Mon Amour

Chapter 6: Make it up

Kaireen's POV

"Look at her, she's definitely happy."

Nangingiti akong nakatingin kay riyen ngayon. Ang saya saya niyang nakikipag kwentuhan sa mga empleyado namin, parang mga tropa niya lang ang turingan nila sa isa't isa. No wonder paborito siya ng mga empleyado namin. And no wonder din, na maraming nagkakagusto sa kanya sa opisina.

"Yeah," sagot ko sa sinabi ni snow. Katabi ko siya at katabi naman niya si summer sa kabilang side. Ang kambal kasi tulog na at kasama naman ang mga bodyguard namin na naging nanny na rin.

"Please dont take her smile from hers," napalingon ako ay summer sa sinabi niya. Agad naman siyang tumalima at alanganin na ngumiti sakin, "Eh kasi ngayon ko lang nakita si riyen na ngumiti ng ganyan ulit, for the last three years, kahit na ngumingiti siya may lungkot pa rin na nakikita sa mga mata niya, but now, look. She looks so happy and carefree."

"She's right ate. Wag mo siyang papaasahin, sapat na yung sakit na naramdaman niya sayo for the last three years."

Umiwas ako ng tingin sa kanila dahil diko alam ang sasabihin ko. Di ko kasi alam kung pinapaasa ko lang ba siya, kasi naman diba alam ko na may gusto na talaga ako sa kanya, siguro dati pa pero ngayon ko lang narealize. Iniisip ko kasi, pano kung umasa siya na balang araw matutunan ko siyang mahalin tapos biglang hindi naman pala? I mean, pano kung hanggang 'like' lang? Hays.

"C'mon ate, dont think too much. Ang mahalaga, masaya siya ngayon. Masaya kayo ngayon, yun lang naman ang mahalaga don diba? Sige ha, akyat na kami. Wag mo masyado papainumi yang si riyen kakagaling lang nyan sa sakit," sabi ni snow. Tumango na lang ako sa kanya at humarap na naman kay riyen.

Na ngayon eh nakangiti na sakin. Medyo namumula na siya kaya tumayo na ako at lumapit sa kanya, "Tara na riyen, lasing ka na." hinwakan ko siya sa braso niya para alalayan na tumayo. Pero nanatili lang siyang nakangiti sakin at nakatitig, na conscious tuloy ako.

"Uy ano ba riyen, tara na." di ko tuloy mapigilan na magsungit na naman sa kanya. Automatic na siguro yun, kapag nagmamatigas siya at kapag nagiging makulit siya matik nagiging masungit ako. Nagiging totoo talaga ako kapag dating sa kanya.

"Bat ang ganda mo?" what the.. I didn't see that coming.. Namula ako sa sinabi niya, pano ba naan, naka tingin siya sakin mata sa mata tapos nakangiti pa sabay sasabihin yun sakin?

"Tanong mo sa nanay ko, tara na kasi riyen, wag ng makulit!" sinubukan ko na naman siyang itayo this time, tumayo na siya sabay niyakap ako. Nanigas ako sa kinatatayuan ko, like hello? Marami pa kami rito, kasama pa namin mga empleyado namin dito tapos bigla siyang nanyayakap? geez! Lasing na talaga siya.

"You dont know how much you really make me happy right now, I waited three fucking years just to hear that words to you. Well, iba talaga ang gusto kong marinig sayo like, 'I love you' but I know that you're not there yet, okay na okay na sakin na marinig sayo na nagugustuhan mo na rin ako. Medyo natagalan nga lang, but atleast all of my hard work pays off. Thank you kaireen," mas humigpit ang yakap niya sakin. Niyakap ko na rin siya at sinubsub ang muka ko sa balikat niya.

"Im sorry if it took so long, ako nga dapat ang mag thank you kasi andyan ka sakin lagi. Hindi moko pinabayaan, thank you riyen. Thank you." Naghintay ako ng response sa kanya pero wala na syang ibang sinabi pa bagkus bumigat siya habang nakayakap sakin.

Lumayo ako ng konti sa kanya at nakitang kong tulog na siya. Nangingiting naiiling na lang ako sa kanya, tinulugan ako ng kumag na to. Now what? Pano ko to iaakyat ngayon sa kwarto ko? Inupo ko na muna siya,