KARDELEN

2.BÖLÜM

Umarım beğenirsiniz. Beğenilerinizi ve yorumlarınızı bekliyorum.
¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Gözlerimi açtığımda revirdeydim. Başucumda ağlayan bir Nehir dışında kimsem yoktu. Hiç olmamıştı ki zaten.

"İyi misin?" dedi endişeli ses tonuyla. İyiyim anlamında başımı salladım.

"Müdür yine bir şey mi yaptı? Ne oldu? Niye bayıldın?" dedi.

"Müdür bir şey yapmadı."

"O zaman kim yaptı? Neden bu haldesin?" Sesi yükselmeye başlamıştı.

Annem geldi diyemezdim. Buna kesinlikle hazır değildim. Yalan da söyleyemezdim. Hemen anlardı o. Ondan başka kimse anlamazdı ama o anlardı. Yalan söylesem annem bile anlamazdı ama o anlardı.Annem bile...Annem bile demem çok yanlış oldu farkındayım çünkü annem zaten hiçbir şeyimi bilmiyordu.Beni tanımıyordu.Bir anne evladını tanımıyordu.Yaklaşık on dakika önce tanışmak için el uzattı,tam on yedi yıl sonra.

"Kendimi iyi hissetmiyorum.Belki sonra anlatırım."dedim ve yattığım yerden yavaşça kalktım. Bir şey demesine izin vermeden revirden çıktım.

Yatakhaneye girdiğimde bazılarının boş bakışları beni buldu ve anlamaz ifadeyle bana baktılar. İçlerinden biri "İyi misin kardelen?Solgun görünüyorsun."dediğinde "İyiyim."diyerek geçiştirdim.

Bana kardelen derlerdi. Güçlü olduğum için.Kimseye boyun eğmediğim için.Müdürün beni dövmesine rağmen istediğimi yaptığım için.

Kardelenlerin nesli tükenmiştir ya hani.Benim son kardelen olduğumu söylerlerdi hep...Benzerimin olmadığını söylerlerdi.

Oysa ben kardelenin aksine beyaz değildim.Siyahtım. Hırsızdım.Sigara içiyordum.Küfür ediyordum. Kendimi güçlü göstermek için insanları dövüyorum.Kötüydüm.

En azından kendimi kötü biri gibi göstermeye çalışıyordum.Kendimi güçlü göstermeye çalıştığım gibi...

Herkes benden korksun istiyordum. Can yakan her insanın canı yansın istiyordum.Benim çok canım yandı onlarında yansın istiyordum.

Beni daha doğar doğmaz terk eden annem şimdi neden gelmişti?Pişman olabilir miydi?Belki...Belki hayatında yaşadığı bazı durumlardan sonra pişman olmuştur.Belki de canımı acıtmak istemiştir.Canımı biraz daha acıtmak...Eğer canımı acıtmak istediyse bunu kesinlikle başardı.Eskiden güçlü olmasam bile güçlü gözükürdüm.Peki ya şimdi kendimi neden güçsüz hissediyordum,hiç olmadığım kadar güçsüz?En azından neden güçlü görünemiyordum? Annem olacak o kadın beni bir kere daha yıkmıştı ama bu sondu. Bir daha asla onun beni üzmesine izin vermeyeceğim.Bir daha karşıma çıkarsa-ki büyük ihtimalle çıkacak-onu öyle bir üzeceğim ki ölmek isteyecek. Keşke ölseydim de bu günleri görmeseydim diyecek.

İntikam.
Sonuna kadar...

Yatağıma yatıp uyumaya çalıştım,hiçbir şey düşünmemek istiyordum ama gözlerimi kapattığım anda aklıma beni terk eden annem geliyordu. Uyayamayacağımı anladığım da kalktım ve bu saatte dışarı çıkmak yasak olsa da her zaman ki gibi kimseyi dinlemedim ve önce geceliğimin üzerine giydiğim hırkayı daha sonra da geceliğimi çıkardım. Üstüme salaş ve uzun lacivert tişört, altına da siyah dar pantolonumu giydim.Ardından da yetimhaneden kaçtım.

Yaklaşık on dakika boyunca rahatlamak için koşuyordum. Sami'nin evinin önünde ki parka geldiğim de boş bulduğum ilk banka oturdum. Cebimdeki dinleme cihazını çıkardım. Bir süre dinleme cihazına boş boş bakarken annemi düşünmemeye ve Sami'nin üzerine dinleme cihazını nasıl yerleştirecemi düşünmeye çalıştım. Elimde sadece bir tane dinleme cihazı olduğu için evine koyamazdım. İki katlı,oldukça büyük bir villa da oturuyordu. Yani ben hangi odada konuşacağını bilemezdim. Hem ben evinin önünde duran o iki korumayı ve güvenlik görevlisini nasıl geçebilirdim ki?Onları bir şekilde atlatsam bile içerde güvenlik kameraları da vardı. Kısacası dinleme cihazını eve yerleştiremezdim.