Fuckboy | p.jm

89

Eden

Bumalik na yung sapatos ko. Wiiii! Mag lalakad na ulit kami. Minsan, magkaka tinginan kami pero nginingitian lang namin ang isa't-isa. Lul, parang mga tanga 'no?

"Bebs." Napatingin ako kay Pierre na ngayon ay nginingitian ako. "Labyu." Simple niyang sabi at hinalikan ako sa labi.

Awieeeeee kilig.

Umiling lang ako habang naka ngiti at niyakap na lang siya, intertwining my hands with his. I'll have to cherish this  moment while I can.

"Don't leave me okay? Tatamaan ka talaga sakin." Pabiro kong bilin

"Tamaan mo na lang ako sa kama. HAHAHAHAHA." Kinagat ko na lang ang labi ko saka pabiro siyang hinampas sa likod. "Bebs. Nahawa ka na talaga sakin."

Nasa kalagitnaan kami ng tawanan, sa isang eskinita dahil nag shortcut kami. Nagulat ako— iba na ang naka yakap sakin mula sa likod. At mukang nasasakal pa ako. "What the—"

"EDEN! BITAWAN MO SIYA!"

Nasa harapan ko na ngayon si Pierre at halos sumabog na siya sa galit. "Let go of her! Sapakan tayo kung gusto mo wag lang sa kama!"

Nahihirapan na akong huminga— may naka tutok pang kutsilyo sa lalamunan ko. "Matagal ko ng hinihintay to, bata. Naalala mo nung hinampas niyo ako ng raketa? Swerte na lang at wala kayong raketa."

Nanlaki ang mga mata ko. Nasundan niya kami dito sa Baguio?! Napaubo ako sa pagkaka sakal noong lalaki sakin.

Pierre was almost crying. He's literally begging in front of us. "Please, wag na wag mong ilalapit sakanya ang kutsilyo na iyan. Kasalanan ko ang lahat."

Pinilit kong makawala sa sakal noong lalaki, pero nasugatan lang ang leeg ko, making me scream in pain. "No! Eden, wag kang gumalaw...."

Kanina pa ako umiiyak. "No. Tumayo ka diyan Pierre. Ako ang may kasalanan ng lahat. Kung hindi lang sana ako pumayag... Stand up, at umalis ka na." Mas lalo akong naiiyak habang nag sasalita ako.

"No—"

"Ayokong nakikitang nasasaktan ang mahal ko." Kahit masakit, nakuha kong ngumiti sa harapan niya.

"Talaga ba Eden? Kahit nasasaktan na rin ang mahal mo?" Tanong niya pabalik. I can't it's too much.

"Dito pa talaga kayo nag moment dalawa." We heard the man, pero hindi namin siya pinakinggan.

Biglang tumawa si Pierre. Kahit tawa man iyan, rinig na rinig ko ang sakit sa loob niya. "Parang kanina lang, sinesermonan mo ko na wag kitang iwanan. Bakit ikaw naman ngayon ang nang iiwan? Ang sama mo naman." Parang binubutas ang puso ko bawat salita niya.

"You deserve to be happy."

"Pero ikaw ang happiness ko."

Humahagulgol na ako, I'm letting out every emotion I'm bottling up for months— simula noong pumayag ako sa deal ni ate.

"Kaya hindi kita kahit kailan, papakawalan." Sa isang iglap, hatak hatak na ako ni Pierre at hinatak rin ako ng lalaki. Natadyakan ko sa bayag yung lalaki pero nahatak niya si Pierre.

"Pierre!" Sigaw ko nang bigla niyang hilahin yung lalaki paalis. He's doing that— dahil ayaw niya akong mapahamak pero nakalimutan na niya ng tuluyan ang sarili niya.

"PIERRE!" Huling sigaw ko bago siya saksakin ng dire diretso noong lalaki. Pero hindi tumitigil si Pierre kahit duguan na ang katawan niya, hatak parin siya sa lalaki.

He's begging na wag na siyang sakalin, pero dahil hinahatak niya yung lalaki, sinaksak parin siya. "No, no, no, Pierre stop it!"

Halos buong tiyan ni Pierre nasaksak noong lalaki.

"NO! PIERRE BITAWAN MO NA SIYA!" Para akong nasampal ng katotohanan at mabilis na tumakbo para batukan ng malakas yung lalaki dahilan para bumagsak ito.

Bumagsak rin si Pierre, ang mahal ko.

"Bebs, kumalma ka. Bakit mo ba kasi ginawa iyon?!" Niyakap ko ang duguan niyang katawan and I can feel him laughing underneath me.

His pained expression broke me. Hindi ko kakayanin kapag nakikita ko siyang ganito. I really fucking can't.

"Alalahanin mo, wala kang iiwan, mabubuhay ka! MAKINIG KA SAKIN PIERRE, MAKINIG KA SAKIN, PLEASE." Napalakas ang boses ko nang makita kong papikit na ang mga mata niya.

Wag ka munang magpaalam please, ayokong ma iwan ng mga mahal ko.

Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ko, and smiled at me. Don't smile like that! It's not a farewell smile right?! Hindi mamatay si Pierre.

"They said, leaving someone alone will make them much more stronger."

"They will learn how to think peacefully, how to endure emotions, kahit ano, ng mag isa."

"So, I want you to be strong— and find— your happiness."

His eyes finally shut, at tuluyan na akong sumigaw para humingi ng tulong.

"Pero ikaw ang happiness ko."