Nobody Knows|Texting

0.0

Sesli bir şekilde soluk alıp verdim. İlkler her zaman kolay olurdu. Sadece gönder tuşuna basıp mesajıma  geri dönüp dönmeyeceğini bekleyecektim.
Ellerimi havaya kaldırarak gerildim.
Telefonumu sağ dizimin üstüne koyarak işaret parmağını gönder tuşuna doğru harekete geçirdim.

'Hayır!'.
Kendimi geriye doğru atıp kafamın altındaki yastığı yüzüme bastırdım.
Profilimi gizlemiş, numaramı da annem babam ve en iyi arkadaşım cristina'dan başka kimse bilmiyordu. Yani her şey kontrol altındaydı ama hala yapamıyordum.
Vücudumu yataktan doğrultup dizimin üzerindeki telefona baktım. Sadece yeşil alana basacaktım.
Kafamı arkaya çevirip korka korka gönder tuşuna bastım.

Hızla telefonu yatağın üstüne fırlatıp ayağı kalktım. Acaba geri dönecek miydi?
Engel mi atacaktı yoksa koşa koşa polise gidip beni şikayet mi edecekti?
Ya şikayet ederse!
Hapishaneye düşerim ardından mahkemeye çıkar ve hakimin bana sonsuza kadar müebbet cezasını verirken Damon ile kurduğum hayallerine veda ederek mahpus dallarında zeytin çekirdeğinden kolye yaparak hayatıma devam ederim.

Ben düşünceler içerisinde can çekişirken telefonuma bildirim sesi kulaklarımı doldurdu.

Telefonu hızla elime alarak mesaj kutucuğunu tıkladım.

Anonim: Sigaran olayım çek beni.

Damon: Bir s*ktir git işine.

Anonim: Küfür etmen beni hapise attırmandan iyidir.

Damon: Ne s*kim saçmalıyorsun?

Anonim: Boşver!

Damon: .

Anonim: Soğuksun.

Damon: Herkese karşı böyleyim.

Damon: Hayat felsefem bu.

Anonim: Ben herkes değilim.

Damon: Senin ayrıcalığın ne?

Anonim: Seni seviyorum.

Damon: Beni herkes seviyor.

Anonim: Yüzüme vurup durma!

Damon: Gerçekler acıtır.