Mbreteresha e detit

12

Ishin zgjuar ate mengjes dhe te dy te qeshur kishin veshtruar njeri tjetrin,te dy te lumtur i kishin shprehur dhe njeher dashurine njeri tjetrit.
Oret kishin ikur por ata kishin harruar te dilnin nga shtepia,Melisa kishte ikur ne shkolle,dhe mamaja e tij ne pune.
E ata te dy e kishin len punen,Angela e kishte len sot,sepse Angelo nje pune nuk kishte..
Sapo te gjente mundesin do shkonte te Artani sepse nje sqarim e meritonte.

-Zemer u be vone,nuk mendon se duhet te iki?-I tha Angela.
Por angelo nuk deshironte,nuk deshironte qe ajo te largohej.

-Pse nuk jeton ketu me ne?-E pyeti ai dhe ajo hapi syt e habitur.

-Mos fol kot,cfare do i themi Mamase tende?

-A nuk i tham mbrem qe jemi te dashur? Cfare duhet te themi me shum?-I tha Angelo dhe me duar i prekte floket.

-Se ke iden sa dua te jem prane teje,por duhet te presim dhe pak,eshte pak shpejt.-I tha ajo dhe i dhuroi nje puthje ne buze.
..
Dolen nga shtepia dhe Angela iku,ndersa ai mori motorrin e tij dhe shkoi te Artani.
Sapo hyri ne kompani u ndesh me ate,i cili ishte ulur ne nje nga kolltuqet bashke me Henriko Dreun.

E priste kete,pse valle ai e genjeu? Kishte nje arsyeje per kete.

-Mund te flasim pak? -I tha Angela pa i pershendetur fare.

-Angelo? Kishit shitur punen e babait tuaj? Me vjen shume keq. -I tha Henriko.
Angelo shtrengoi doren dhe nuk i foli,e cfare vlere do kishin fjalet per ate njeri.

-Dua te flasim.-I tha serisht Angelo.

Por Artani nuk ju pergjigj.

-A me degjon,dua te flasim.-I tha serisht ai.
Por ne ate moment rojet ishin rreth Angelos.

-Ka ndonje problem zoteri!-Tha burri qe qendronte pran Angelos dhe Artani vetem sa pa nga Angelo dhe burri kapi krahun e tij.

-Zoteri duhet te largoheni!- tha burri qe qendronte krah tij,por Angelo nuk levizi. Shikonte Artanin ate njeri te lige qe e kishte mashtruar per cdo gje,Por nuk u merzit,nuk kishte pse ta bente.

-Turp per ty.-I tha Angelo dhe nga ajo kompani doli vete.
..
Po ecte ne lagje ku diku pa Brajanin,i cili ishte duke ngacmuar disa nga gocat qe po kalonin aty.
-Brajan.-I therriti Angelo dhe ai vrapoi drejt tij.

-Angelo? Ku je mo burr ke humbur fare?-I tha Brajan duke e perqafuar.

-Kam patur disa probleme Brajan,po ti? Ca ke ber? Mos i ngacmo gocat ketu se nuk je ne Angli,e ke harruar qe ketu te vrasin per nderin.-I tha Angelo dhe Brajan ja plasi te qeshures.

-Po cfaj kam un qe ato me duan?-Ja ktheu ai.

-Gjith kjo bukuri dhe mos te lusin,kan nderin te te lusin sepse jan letrat Angleze ne mes!-I tha Angelo dhe Brajan luajti koken se ata bebat kur jan te lumtur.

-Nejse,nga do shkojm.-i tha Brajan.

-Ku te duash ti,shkojm..-Por nje telefonat e nderpreu ate,e hapi shpejt dhe degjoi zerin e nje burri.

-Angelo Cela!

-Po un jam,kush jeni?

-Ju telefonojm nga Spitali,mamaja juaj eshte e shtruar ketu per shkak te nje aksidenti te rend.

Kembet i ndaluan dhe duart po i dridheshin, vendi para u erresua dhe ne zemer nje krisje ndjeu.

-Po vij.-Tha dhe e mbylli ate telefon dhe u nis duke vrapuar.
Brajan e ndoqi nga pas dhe nuk e kuptonte se cfare pati qe iku,vetem sa i shkonte mbrapa derisa shkuan ne spital.

-Angelo,cfare dreqin ndodhi?-I tha Brajan dhe Angelo  u ul ne stolin mbrenda ne koridor. Fryme merrte me veshtiresi dhe ngjyra e fytyres i kishte ikur.

-Mamaja ime ka pesuar nje aksident.-Tha ai dhe kembet i perplaste ne ato pllaka.
Lotet me nuk i bindeshin.
E leshoi veten dhe me duart ne fytyr qante,qante si nje femije i vogel qe i mungon dicka,qante per mamane e tij,nuk do e perballonte dot vdekjen e saj, do shkaterrohej nese asaj dicka do i ndodhte.

Ndjeu dy duar qe e perqafuan dhe ndjeu ate arome te embel qe nuk do e harronte dot kurre.
Ishin krahet e saj ku ai gjeti qetesin qe ne ate moment po i mungonte.

-Cdo gje do shkoje mire,Angelo nuk do merzitesh,me ke mua prane,Melisen dhe mamane tende qe atje po lufton per ju,lufto dhe ti per te dhe behu i forte.-I tha Angela dhe ai nga ato fjale u duk sikur syt i hapi.
E perqafoi dhe njeher Angelen dhe i dhuroi nje puthje.

Po rrinin aty te tre kur Melisa hyri ne ate koridor.
Vrapoi drejt Angelos dhe e perqafoi.
-Me thuaj qe eshte mire te lutem. -I tha ajo.

Por Angelo nuk foli,e perqafoi dhe me shume motren e tije dhe nuk e leshonte.
E vriste ne shpirt kur ajo merzitej dhe nuk donte ta shikonte ashtu.

-Do behet mire apo jo?-I tha ajo serisht.

-Nuk e dim,presim te dalin nga operacioni.-I tha Angelo dhe ferkoi fytyren me duar.

Kishin mbushur nje ore aty dhe askush nuk kishte dale.

-Deshironi kafe?-I pyeti Brajan dhe Melisa pohoi.

-Po shkoj ti marr.-Tha Brajan.

-Po vij dhe un.-I tha Melisa dhe iku.
Ngelen vetem ata dy,te ulur ne ate stol dhe te kapur perdore.

-A thua se do shpetoje?-E pyeti Angelo dhe asaj nje lot i pikoi.

Ju kujtua dita kur i humbi te dy prinderit ne ate aksident te keq.
Ate dit dhe nje muaj qe nga ajo dite kishte vuajtur aq shum.
Nuk e pranonte dhe kishte kaluar ne depresion,por kishte arritur t'ja dale dhe te mendonte per jeten qe e priste.

-Po qan ti?-e pyeti Angelo por ajo e perqafoi duke e shtrenguar.

Ne ate moment dera u hap dhe nga aty dolen dy mjeke te cilet ne fytyr kishin nje merzitje.
Angelo e kuptoi,e kuptoi qe edhe kete her zoti e denoi.
Por deshironte ta degjonte nga goja e atij doktorri.

-Doktorr.. a shpetoi? -I tha Angelo.

-Me vjen keq,te rroni vete. Nuk mundem te benim me shume,ajo vdiq.

Ato fjale i errdhen si nje plumb ne zemer,u shkaterrua,kete her vertet u shkaterrua.
E po ashtu dhe Melisa qe sapo hyri ne ate koridor degjoi doktorrin qe permendi vdekje vrapoi dhe gjeti Angelon te ulur ne pllaka.

Leshoi kafen nga dora dhe bertiti,qante dhe bertiste,por ishin krahet e Brajanit ata qe e terhoqen dhe e perqafuan.

🔜

adelajda1
sonila1234
_anavisaShabanii