In love with the Lady gangster

Chapter 6: Amnesia

Nandito na ako sa Tiger Arena. It's 10 pm. Onti lang ang tao ngayon kasi walang main event. Katuwaang fight challenges lang. Bumaba na ako sa kotse ko at naglakad sa madilim na parking lot. Isa lang ang poste dun at orange ang kulay nung bumbilya. So, parang wala ding kwenta ung ilaw kasi madilim ang sinag nung orange light. Kaya madaming nabubugbog dun sa posteng un eh.
Hmm... Sino nanaman kaya ang nabubugbog dun?

Lumapit ako. Bahagyang tumigil ung lalake sa kakasuntok. Hindi ko pa maaninag ung mukha nung binubugbog nila.
"Pre, may tao" sabi nung lalakeng nakahawak sa sumusuntok. "Tapusin muna natin to bago natin isunod yan" sabi nung nasuntok.
Akmang susuntok na sana sya sa binubugbog nila nang salagin ko un ng kamay ko. "Wala kang tatapusin" sabi ko at pinilipit ung kamay nya at tinadyakan sya. Sumugod ung kasama nya at pinagsususuntok ako na parang tanga na kinakalaban ung hangin. Ng mapagod sya, nag bullet kick ako at nakatulog sya.

Tinulungan ko ung lalakeng binugbog nila na halos pinipilit nalang ang katawan nya na makatayo. Nang makahakbang ako papunta sa kanya, agad syang napaupo. Naaninag ko na ung mukha nya. Si Sean!
"Sean! What are you doing here?"

"Ung lalaking tatagpuin m-mo. M-may b-balak syang m-masama sayo.
N-narinig ko u-ung lahat k-kaya si-sinundan ki-kita" sabi nya na hinang hina na. Agad ko syang itinayo at pinasan ko ung braso nya sa balikat ko.
Dadalhin ko nalang sya sa kotse ko.
"Hi princess! Do you like my surprise?" sabi nung lalakeng nakahood at mask sa di-kalayuan. "Gago ka!" sigaw ko.
"Goodbye Sean..." pinutok nya bigl-

3rd person POV
"Goodbye Sean..." pinutok nung lalake ang kanyang baril. Agad namang naagapan ni Andrea yun at hinarangan nya yung bala na dapat tatama kay Sean. Nakita ni Sean ang lahat kaya humingi sya ng tulong.
"Sean, ng-ngayon k-ko lang s-sabihin to... I Lo-love y-you" yan ang mga huling salitang binitawan ni Andrea bago sya madala sa ospital.
-----------------

Sean's POV
Kasalanan ko lahat. 3 weeks nang nasa comma si Andrea. Hindi ko alam ang gagawin ko. 3 weeks na din akong kulang. Kulang sa tulog, kain, at kulang na rin ang boses ni Andrea na bumubuo sa araw ko. I feel like a fragile glass being smashed into pieces. I feel worthless and useless. Ganon ba ako kahina at si Andrea ang laging nagliligtas saakin? I stayed by her side. Night and day. Wala na syang ibang bisita kundi ang mga magulang ko lang. Ngayon ko narealize na mas malakas at matapang pa kaysa sakin tong babaeng to. She showed me that you don't need someone to survive. But I'm making her feel the specialness that only other people who love you can give.

Please... Andrea gumising ka na...

Bigla nalang... Gumalaw ung hintuturo nya!
"Doc! Doc! Gumalaw na sya" sigaw ko dun sa telephone. Ilang segundo pa, pumasok na ung doctor. Pinalabas muna ako.

30 minutes later...

"Pwede na po kayong pumasok" Sabi ng doctor pglabas nya sa room. Tumango nalang ako. Pumasok na ko sa loob. There's this feeling of happiness and excitment inside my heart.
"Andrea" nakangiting sabi ko
"Sino ka?" biglang nagbago ang happiness at excitment na yun sa matinding sakit. Nalimutan nya ko?

Bumaling ako kay doc.
"Doc?"
"Mr. De Leon, yung bala po na tumama sa kanya ay nadali ang kanyang spinal cord. May ilang ugat na natamaan at un po ay ang memory nya. This memory loss can be temporary or permanent. You can bring back her memory if you keep reminding her the things that she treasures the most. She forgot 2 to 4 years of her recent life. Just keep reminding her the things she marked at memorable"

"Thanks doc"
umalis na yung doctor.
Hay Andrea... Would you still remember me?