FOR SO LONG

IT'S TIME FOR YOU TO KNOW

REZA'S POV
Pagkatapos namin kumain I sip my coffee and bigla naman siyang nagsalita...

"So why are we here?" Tanong niya

"To talk about something?!" Sabi ko

"So what is it?" Sabi niya

"How are you?" Tanong ko

"I'm fine how about you? I missed you" sabi niya

"Better of without you and I didn't miss you" sabi ko naman

"Reza are you mad?" Tanong niya

Obvious ba?!

Manhid talaga niya!

Oh baka he'a playing dumb with me, pwes kung ganoon edi magtanga-tangahan nalang tayo dito!

"No ofcourse" sabi ko and ewan ko pero bigla akong tumayo nagabot ng pera sa cashier at lumabas.

Anong drama ba yun Reza?! Akala ko ba kakausapin mo siya?!!! Kinakausap ko ang sarili ko habang papunta sa sasakyan ko na nakapark sa harap ng cafe ni kuya Gino...

Siguro hindi ko nga kaya makipagtanga-tangahan sa kanya...

Bigla naman akong hinablot ni Jason...

"Reza ano bang problema mo?!" Tanong niya

"None of your business " sabi ko

"Reza galit ka sakin eh! Pagusapin natin toh!" Sabi niya

"Obvious ba?!" Tanong ko naman

"Reza pwede ba linawin natin to?!" Sabi niya

"Wala nang lilinawin Jason kasi malinaw na malinaw na sakin na ang tanga tanga ko! Na ang tanga ko na naniwala ako sayo, sa lahat ng mga kalokohang sinabi mo! HAHAHAHA oo nga naman diba nga bata pa tayo noon, pero wala naman sa edad ang pangako! Pero ngayin alam ko na, na pinaglaruan mo lang pala ako sana hindi nalang kita nakilala! Sana hindi nalang naging tayo! Sana pala hindi nalang ako naniwala sa mga sinabi mo noon kasi ngayon alam ko na ang totoo! Ang totoong may iba ka na at masaya ka na! Yung totoo na wala kang kwenta at sana ngayon malaman mo ang katotohanan na mahal parin kita! Pero ginagag* mo lang ako eh! Kaya tama na! Ayoko na kasi hindi ko na kaya! Ipapaalam ko lang sayo ngayon na mahal pa kita pero tinatapos ko na yun ngayon kaya simula ngayon wala na akong kilalang Jason at kakalimutan ko na lahat pati ang existence mo! Tandaan mo yang hayop ka! Kaya ngayon,

B Y E!!" Sabi ko sakanya

Wala na akong pake kong gumawa man ako ng eksena at least nasabi ko na lahat ng gusto kong sabihin at sana makamove on na ako!

Direderetso din kasing lumabas sa bibig ko ang mga salitang gusto kong malaman niya. Siguro kasi talagang napuno na rin ako at hindi ko na talaga kaya...

Hindi ako dumiretso sa bahay ko instead nandito ako ngayon sa isang rest house na pinagawa ko bago ako umuwi ng Pilipinas...

Syempre nandito ako ngayon umiiyak at nagpapakalasing. Ansakit sakit!

Sobrang sakit sa akin ng mga nangyayari bakit ba ganoon. Marami ba akong kasalanan?!! Bakit ba napakalupit sa akin ng tadhana...

Pinatay ko ang phone ko at hindi ako nakikipagcommunicate kahit kanino magstay muna ako dito for a week...

Siguro kailangan ko din magpahinga uli...

————————

One week after...