyuga Hinata - Historie KatD

:.: Epitafium pierwsze :.: Cisza murów Liścia.

Młoda kunoichi stanęła na wzgórzu, skąd doskonale widać było panoramę całej Wioski Liścia. Białe oczy prześlizgiwały się po schludnych budynkach, na chwilę zatrzymawszy się na pomnikach Hokage. Dziewczyna w końcu spuściła wzrok.

„Jego tu nie ma... –pomyślała z goryczą. – Nie ma Naruto-kun..."

Ile to już czasu? Będzie dochodzić dwa lata, gdy Uzumaki opuścił Wioskę wraz z Jiraiyą, wyruszając na trening. A wszystko przez Akatsuki. Naruto musiał nauczyć się obrony przed członkami Brzasku, a tego dokonać nie mógł w Konoha. Dlatego opuścił Liść...

-Hinata, co tu znowu robisz? – usłyszała za sobą cichy głos.

-Shino-kun! – Hyuuga odwróciła się. – Ja... tak tylko stoję.

Aburame podszedł do dziewczyny i stanął obok niej. Jego twarz była niemal całkowicie zasłonięta przez wysoki kołnierz i okulary.

-Nadal za nim tęsknisz? –zapytał Shino.

-Shino-kun, dobrze wiesz, że tak – przyznała. – Ja... nie potrafię inaczej.

-Nie rozumiem cię, Hinata –przyznał Aburame. – Czemu po prostu nie zainteresujesz się kimś innym? Jest tak wielu chłopaków w Konoha...

-Oj, Shino-kun... – Hyuuga westchnęła ciężko. – ...już tyle razy ci mówiłam. Sama nie wiem, czemu akurat Naruto mi się podoba. Tak jakoś... wyszło.

Aburame zerknął na białooką.

-Męczysz się, Hinata –spostrzegł. – Chciałbym ci pomóc, ale nie wiem jak...

-Pomagasz, Shino-kun –zauważyła. – Jesteś moim najlepszym przyjacielem, Shino-kun. Tak bardzo mi pomagasz...

Chłopak wzruszył ramionami od niechcenia.

-Czuję, że to i tak za mało– przyznał. – Tak bardzo niewiele potrafię dla ciebie zrobić. Przecież cię na randkę nie umówię.

-I dobrze, Shino-kun –rzuciła niechętnie. – Nie chodzę na randki.

Chłopak wzruszył nieco ramionami.

-Dlatego cię nie umawiam –zauważył.

Chwilę jeszcze stali w milczeniu, aż z nieba zaczęło wolno siąpić.

-Hinata, powinniśmy już iść– zauważył Aburame. – Przeziębimy się, a to dla nas wcale takie fajne nie będzie.

Młoda Hyuuga skinęła głową na zgodę i razem z chłopakiem zeszli ze wzgórza. Dziewczyna pożegnała się z Shino, sama ruszając w kierunku swojego domu. Szybko znalazła się w swoim pokoju, rzucając ku matce kilka słów wyjaśnień. Białooka usiadła na parapecie okna i oparła czoło o zimną szybę. Za oknem rozbiło się ciemno, a widoczność ponad to ograniczał siekający deszcz. Gałęzie drzew uginały się ponuro pod naporem wiatru, jęcząc żałośnie i szumiąc ze smutkiem. Hinata poczuła, że pogodna dziwnie odzwierciedla stan jej uczuć... było jej smutno, naprawdę smutno, a serce niemal krajało się na myśl o blondwłosym Uzumaki'm.

Hinata od dawna już widziała, że tego, co czuje do Naruto nie można nazwać zwykłą przyjaźnią. Ona najnormalniej w świecie zakochała się w blondynie!... I na tym kończą się dobre wiadomości. Uzumaki nawet nie zwracał na nią uwagi, pochłonięty marnym w skutkach podrywaniem Sakury Haruno.

Hyuuga przypomniała sobie czas, gdy Uzumaki był jeszcze w Konoha. Przy nim dziewczyna czuła się, jakby nie była sobą... jednocześnie szczęśliwa i smutna, zadowolona i niespokojna. Blondyn dawał jej dziwne uczucie bezpieczeństwa. Przez szereg nocy dziewczyna potrafiła śnić o chłopaku, a ponad to on zajmował jej myśli przez niemal cały czas.