Karanlık geceler

37. Bölüm

Acıyla can vermek istiyordum.Ellerimin arasında can vermişti.Ölmüştü.Daha dün konuşmuştuk.Bana aşkla bakmıştı.Benden vazgeçmesi için çabalamıştım.Vazgeçmişti.Benden,yaşamından vazgeçmişti.Soğuk zemin azda olsa acımı acıtıyordu.Hastane koridorlarının sessizliği korkutucu bir boyuttaydı.Yasemin teyzenin ağlayışı kulağımda çınlarken yanımda annem vardı.Gözleri dolmuş bir şekilde bana bakıyordu.Ona sarılmış hareketsiz duruyordum.Kokusu özlemiştim .Ama şimdiden Demir'i özlemiştim.Onun bir daha kokusunu alamayacaktım.Onu sevemeyecek,öküzüm diyemeyecektim.Yaşamamın ne anlamı vardı ki ? Herkes bana suçlu gözüyle bakıyordu.Yasemin teyze duvara yaslanmış ağlarken gözleri üzerimdeydi.Gözlerinde ki nefret,acı duygusu ciğerime kadar işliyordu.Ama haklıydı.Suçluydum.Benim yüzümden ölmüştü.Babam bile bana nefretle bakıyordu.Onunda gözleri üstümdeydi.Ama gözlerinde sevgi yoktu.Yaşamayı hak etmiyordum.

Ameliyathanenin kapısı açıldı.Herkes kapıya doğru koşarken yerimde kaldım.Ölmüştü biliyordum tekrar duymak istemiyordum.Yüreğimin tekrar o sözü kaldıracağını düşünmüyordum.Gözlerimi kapattım.Güzel bir haber gelsin istiyordum.Bir umut bekliyordum.Fakat bir anda çığlık sesleri geldi.Yasemin teyzenin bağırışları yüreğimi delip geçerken tekrar ağlamaya başladım.Ölmüştü.Bırakıp gitmişti beni ! Hıçkırıkların arasında kaybolurken ölmek istediğimi kendime tekrarlarca hatırlattım.O ölmüşse bende ölmeliydim.Acı çekerek ölmeliydim.Onsuz yaşayamazdım ki.Yavaşça yerimden kalktım ve uzun koridorda yürüdüm.Asansörü çağırdım.Artık hiçbir şeyden korkmuyordum.Onsuzlukla yüzleşmişken kimseden korkmuyordum.En son kata bastım.Yaşamak istemiyordum.Binlerce kez söylemiştim fakat içimde ki nefreti sadece bu dindiriyordu. Yavaşça gözlerimi kapattım ve ona kavuşmayı hayal ettim.Bu dünyada daha onla konuşamayacaktım.Ama eğer ölürsem...

Asansörün kapısı açıldı.Hızlı adımlarla merdivene yöneldim.Ona kavuşmak için çatı katına çıkmam gerekiyordu.Az kalmıştı çok az.Hızlı bir şekilde merdivenleri çıktım.Çatıya ulaşmıştım.Ona kavuşmam için son adım kalmıştı.Ölmek !  Sabah erken olduğu için kimseler yoktu.Cebimden telefonu çıkardım.Müziklere girip Sezen Aksu-Gidiyorum kokun Hala Üzerimde şarkısını açtım .O benden vazgeçmişti ama ben ondan vazgeçmeyecektim.Yavaş adımlarla kolonlara çıktım.8 katlı hastane korkutucu gözüküyordu.

Hiçbir şeyden korkma Alya !

İçimden defalarca bunu söyledim.Kolonların en ucuna geldim.Bir adımıma bakıyordu ona kavuşmak .Ayağımı kaldırdım basamayacak ve düşecektim.Yapacaktım !

''Yapma !'' 

Kapalı gözlerim açıldı.Hızlıca arkamı döndüm.Burak bana bakıyordu.Gözlerinde ki korkuya aldanmamalıydım.Ölmektan başka çarem yoktu ki.Dolan gözlerime engel olamazken titrek sesimle

"Öldü.Hemde benim yüzümden.Benden vazgeçsin diye yalvardım ona.Çok ağır laflar söyledim.Ona "Senden tiksiniyorum" dedim.Her zerresine aşıkken ondan iğrendiğimi söyledim.O da benden vazgeçti.Öldü ! Bana en büyük cezayı verdi.Kendimi affettirmem lazım Burak karışma.Onla buluşacağız zorla olsa da affettireceğim kendimi.Şimdi git lütfen !Bana bir elveda bile demedi.Çünkü tekrar buluşacağımızı biliyordu.Şimdi ben öleceğim ve ona kavuşacağım.O beni bıraksa da ben bırakmayacağım.'' dedim yalvarırcasına.Ona yaşlı gözlerle bakıp arkamı döndüm.Gözlerimi kapattım.Korkmuyordum !

"Seni hiç bırakmadı Alya.Yaşıyor o.Seninle !'' dedi.Gözlerimi hızla açtım.Yalan söylüyordu !

"Yalan söyleme öldü o ! Ellerimin arasında can verdi öldü !" diye bağırdım.Beni kandırıyordu.Titrek sesiyle "Gerçekten ölmedi.Doktor yaşadığını söyledi" 

Hızlıca arkamı döndüm.Ona bakarken gülümsedi.Yüzümde acı bir gülümseme oluşurken kolondan indim.Koşup ona sarıldım.Hıçkırıklar arasında kaybolurken içimde bir umut yeşermişti.Gitmemişti,bırakmamıştı beni !