Karanlık geceler

35. Bölüm

Kalbim tekliyordu.Çok korkuyordu hemde fazlasıyla.Kanımdaki adrenalin hormonu tavan yapmıştı.Eksik hissediyordum.Çok eksik.Hızlı adımlarla benden uzaklaştıkça eksiklik daha da artıyordu.Kaybetmiştim.Hiç kazanmamıştım ki.Kendi ellerimle yenilgiyi kabul etmiştim.Gözlerinin içine baka baka benden vazgeçmesini istemiştim.Gitmesini !Ondan ayrı kalamıyorken beni bırakmasını...

Arabaya bindim ve sertçe kapıyı kapattım.Ona kızmayacaktım.Çünkü berbat bir haldeydim.Oda bunu fark etmişti.Bana yardım etmek istemişti.Kendi acizliğim yüzünden ona kızmak haksızlık olurdu.

''Psikoloğa gitmek istiyorum'' diye fısıldadım.Konuşmak istemiyordum.Konuşursak bana iyi gelirdi ama iyi gelsin de istemiyordum.Onun kalbini kırmıştım. Neden iyi olmak isteyim ki ? Oda zaten sessizliği tercih etmişti.Sadece araba sürüyordu.Elimi uzattım ve radyoyu açtım.

Sufle-İçinde Aşk Var  şarkısı çalmaya başladı.Can'a psikoloğun adresini gösterip kafamı cama yasladım.Gözlerim dolarken güçsüz görünmemek için gözlerimi yavaşça kapattım.Bu kaderin bana bir oyunu muydu .Şarkı ciğerime işliyordu resmen.Her sözü bizi anlatıyordu.Biz diye bir şey kalmış mıydı ? 

''Geldik '' İrkildim ve Can'a baktım.Zorla olsa da gülümseyip arabadan indim.Kapıyı kapatmadan önce ''Beni bekleme hatta ailenin yanına falan git ben eve geç gelirim .'' deyip kapıyı kapattım.Halime üzüldüğünü görebiliyordum.Kimsenin benim için üzülmesini istemiyordum.Annem benim halime kahroluyordu.Bu sebep yüzünden zaten onların yanından ayrıldım .Kimseye iyi gelmiyordum.Herkesi üzüyor,kırıyordum.Sevmeyi bile beceremiyordum ki.Sevilmeyi de kabullenemiyordum.Çok çok salak bir kızdım.Her şeyden aciz,bereciksiz bir kız !

Sinirle apartmana girdim sertçe kapıyı çaldım.Sekreter olduğunu düşündüğüm kız kapıyı açtı.Hızla içeri girdim.Hiç bir soru sormadan odaya doğru yöneldim.Kız arkamdan bir şeyler söylüyordu ama dinlemiyordum.Konuşmak istiyordum sadece konuşmak.Hızlıca kapıyı açtım ve arkamı dönüp kapıyı kapatırken ''Benden vazgeçti inanabiliyor musun ? Hemde ben sebep oldum.Ben dedim, ben söyledim ! Onu severken benden vazgeçmesi için elimden gelen her şeyi yaptım !'' diye bağırdım.Hızlıca kapıyı kapatıp önüme döndüm.Demirle göz göze geldik.Bir dakika Demir burada mıydı ? Ve duymuştu kahretsin !

Gözlerimi kaçırdım.Kalbim intihar ederken beynim Salaksın kızım sen ! diye benle dalga geçiyordu.Ellerimin titremesine engel olamıyordum.Ayaklarımın resmen bağı kopmuştu.Gözlerim acıyordu.Kırpsam göz yaşlarım yavaşça dökülecekti.Her şey mahvolmuştu.Güçlü kız  gitmişti.O iğrenç şeye benzetilen kız gelmişti.Kulübe boş diyen çocuğa aşık olan aptal kız !

Gözlerimi yavaşça yumdum.Küçük bir göz yaşı yanağımdan süzülürken hıçkırdım.Çaresizce hıçkırdım.Ellerimi nereye koyacağımı bilmiyordum.Titriyorlardı.Yavaşça titremesini durdurmak için elimi saçımdan geçirdim.Ama kalbim onu  nasıl durduracaktım ? 

Salak,salak,salak

Beynimde bu ses yankılanıyorken yavaşça yere çöktüm.Yerimde sallanırken ''Salak değilim !'' diye fısıldıyordum.Kaç kez fısıldadığı mı bilmezken kendime hakim olamıyordum.Bu fısıltıların tonu gittikçe artarken kendime engel olamıyordum.Binlerce kez kalbime bıçak saplanmış gibiydi.Hayal kırıklığı,korku,sevgi ve nefret hepsi birleşmişti.Çok çok acıyordu.Psikolog hızlıca yanıma gelirken her yeri bulanık görüyordum.Kulağıma bir şeyler fısıldarken yavaşça gözümü kapattım.Güldüm.Sadece güldüm.Acı içeren bir gülüştü bu.Gözlerimi tekrar açtım.Bunların hepsi saniseler içinde gerçekleşmişti.Ayağa kalktım ve psikologdan ayrıldım.Gözlerimi bana acıyla bakan Demir'e çevirdim.Endişeli gibi gözüküyordu.Nefret dolu gözlerimi ona çevirdim.Karşısında ki sandalyeye oturdum.Çantamı sertçe masaya koyup gözlerimi ondan ayırmadan nefretle baktım.Onu çok seviyordum bunu biliyordum.Fakat ondan bir o kadarda nefret ediyordum.İçimde ki sevginin de nefrete dönüşmesini istiyordum.Ona baktığım da iğrenmek istiyordum.Tüylerimin diken diken olmasını yüzüne baktıkça kusmak istiyordum !