U'mutlu sandığım yarınların kapılarını
Hep çarparak çıktım ben.
Güneşin doğmasını bekledim, kimseye haber etmeden otobüs duraklarında.
Eve geç geldim sormadı kimse 'var mı bir umut?' diye.
Gururuma yediremedim,
Sustum yine.
Konuşsam ağlardım çünkü.
Prenses gibi büyümedim.
Saçlarımı da ördürmedim hiç sanırım.
Hayata hep küser, aslında hiç küsmezdim.
Hep ağlar, aslında hep gülerdim.
Şimdi mi?
Hâlâ ümitvâr ve beklentiliyim...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
UCUZ SARGI BEZLERİ
PoetryKendine küs bu kız, denizi doldurdu geçmişinin üstüne aynadaki Tanrı'yla... Yetmiş kusurlu saç tellerinden dökülürken iz ekleri, kendine döndü ve dedi ki "Yaran yapma beni, Sargı Bezlerim tükendi". • • • Tüm Hakları Saklıdır!
