Bu gün tam karanlık gün, sessiz dakika ve yanlız saniye oldu senin yokluğunda, şimdi bi banka oturup güneşin batışını izliyorum. Gözlerinin yokluğunda güneşin tam içine bakıyorum, gözlerinin içine bakar gibi her vapur yanaştığında iskeleye mutlu oluyorum sanki saatlerce seni bekleyip de seni geldiğini görür gibi, denizin dalgasını dinliyorum martı, tramvay, insan seslerini duymadan sadece senin sesine odaklanmışcasına pür dikkat hiç bir ayrıntısını kaçırmadan.
Havayı olabildiğine içime çekiyorum, senin kokunu tenefüs eder gibi yavaş, yavaş usulca alışıyorum senin yokluğuna diyorum ki böylesi daha iyi oldu özgürlüğü özlemişim diyorum.
Ta ki şu banka oturup sigaramı yakıp her nefeste içime çektiğim dumanda seni yad edene kadar, ben senin yokluğuna alışamadım senin için o çoktan baskasını buldu deseler de inanmış gibi yapıyorum kendimi kandırmak için, senin yokluğuna aşılabilmek için, canım yanıyor ama sanki alışıyorum ya kendimi ne kadar eze eze de yapsam bunu alışıyorum umrumda değil zaten. senin yokluna alışmam gerek çünkü sen benimle gittin yokluğunu bırakıp belki bi gün gelir de benim olursun diye bekliyorum yine bu bankta tam da burda yalnızlığın dibine vurup senin özleminde bekliyorum gelişini...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Aşk Mı? Yoksa Hayat Mı?
PoesiaBazen sevgiyle aşkı karıştırır insan bazen sever kaybedince anlar aşkı bazen de aşıktır gittiğinde anlar onsuz da yaşadığını.
