The Student Of 10-C

CHAPTER 11 The SepaRation

"LUUUKE/TRISHAAA!!!" parepareho naming sigaw at dali daling nagtungo sa kinaroroonan nila. Yakap yakap ni Trisha si Luke habang nakadapa, trying to cover the whole body of that child. Pinagtulungan namin ang mga zombie samantalang yung iba ay hinarap yung ibang zombie na papunta sa kung saan kami. Nang matapos ay inilayo kaagad namin si Luke kay Trisha. Tadtad ng mga kagat sa katawan si Trisha at umaagos ang dugo sa buong katawan.

"Pakiusap, 'wag niyo nang patagalin pa, tapusin niyo na ang buhay ko bago pa mahuli ang lahat!" aniya. Napahigpit ako ng hawa sa hawak kong kutsilyo nung magsitingin silang lahat saaken na para bang nagsasabing ako ang magdesisyon o sundin ko si Trisha. Umiling iling ako. Hindi, hindi ko kayang gawin ang gusto nila kung ano man. Hindi ko kayang tapusin ang buhay niya. Lalo na't nakita ko kung paano niya protektahan si Luke--kung paano siya magsakripisyo. I did once killing and that's enough. I'll never do that not untill I see her turns into a real zombie ultimately. Tumakbo ako papunta sa kotse at naghanap ng tali na puwedeng ipang tali sa kaniya. Kumuha nalang ako ng isang manipis na damit mula sa maleta at yun ang pinunit ko at ipangtatali kay Trisha.

Tinulungan ako nila Ivanne at Chan sa pagtatali sa kamay at paa ni Trisha. Bago pa tumulo ang luha ko dahil nahahawa na ako sa pagddrama ng iba ay tumalikod na ako at dun ko ibinuhos ang lahat ng galit sa mga zombie.

My tears keeps on flowing...and I don't know why...

Jeremy's POV.

I was stunned when I saw tears fell down on Emelene's face. Kita ko kung pano manlisik ang mga mata niya. Puno ng galit at puot ang mga ito na para bang ano mang oras handang pumatay ng tao. Her aggressiveness is giving me chills down to my spines. Nakakaintimidate ang aura niya pati ang mga fighting skills niya. Umaagos lamang ang kaniyang luha pero ni kahit ano, walang bahid ng ekspresyon ang makikita mo sa mukha niya. She's cold. Seeing her crying like that in the middle of the fight makes me believe that coldness of someone will eventually appear when they are totally hurt. Ofcourse, Trisha bacame is friend by the way. Isa pa sinong hindi masasaktan duon kung makikita mo na ang isang kaklase mo nagsakripisyo sa taong hindi naman niya kaano ano, which is ang kapatid ni Lily, matutuwa ka pa kaya? Siyempre hindi. Tumingin ako kay Trisha na ngayon ay unti unti nang nagiging zombie. Nabalik kami sa pakikipaglaban. Hindi ko parin maiwas ang mamangha talaga sa kaniya. Napakabilis niyang gumalaw as if anime lang. Habang abala ang karamihan sa pakikipaglaban, nagulat ako nung biglang hilain ni Fhrean si Emelene at iniharap ito sa kaniya. Nagpupumiglas naman siya pero hindi parin nagpatalo si Fhrean.

"Emelene!! huminahon ka nga puwede ba!" Wika niya pero patuloy parin sa pagpupumiglas si Emelene habang patuloy paring umaagos ang kaniyang mga luha.

"Ano ba! unti unti ka nang nilalamon ng sarili mo! hindi mo namamalayan!!" Sigaw niya at duon na lang siya natauhan. Napahinto siya at unti unting lumingon kay Fhrean at dun lamang siya nagburstout sa pagiyak.

"Kumalma ka, unti unti kang nalalamon ng depresyon mo, huwag mong hayaan..." wika nito matapos niyang yakapin. Sa pagiyak ni Emelene, ramdam mo ang bigat ng dinadala niya. Ano bang meron kay Trisha at nagdulot ng matinding kalagayan ng ganiyan sa kaniya? Hindi ko alam kung maawa ba ako sa kaniya o ano. Basta ang ang alam ko lang ay naging magkaibigan ang dalawa, tapos.

Ibinalin ko nalang ang attention ko sa pakikipag patayan sa mga di maubos ubos na mga zombing ito. Nagugutom na'ko. Nagkukulang na rin ako sa enerhiya para sa pakikipaglaban. Konti nalang talaga, bibigay na ako. Bakit ba kasi, hindi pa maubos ubos ang mga zombing ito? Madami ba talaga? O sadyang kulang lang kami para harapin sila?

Emelene's POV

"Bestfriend forever?" Sabi ng isang mala anghel na boses ng isang babae.

"Forever." Sagot ko at inilock ko ang hinliliit at ang hinlalaking daliri ko para sa pinky-promise naming dalawa.