Bazı anlar göğsüne bir yumru oturur, nefes alamazsın. Ağlamak istersin ama göz yaşların akmaz. Etrafında birsürü insan vardır ama kendini yalnız hissedersin. Kimsenin seni anlamadığını düşünürsün ama tüm bunlara rağmen güçlü görünmeye çalışırsın...
Multi;Bora Karakum ve Masal Aktuğ. Bölüm şarkısı Mavi gri~papatyalar. İthaf; kardelensezgin
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Umut, belki de yaşamak için elimde olan tek sebepti.
Yaşamak istemiyordum. O zaman umut etmeyi de bırakmam gerekiyordu.
Peki şu an ki hızlı kalp atışlarımın nedeni neydi? Çünkü umut ediyordum. Yine ve yine. Müdür bana her şiddet uygulayacağında 'belki yapmaz' diye umut ediyor ardından hayal bile edemeyeceğim kadar kötü sonuçlar alıyordum. Şimdi ise bir umut bana gitar çaldırmaz, belki bana acır diye düşünüyordum.
Müdür bana acımasını istediğim tek insandı. Ama o acımazdı. Bana biraz olsun acısa sırtımda o izleri bırakmazdı.
Gitarı gördüğüm anda bile ellerim titremeye başlamıştı.
O gün...
O gün hayatımın berbat olduğuna inandığım gündü.
O gün içimde ki çoçuğun öldürüldüğü gündü.
Ve yine o gün yaşamanın sadece nefes almaktan ibaret olduğunu duyguların, hislerin bizi sadece daha güçsüz yaptığını anladığım gündü.
Ve ben o gün sadece 9 yaşındaydım.
Titriyordum. Bütün sınıfın gözleri bana dönmüş beklentiyle bana bakıyorlardı. Ben...Ben o alete dokunamazdım bile.
"Hadi ama Masal. Herkes seni bekliyor. Çalmayacak mısın? Eskiden çok güzel çalıyordun. Yoksa utanıyor musun? Ya da arkadaşların seninle dalga geçer diye mi korkuyorsun? Korkmana gerek yok. Alt tarafı bir gitar-"
Müdür konuşuyordu. Ben gitar kelimesinden sonrasını dayamamıştım. Ya da duydum ama algılayamadım. Baştan aşağı titrerken ellerimi sıranın üzerine koyup yavaşça ayağa kalkmayı denedim.
Yapabilirdim.
Hayır,bunu asla yapamazdım.
Yapmam gereken tek şey sakin olmak ve burdan çekip gitmekti. Gitar çalmak seçeneklerin arasın da bile yoktu.
Gözlerim kararıyordu. Hayır, bu kadar etkilenmemem gerekiyordu. Yavaşça adım attım ve sıraların arasından müdürün yanına gitmeye çabaladım ve her adımım da o gün geliyordu aklıma.
4 Nisan 2009; Okuldan bir saat geç çıkmış, sırtım da gitarım hızlı adımlarla yetimhaneye gidiyordum.
