The Maffia Daughter

18

Vier dagen zolang zijn we onderweg naar een onbekende bestemming. We zijn erachter dat de maffia's zo goed als alle camera's in de gaten houden dus kunnen we niet met heel de groep tegelijk over straat. Ik loop de helft van de tijd hand in hand met Ryan en pratend met Anne of Nora. Nu loop ik over straat met Ryan, de andere lopen achter ons, maar niet dat het opvalt. 'Ryan' vraag ik zacht. 'Ja' vraagt hij. 'Dank je dat jullie zijn gekomen, dat jullie het niet geloofde' zeg ik zacht. 'Je hebt het ooit zelf gezegd, Lily. We zijn een familie en familie steunt elkaar, altijd' zegt hij en hij slaagt zijn arm om me heen. 'Ja, maar jullie riskeren jullie leven' zeg ik. 'Ja en je bent het waard. Jou zou exact hetzelfde voor ons doen, misschien zelfs meer' zegt hij waardoor ik glimlach. 'Ik hou echt van jullie' zeg ik. 'En wij van jou' knipoogt hij. 'Lily' zegt een meisjes stem naast me en ik draai me geschrokken om en wil mijn pistool pakken. 'Nee, niet doen, ze weten niet dat ik hier bent' zegt Jade en ze haakt haar arm in de mijne. 'We moeten praten' zegt ze. 'We moeten niks' sis ik. 'Je moet met me mee komen' zegt Jade. 'Geen spraken van' zegt Ryan in mijn plaats. 'Het is je familie' zegt Jade weer. 'Ik heb geen familie, die vrienden hier zijn mijn familie' zeg ik. 'Je hebt wel een familie, een mega bezorgde moeder, een vader die alles zou doen om jou gelukkig te maken en twee broers die jou alleen maar willen beschermen en gelukkig zien' zegt Jade. 'Ik denk dat jij het over andere mensen hebt. Robert is een eikel, maar hij heeft wel mijn leven gered, verschillende keren' zeg ik. 'Om jou op het juiste moment tegen ons te gebruiken' zegt Jade. 'Dat is jullie verdiende loon' zeg ik en ik trek mijn arm los. 'Lily' zegt ze en ze pakt mijn hand en kijkt me recht in de ogen. 'Je bent niet veilig hier' zegt ze. 'Bij jullie ook niet, jullie wouden mij vermoorden' zeg ik. 'Wat' zeg ik verward. 'Niet zo onschuldig doen Jadelyn. Ik weet van jullie plannen. Laat me nu met rust' zeg ik en ik trek mijn hand nog eens los en trek dan Ryan met mee. 'Wat nu' fluistert Ryan. 'We moeten hier snel weg' zegt Ashton die achter me opduikt. 'No shit Ash' zeg ik. 'Over drie straten is er een verlaten huis waar we kunnen schuilen' zegt Noah. 'Tot het rustiger is geworden' zegt Anne. 'En hoe komen we daar' vraagt Nora. 'Omkleden' zeg ik en ik trek snel een andere broek en hoodie aan. 'Kom, dan gaan we met drie al weg' zeg ik en ik haak mijn armen in die van Nora en Anne terwijl we over straat lopen en doen alsof we lachen. 'We geraken hier weg' zegt Anne. 'Kosten wat het kost' vult Nora aan waardoor ik glimlach. 'Jullie zijn de beste' zeg ik en dan zie ik Caleb wat verder lopen met Jasper en Jacob en even ben ik versteend. Caleb, mijn Caleb. Ik voel hoe ik snel een winkel word ingetrokken en zucht dan. Hij zag er zo hard uit, zoals ik hem voor het eerst ontmoette. 'Mis je hem' vraagt Nora terwijl we tussen kleren kijken. 'Natuurlijk' zucht ik. 'Je houdt echt van hem, niet' vraagt Anne. 'Zo veel. Het was anders dan met Daniel, met Daniel had ik het gevoel dat ik altijd moest oppassen met wat ik zei of wat ik deed, zelfs wat ik dacht' zeg ik met een gevoelloze grinnik 'Bij Caleb kon ik mezelf zijn, echt mezelf. Het maakte hem niet uit dat ik soms in River veranderde, al wist hij niet wat het was, hij kalmeerde me zelfs. Ik kon zeggen wat ik wou en doen wat ik wou en ja, hij was een beetje jaloers, maar dan vond ik wel schattig, als Daniel jaloers werd, kon die jongen beter rennen voor zijn leven en van Caleb ook, maar hij vermoord geen mensen zo maar' zeg ik zacht. 'Ze komen binnen' zegt Anne waardoor ik eerst snel opkijk en dan terug naar beneden. Hij ziet er moe uit, bezorgt, maar vooral moe, de tweeling ook, maar Caleb is er erger aan toen, hoe ironisch hij was om mij te breken, en uiteindelijk breek ik hem. Ik ben de slechterik, ik ben de verlater. We wandelen de winkel uit en komen dan bij het oude huis en lopen we binnen. 'Waar bleven jullie' vraagt Noah bezorgt als we binnenkomen. 'We hadden vertraging' zegt Anne. 'Ik ga even naar boven' mompel ik en ik loop de trap op en loop dan de badkamer en kijk mezelf aan. De tranen staan in mijn ogen en ik kan mezelf niet zien huilen dus duw ik de tranen weg en mijn gezicht wordt hard, emotieloos en vanaf dat moment ben ik River en ik heb nog niet besloten wanneer en of ik ooit terug Lily wil worden. Lily heeft gevoelens, huilt, heeft pijn, is boos, verdrietig, verward, verraden, kapot. River niet, River is cool, sterk, doelbewust, niks zal haar tegenhouden en dat is het moment dat ik het begrijp. Lily is geen persoon om trots op te zijn, River wel, ik had River nooit weg moeten duwen, ik had haar vanaf dag één moeten accepteren en dan had ik dagen geleden een kogel door mijn vader zijn hoofd geschoten. Ik ze allemaal ontsnappen, op een dag, ooit, ga ik veilig zijn, ga ik zo sterk zijn, zo groot zijn, dat ze mij niet kunnen breken, dat ze mij niet eens pijn kunnen doen.