Nobody Knows|Texting

0.1

Damon karşımdaydı işte. Tam oradaydı.
Kafeteryadaki her zamanki masasında.
O ve bir o kadar havalı arkadaşları ile.

" Sağol Ema" diyerek Ema'nın uzattığı bor tost ve çikolatalı sütü alarak kenar köşelerdeki bir masaya oturdum.

Anonim: Yine her zamanki gibisin

Damon: Her zamanki halim nasılmış?

Anonim: Göz kamaştırıcı.

Damon: Yürüyorsun?

Anonim: Çünkü seviyorum.

Damon: Herkes seviyor.

Anonim: Ben herkes değilim demiştim.

Damon: Hepiniz aynısınız.

Damon: Sayenizde egom hergün biraz daha yükseliyor.

Damon: Teşekkür ederim.

Anonim: Senden nefret etmek istiyorum.

Damon: Sonuç?

Anonim: Lanet olsun ki edemiyorum!

Damon: Her zaman diyorum işte.

Damon: Ben harikayım.

Sinirle telefonu masanın üzerine bıraktım.
Her şey de g*tü kalkıyordu pisliğin.

Tostumu bitirip çikolatalı sütümün de dibindeki son damlasına kadar içerek sandalyede geri yaslandım.

Damon arkadaşları arasında olan sohbete biraz katılıyor vaktinin geri kalanını da etrafa göz gezdirerek geçiriyordu.

Hırkamın fermuarını biraz daha yukarı çekerek şapkamın ardından çıkan saçlarımı içeri sokup olduğum yerde oldukça küçüldüm.

Beni fark etmesini istemiyordum. Yani şimdilik.
Telefonumu elime alarak mesaj yazmaya başladım.

Anonim: Canın sıkılıyor diye mesaj atıyorum yoksa sana hala sinirliyim.

Damon: Kimsin?

Anonim: Bunu şimdi mi soruyorsun?

Anonim: Daha önce aklın neredeydi?

Damon: Boşver onu bunu da soruma cevap ver.

Damon: Şu instagram daki benim adıma açılan 'Damon Fan Club' üyesi falan mısın?

Anonim: Tabiki de hayır.

Anonim: Seni başkaları ile paylaşamayacak kadar kıskancım.

Anonim: Bu durumda iken seni neden topluca seven bir fan sayfasına katılayım ki?

Damon: Kimsin o zaman?

Anonim: Seni seven biriyim.

Damon: Yeterince açıklayıcı değil.

Anonim: Gayet açıklayıcı.

Damon: Kimsin?

Anonim: Ebenin şeyi!