the demon alpha (Voltooid)

Hoofdstuk 22

Pov Claire:

Ik word wakker op de borst van Ryan. Het ligt echt geweldig. Ik draai mijn hoofd voorzichtig om goed naar Ryans gezicht te kunnen kijken. Hij is echt knap. "Knap ben ik hè" fluistert hij opeens. Ik schrik me kapot, waardoor ik omhoog schiet. "Je was al die tijd al wakker?" schreeuw ik half. 
Voor ik het weet heb ik hem een klap in zijn gezicht gegeven. Op zijn wang zit nu een rode vlek. Als ik besef wat ik gedaan heb, begin ik te blozen. Ik draai me meteen om en verstop me onder de dekens. Je weet dat dat absoluut geen bescherming bied hè zucht mijn wolf. Ja, ik weet dat het geen nut heeft, maar dan nog!  Schreeuw ik naar haar. Door mijn korte gesprek met mijn wolf, heb ik niet door dat Ryan ondertussen de dekens van me af heeft getrokken. Meteen begin ik te graaien naar de dekens. Per ongeluk sla ik Ryan nog een keer. Van schrik stop ik. Ik begin nog roder te worden en kijk naar het bed. "Euhm... het was ni-niet d-de be-bedoeling om je t-te slaan" stamel ik zachtjes. Ryan pakt mijn gezicht vast waardoor ik hem wel aan moet kijken. "Ik vind het wel stoer van je hoor, ik heb gewoon een bad-ass mate". Ik kan niet anders dan hem verbaasd aankijken. Voor ik het in de gate heb, heeft hij zijn perfecte lippen al op mijn lippen geduwd. Ik ga mee in de zoen. We beginnen voorzichtig, maar langzamerhand begint het steeds heftiger te worden. Ryan pakt me bij mijn armen vast en duwt me op mijn rug. We blijven nog steeds zoenen. Hij trekt mijn shirt uit waardoor ik alleen in een hempje in bed lig. "Weet je zeker dat je dit wilt?" vraagt hij voorzichtig. "Heel erg zeker, ik ben er klaar voor" antwoord ik zelfverzekerder dan dat ik me voel. 

Na een tijdje lig ik vermoeid op Ryans borst. We hebben net het matingsproces afgerond. Het was echt heerlijk. Gelukkig werden we dit keer niet gestoord door Zach of iemand anders. Opeens slaat Ryan een zucht. "Alfazaken" antwoord hij kort. Hij staat op en loopt naar de douche. Na zo'n 5 minuten komt hij er weer uit. "Echt, hoe snel kan jij douchen" zucht ik. "Ik heb daar altijd minimaal 20 minuten voor nodig" Ryan begint te lachen. "En dan moet je zeker ook nog je make-up en alles doen" vraagt hij lachend. "Ik heb geen make-up nodig, ik ben al perfect" antwoord ik bijdehand. "Daar heb je gelijk in" antwoord hij. Ik bloos, waardoor Ryan moet glimlachen. "Maar goed, Claire, ik moet nu echt gaan" zucht hij. Hij geeft me nog snel een kus en loopt daarna de kamer uit. Ik besluit ook maar even te douchen. 

Pov Ryan:

Nadenkend over net loop ik richting mijn kantoor. Ik moet glimlachen bij de herinnering. We hebben allebei ervan genoten. Nu weet iedereen al helemaal dat ze van mij is. Ik moet het er alleen nog met haar over hebben wanneer we haar gaan voorstellen als luna. Ik wil het het liefste zo snel mogelijk doen, maar ik wil ook niet dat Claire zich er ongemakkelijk bij voelt. De roedel moet weten dat ze een Luna hebben, anders vertrouwen ze haar in noodgevallen niet.

Zo blijf ik piekerend doorlopen totdat ik bij het roedelhuis ben. Ik loop naar mijn kantoor, waar nog een hele stapel papierwerk op me ligt te wachten. In mijn kantoor zit Zach al bij het bureau. Ik negeer hem en ga achter mijn bureau zitten en begin maar eens aan de hele stapel papierwerk dat er ligt.

Pov Claire:

Ik heb me ondertussen gedoucht en aangekleed. Ik loop naar beneden om te gaan ontbijten. Ik smeer een boterham met jam en ga aan tafel zitten. Ik kan mijn gedachtes niet van Ryan af houden, dus besluit ik om maar even te gaan rennen. Ik loop naar buiten en kleed me uit. Het is de achtertuin, dus niemand kan me zien. Daarna verander ik in mijn wolf. Ik begin te rennen. Al snel hoor ik voetstappen achter me. Ik kijk achterom en zie de zwarte wolf van Ryan. Het lijkt niet alsof hij me heeft gezien. Ik ren de andere kant op. Ik verstop me in de bosjes. Ryan rent langs me op zonder me op te merken. Ik ren zo stil mogelijk achter hem aan. Na een tijdje stopt hij. Ik ga zo stil mogelijk achter hem staan. Hij merkt me nog steeds niet op. Pas als ik hem speels in zijn staart bijt, draait hij zich om. Wat doe jij hier? vraagt hij via mindlink. Ik was aan het rennen, maar toen kwam je achter me aan. Ik heb me toen verstopt in de bosjes, maar je zag me niet  antwoord ik terug. Hij lijkt bedenkelijk te kijken. Maar ja, nu je er toch bent zegt hij kunnen we er net zo goed een date van maken. Ik schrik even van zijn woorden, maar herpak me snel. Oke, is goed antwoord ik een beetje verbaasd. Kom, verander terug zegt Ryan. Ik kijk hem aan met m'n "meen je deze nu" blik. Hij lijkt het niet te snappen. Waarom kijk je me zo vreemd aan vraagt hij onschuldig. Ik rol met mijn ogen. Ik heb geen kleding bij antwoord ik terug. Van mij hoef je ze niet aan hoor antwoord Ryan. Ik geef hem een stomp met mijn voorpoot, voor zover dat gaat. Ik ga mijn kleding halen, na dat gezegd te hebben, draai ik me om en ren weer het bos in. Je rent de verkeerde kant op schat hoor ik Ryan nog zeggen. Ik draai me om en ren de andere kant op zonder hem aan te kijken. Na een tijdje rennen kom ik weer aan bij de tuin. Ik zoek mijn kleding, verander terug en kleed me weer aan. Opeens voel ik twee armen om me heen. Ik probeer me om te draaien, maar de persoon heeft me te stevig vast. Ik begin tegen te stribbelen en probeer me los te trekken. Het lukt me om een arm los te krijgen. Met mijn elleboog stoot ik tegen die persoons gezicht. Gelukkig laat hij me dan los. Als ik me omdraai zie ik Ryan op de grond liggen. Ik begin te lachen. Ryan kijkt me chagrijnig aan. "Is dat de manier waarop je je mate behandelt" schreeuwt hij boos. Door zijn gezicht moet ik nog harder lachen. Als ik uitgelachen ben ligt Ryan nog steeds op de grond naar de lucht te staren. Door zijn gezicht krijg ik weer de neiging keihard te gaan lachen. Ik houd me in en ga naast hem op de grond zitten. Daarna ga ik naast hem liggen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en sluit mijn ogen. Ik luister naar zijn hartslag en naar de geluiden van de natuur. Ryan aait zacht over mijn haren. Zo val ik in slaap.

Hey, ik hoop dat je het weer een mooi hoofdstuk vond. Ik denk dat dit ook wel een van de laatste hoofdstukken gaat worden, maar daar moet ik even over nadenken. Wat willen jullie? Moet ik verder gaan, of moet ik er langzamerhand een einde aan het verhaal gaan maken? Laat het weten in de comments.

Ook nog sorry voor het zo lang niet updaten. Ik was de laatste tijd nogal inspiratieloos en had er ook niet echt tijd meer voor. 

Hoop dat je het een leuk boek vind!