Kül (NazAt)

34. Bölüm - Bir Güven Meselesi

Merhaba canlar, yeni bölüm geldi sonunda. Beklettiysem üzgünüm. Bölümü  yazmaya başlamadan bu notu yazıyorum  o yüzden  bekletip bekletmeyeceğimden de emin  değilim.  Her neyse sizleri seviyorum. Devam etmem için  gelen isteklerin aksine yorum  ve voteler tamemen bitik durumda. Ama  önceki  bölümde  de söylediğim  gibi bu kitap bir finali hakediyor. En azından benim için. Neyse sizi  daha fazla bekletmeden bölüme  geçiyorum.  Sizi seviyorum. ❣

Nazlı'dan,

Ateş bana beni sevdiğini  söylemedi. Bana  âşık  olduğunu  söylemedi belki. Belki gitme diyemedi. Diyebilecek güçte  hissetmedi belki de kendini. Ama o.. o bana Nazlı'm dedi. O adıma benliğini ekledi. Bizi ekledi.

İlaçların etkisi'yle uyanamayan Ateş'e baktım. Elim elindeydi. Güven veriyordu bu. Geçmişi  düşünmeyi  bırakmıştım. Ateş beni seviyordu. Biliyordum. Artık öncesinde ne olduğu  anlamsız. Gözleri kırpışmaya başlarken istemsizce gülümsüyorum. Elini biraz daha sıkıyorum güven verircesine. Gözlerini açıyor sonunda, gülümsüyor. Doğrulmaya  çalışıyor. Ama yaraları izin vermiyor. Acı bir inleme fırlıyor dudaklarından. İşte  o an gerçeğe döndüğümü hissediyorum. Tüm kötü şeylerin  varlığı  beliriyor zihnimde.

-Ateş! İyi misin? Neren ağrıyor? Doktor çağırayım mı? Niye soruyorsam çağırayım  gelip baksınlar sana.

Ben ayaklanırken Ateş  avcundaki elimi daha sıkı  tutuyor.

-Yok. Gerek yok iyiyim. İyiyim Nazlı. Aniden hareket edince bir anlık acıdı ama şuan  geçti.  Gerçekten.

Gözlerine baktım bir süre usulca. Sonra başımı  onaylarcasına sallayıp doğrulurken zorlanmasın daha fazla diye sırtından destek oldum. Tabiki yine acı çekmişti  ama belli etmek istemediği  de belliydi. Kalktığım koltuğa geri oturdum.

-Tamam. İyisin madem. Doktoru çağırmayayım ama bir şeyler ye. Olur mu? Bak yemen lazım lütfen. Hem yemezsen iyileşemezsin..

-Tamam

Ateş bir şey  derken itiraz eder diye ikna etme çabalarıma devam ediyordum.

-Ama Ateş lütfen.  Benim için  zorla kendini. Yemek yemen lazım lütfen ya..

-Nazlı tamam yiycem.

-Ama Ateş  yemezsen nasıl iyi..

Gözlerim  az önce  duyduklarımı idrak etmemle iyice açılırken  sevinçle ayağa  fırladım.

-Heh? Ne dedin.. tamam dedin dimi... yiycem dedin.

Ateş bu tepkimle gülerken başını  onaylarcasına salladı.

-Evet Nazlı'm yiycem dedim.  Yemezsem güçlenemem  sonra nasıl babanın karşısına  çıkıp  kızınızı seviyorum derim..

Ben bu lafları  ile gözlerimden  kalp çıkarak  bakarken,

-Deme zaten!

Ateş'in gözleri  arkamda takılı kalırken bende yavaşça arkama döndüm. Tabiki az önceki  lafından sonra karşımda  babamın olduğunu  biliyordum...

Erdem'den,

- Deme zaten!

Lafımla birlikte Ateş ve Nazlı bana dönerken ,