Kül (NazAt)

9.Bölüm-Korku

Ateşten,

Hiç bu kadar yorgun hissetmedim. Gözlerim açılmamak için direniyor sanki. Biri var yanımda , konuşuyor. Duyuyorum ama açılmıyor gözlerim. Gözlerimi açmam gerek, ama açamıyorum. Cevap vermek istiyorum, veremiyorum.Yorgunum...

Gözlerimi açamayacak kadar bitkin hissediyorum. Ama uyuyamıyorum. Başım çok ağrıyor. Sonra koluma temas eden şeyle irkiliyorum. Başımdaki sesler yavaşça azalıyor. Bir süre sonra tüm o gürültüler kesiliyor.
Gözlerimi bu kez ben açmak istemiyorum , çünkü çok yorgunum...

Nazlıdan,

Hastaneye geleli neredeyse 3 saat oldu. Ateşin tahlil sonuçlarının iyi çıkması beni çok mutlu etti. Tabi sonucu temiz çıkınca doktor yanına girmeme izin verdi. Odanın kapısını açıp yavaşça başımı içeri uzattım. Gözleri kapalıydı. Sanırım uyuyor diye düşündüm ve içeri girdim. Kolunda serum var. Başının üst tarafında bir bandaj var. Çok yorgun gözüküyor. Yüzü solgun. Gözlerinin altı kızarmış.
Yavaşça yaklaştım ve yanındaki sandalyeye oturdum.

-Ateş, uyansana artık. Ne çok uyuyorsun sen! İyileş hemen...

Gözlerimi sildim,

-Bak annem de çok üzülüyor. Eve zor gönderdim. Hem sen niye canını hiç düşünmüyorsun? Bizimki can da seninki ne?
Derin bir nefes aldım,

-Ateş , ben korkuyorum. O silah sesini duyunca, senin vurulma ihtimalin...
Çok korktum Ateş. Annem harap oldu. Biliyorum bu senin görevin. Ama ... yine de çok korkuyorum. Babama sana, diğerlerine bir şey olacak diye korkuyorum. Ne olur dikkatli olun...

Sonra kapı açıldı ve hemşire geldi.

-Pansuman yapılması gerek de acaba...

-Tamam. Ben de zaten çıkıyordum.

Ayağa kalkıp Ateş'e son kez baktım. Daha sonra ise yavaşça kapıdan çıkarak uzaklaştım.

Yaklaşık 1 saat sonra tim Çolağı karargaha bırakmış ve hastaneye gelmiştir...

Babamların geldiğini görünce hızla koşarak yanına gittim ve sarıldık. Gözlerimden yaşlar akmaya başladı.
Babam başını saçlarıma gömdü. Derin bir nefes aldı ,işte o zaman anladım küçük oyunumuzu oynadığını. Babam timdekilerin ağladığını görmesini istemediği için saçlarıma gömmüştü yüzünü,her zamanki gibi.Bir süre sonra başımı yavaşça geriye çektim,

-Çok korktum baba. Sana da bir şey olacak diye çok korktum.

-Merak etme kızım, iyiyim.

-Baba , Ateş abi...

Babam lafımı kesti.

-Merak etme o da iyi olacak. Ateş dayanır korkma kızım. Ağlama artık hadi sil gözlerini.

Babamın söyledikleri sanki bir umut oldu içimde, gözlerimi sildim. Yavaşça oturmak için olan yere doğru yürüdük.
Oturunca , timdekiler de gezdirdim gözlerimi...
Hepsi perişan haldeydi.
Fethi abi, o adeta yıkılmıştı. Yaşlar akıp duruyordu gözlerinden. Ateşle çok yakınlardı, kardeş olsalar bu kadar sevemezlerdi birbirlerini. Sahi Ateşin ailesi nerdeydi ki? Niye hiç gelmiyorlardı. Babama döndüm,

-Baba,

-Efendim kızım?

-Ateş abi'nin ailesi niye gelmedi. Geçen seferde gelmemişlerdi. Oğullarını hiç merak etmiyorlar mı?

Babam derin bir soluk verdi.

-Onlar öldü kızım.

-Ne!Öldüler mi?