the demon alpha (Voltooid)

Hoofdstuk 8

Pov Ryan:

Ik loop het packhuis binnen en ga gelijk naar mijn kantoor. Ik heb mijn keuze gemaakt. We vallen de Gold Angel Pack aan. We doodden niemand, we verwonden alleen. Hopelijk snapt ze dan dat ik haar echt mis. Of het maakt het allemaal erger. Waarschijnlijk het laatste, maar ik kan het niet verdragen om nog langer bij mijn mate weg te zijn. Ik mindlink Mijn beta en gamma en vertel ze wat ik van plan ben. Ze vinden het een slecht idee, maar ze kunnen me niet weigeren. Morgen doen we het. We nemen maar een klein aantal mannen mee. Alleen de zwakste, dan kunnen die ook een keer mee vechten. Ik weet dat Claire niemand kan doodden. Dan krijgt ze een enorm schuldgevoel. Ik ga nu maar uitrusten. Morgen word vermoeiend. 

Pov Claire:

Eindelijk rust. Geen Ryan die je lastigvalt, al weet ik dat het morgen wel weer gaat beginnen. Ik ben namelijk even naar Ryan's roedel gelopen om hun af te luisteren. Zijn bewaking is ook zo slecht. Ik heb gehoord dat ze ons morgen gaan aanvallen. Om mij te overtuigen met hem mee te gaan. Misschien als hij gewoon alleen was gekomen en het me had gevraagd, was ik wel meegekomen. Ik mis hem ook. Ik voel me echt kwaad dat hij het zo aanpakt. En dan denkt hij ook nog eens dat ik niemand kan doodden. Daarin heeft hij het mis. Ik ben al vaker mee geweest naar gevechten met mijn vader. Ik heb wel vaker een weerwolf gedood. Ik had daarna helemaal geen schuldgevoel. Maar hij neemt de zwakste mee. Ik kan het inderdaad dan nooit over mijn hart verkrijgen om iemand daarvan te doodden. Als ik zijn beta of gamma dood, is dat schuldgevoel al iets minder. Ik ben nu al de hele dag aan het piekeren over morgen. De rest weet het ook al en zijn zich nu aan het voorbereiden. Ze zijn nu met elkaar aan het trainen. Ik train niet mee, dat zou oneerlijk zijn tegenover de rest. Ik ben namelijk veel sterker aangezien ik een luna ben. De rest kijkt me opeens allemaal aan. Ik trek mijn wenkbrauwen op "wat?". Ze beginnen te lachen. Dan wijst Thomas naar mijn been. Allemaal mieren! Ik spring op en klop ze van mijn been. Als ik omkijk, zie ik dat ik net op een mierennest ben gaan zitten. Lekker handig zeg. De rest lacht nu nog harder. Ik doe nu ook mee. Het voelt fijn een keer te kunnen lachen. Dat is lang geleden. 

De volgende ochtend is het zo ver. Ik word al vroeg wakker doordat Lisanne me wakker maakt. "We worden omsingeld door wolven uit de Black Moon Pack" fluistert ze zodat alleen ik het kan horen. Ik spring meteen op en kleed me zo snel mogelijk aan. Buiten zie ik allemaal wolven om ons heen staan. In het midden staat Ryan. Hij lijkt verdrietig. Ik grom een keer als teken dat mijn roedel moet aanvallen. Ze vallen meteen de eerste wolven aan die ze zien. Ik zucht een keer en val dan Ryan aan. Hij ontwijkt me met gemak. Eigenlijk heb ik er helemaal geen zin in. Ik ben ook nog eens kapot en nog niet helemaal wakker. Vannacht heb ik bijna de hele nacht lopen piekeren over dit moment. Doordat ik niet oplet, beland Ryan boven op me. Ik grom een keer, maar laat het gebeuren. Ik stribbel niet tegen. Ryan lijkt het vreemd te vinden en gaat van me af. Ik sta op en loop terug naar mijn tent. Daarbinnen ga ik in mijn wolfvorm gewoon op de grond liggen en sluit mijn ogen. Ze zoeken het maar uit. Eigenlijk is het best vreemd, ik kan het beste slapen op momenten waarop je juist helemaal niet moet slapen. Zoals tijdens een aanval van een andere roedel. Dit is wel vaker gebeurd. Mijn vader kon er niet echt om lachen. Ik hoor hoe Ryan de tent binnen komt en mij ziet liggen. Dan verandert hij terug en begint keihard te lachen. Buiten stopt iedereen met vechten. Lisanne komt de tent in en begint daarna ook keihard te lachen. Ik grom chagrijnig. Waarom is dit zo leuk. Ik ben gewoon moe oke mindlink ik lisanne. Wat is er in gods naam zo grappig? komt Thomas mee aan Claire ligt gewoon te slapen tijdens een gevecht! Zegt Lisanne stotterend door het lachen. Ik sta daarna boos op en loop de tent uit. Iedereen kijkt me aan en allemaal moeten ze moeite doen om niet keihard te lachen. Ik grom kwaad en ren daarna weg het bos in. Dit was niet grappig, ook al vond de rest van wel. Ik niet. Sorry dat we je uitlachten, maar je was gewoon zo grappig probeert Lisanne voorzichtig. Ik negeer haar. Iedereen daar kan van mijn part stikken. Zo te horen hebben ze me niet nodig. Ik kan ze al bijna bezorgd zien kijken, vooral Ryan. Doordat ik zo in gedachten verzonken ben heb ik niet door dat Ryan achter me aan loopt. Ik merk het pas als ik bij een meertje even op adem kom en iets drink. Ryan komt aanstuiven en rent keihard tegen me op. Daardoor val ik in het water. Ryan moet daardoor nog harder lachen en komt daarna ook het water in. Ik loop er weer uit en schud mijn vacht uit. Doordat Ryan achter me staat, krijgt hij de volle laag. Daardoor moet ik keihard lachen. Daarna ren ik weg. Geen idee waarheen, maar oke. Het rennen voelt geweldig. Alsof je zweeft. Mijn poten raken nauwelijks de grond. Ik zou dit zo uren kunnen doen. Maar helaas onderbreekt iemand mijn genietmomentje en beukt tegen me aan vanaf de zijkant. Ik val op de grond. Ik probeer snel weer op te krabbelen, maar als ik op mijn linkervoorpoot ga staan, schiet er een pijnscheut doorheen. Ik begin te janken. Ik voel een neus tegen mijn kop en zie Ryan staan. Zijn ogen staan bezorgd. Ik grom, waarom moet hij me nou altijd pijn doen. Hij kijkt gekwetst. Ik loop langs hem heen, voor zover het gaat. Doordat mijn poot zo veel pijn doet, moet ik hinken. En geloof me, het is niet makkelijk.