Miraculum: Zaufaj mi

5. Nikt nie może wiedzieć o tej rozmowie

Podczas wizyty Adriena, dziewczyna spisała się na medal. Nie przewracała się, ani nie jąkała. Wszystko wypadło tak jak powinno. Nawet Alya była pod wrażeniem zachowania przyjaciółki. Całe popołudnie spędzili w naprawdę miłej atmosferze. W tym momencie z kieszeni chłopaka wypadły klucze. Chcąc je podnieść, schylił się w tym samym momencie co Marinette. Ich spojrzenia zetknęły się. Czas zatrzymał się na parę sekund. Jego zielone oczy zetknęły się z jej fiołkowymi tęczówkami. Wzrok Marinette przepełniony był czułością i troską. Chłopak patrzył na nią z nadzieją. Z nadzieją, że ujrzy Biedronkę. Byli w sobie nieziemsko zakochani. Ta miłość była ich przeznaczeniem. Tak bliskim, a zarazem tak dalekim. Gdy wpatrywali się w siebie, do pokoju niespodziewanie ktoś wszedł:

-Adrien! Czekam na tą torebkę od prawie trzech godzin, a Ciebie nadal nie ma i...-Megan nie dokończyła mówić ponieważ zdała sobie sprawę, że pojawiła się tutaj w najmniej odpowiednim momencie, przerywając naprawdę romantyczną scenę.

-Megan spokojnie, przecież wszystko jest w porządku, a jeśli chciałaś ją wcześniej mogłaś po prostu zadzwonić.- odpowiedział zaskoczony chłopak.

-Czyżby? W takim razie sprawdź swoją komórkę, która zapewne jest wyciszona.

Na te słowa chłopak posłusznie wykonał polecenie.

-Co?! Megan czy Ty zwariowałaś! Dwadzieścia cztery nieodebrane połączenia. Jesteś niesamowita.

Chwilę później kuzynostwo opuściło dom koleżanki i udali się do własnej willi. Wieczór jednak przebiegł dość stresująco. Gdy Megan przebywała w kuchni, jej telefon leżący na szafce w pokoju zadzwonił. Zaciekawiony Adrien nie mógł oprzeć się pokusie i zobaczył kto właśnie próbuje skontaktować się z szatką. Osoba wyświetlająca się na ekranie komórki nazywała się Mistrz Fu. Chłopak w końcu postanowił odebrać. Nie zdążył jednak nic powiedzieć ponieważ z pod poduszki wyleciało pomarańczowe stworzonko, które przerwało połączenie.

-Megan!

Adrien krzyczał jak tylko mógł. Gdy nastolatka wbiegła do pomieszczenia tylko westchnęła.

-Co tu się znowu dzieje?- zapytała

-Sam nie wiem.

-Drogi Adrienie, to jest Trixx, które pomaga mi zmieniać się w super bohaterkę lisicę, a Ty wszedłeś do mojego pokoju bez pozwolenia, dotykasz moją komórkę i krzyczysz po mojej kwami, czy mógłbyś mi to wyjaśnić?-zapytała

-To Ty jesteś Lisicą?!

-Tak, nie wiem dlaczego Cię to dziwi skoro Ty jesteś Czarnym Kotem.

-Skąd wiesz, że jestem Czarnym Kotem i dlaczego mówisz mi tak po prostu o tym wszystkim?- dodał z przerażeniem wymalowanym na twarzy.

-Spokojnie, zaufaj mi. Tożsamość Biedronki i Czarnego Kota jest jednym z największych sekretów już od czasów starożytnych. Odpowiedzialność tej tajemnicy nie może spadać na jednego człowieka. Ja razem i opiekunem wszystkich miraculum dbamy o równowagę i porządek. Nie martw się Twoja tajemnica jest bezpieczna i proszę Cię niech nikt nie wie o naszej rozmowie.- uśmiechnęła się.

-Nawet Biedronka?-dopytywał się.

-Zwłaszcza Biedronka.

-W takim razie dobrze, nikt o niczym się nie dowie.

Po tych słowach Adrien wyszedł z pokoju Megan. Był spokojnie nastawiony do następnego dnia. Niestety, nie wiedział, że ten dzień zmieni jego życie na zawsze.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Mam nadzieję, że rozdział się spodoba. ŻYCZĘ RÓWNIEŻ WSZYSTKIM WESOŁYCH ŚWIĄT BOŻEGO NARODZENIA I SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!