One step.

Hoofdstuk 9.

9.

Paul.

Het meisje stormde mijn kamer binnen, alsof ze het gewend was. Ik had even tijd nodig om te beseffen dat het meisje Wessel was.  

"Wat gebeurt er als we zo blijven?" hijgde ze zonder me eerst te begroeten.  

"Dan is dit nooit gebeurd en leef je verder. Nou eigenlijk leeft Edith verder in jouw lichaam, maar ze denkt dat ze jou is. Dus technisch gezien ben jij niet gestorven en leef jij verder," zei ik. Ik had geen idee hoe ik het hem moest uitleggen, maar zijn verwarde blik zei meer dan genoeg. "Dus jij zult als het ware ook verder leven, maar met de herinneringen van Edith. Dus jij wordt haar en zij wordt jou, maar ook weer niet. Jullie blijven hetzelfde, maar ook weer niet." Het zweet brak me uit en ik kwam niet uit mijn woorden. Ik was de aanwezigheid van een vrouw niet gewend en als ik eerlijk zou moeten zijn, voel ik me ongemakkelijk in de buurt van vrouwen. "Vergeet wat ik net zei. Jij zult blijven leven. Snap je?"  

Ze knikte langzaam en een ongemakkelijke stilte viel. Ze keek voor zich uit en fronste haar wenkbrauwen; ze was aan het denken. 

"Maar wat zullen we ons herinneren?" zei ze en ergens hoorde ik een vleugje verdriet. 

"Dat Edith en haar vriendin je hebben gered, denk ik," ik wist het zeker, maar ik wou bescheiden overkomen.   

"Ingewikkeld man," zuchtte ze.  

"Vertel mij wat," zei ik nonchalant. Ik zakte onderuit en ik verwachtte meer vragen, maar in plaats van dat bleef het stil in mijn kamer. Ik zou de enige zijn die zich hier wat van zal herinneren en ergens baalde ik ervan.  

"Wanneer kan het gebeuren?" Stamelde ze. 

"Wat gebeuren?" 

"Naja, dat we ons niets van dit alles zullen herinneren." 

"Het kan elk moment gebeuren," zei ik.  

"Wat moet ik doen?" 

"Ga naar Ediths huis. Ga slapen en dan zien we wel," zuchtte ik. 

"Bedankt man. Ik zou niet weten wat ik zonder je zou moeten." 

Ze stond op en liep toen mijn kamer uit zonder om te kijken.