Vorig trimester was ik de op één na best van de klas, ik eindige met een 16.5 uit 20 (dat is een 8.25 uit 10) het schilde niet eens een halve punt met de beste van de klas. Maar toch was ik niet echt blij, ik was vast besloten om dit trimester de beste van de klas te worden. Ik sta nu gemiddeld een 17 (8.5) maar ik ben bang dat het niet goed genoeg is.
We zetten zo veel druk op onszelf, ik heb het met school andere hebben misschien het met sport of iets anders. Ik wil nog steeds de beste van de klas zijn, en ik doe er heel erg mijn best voor maar ik zie nu in dat als het niet lukt het niet erg is dat ik trots mag zijn met mijn prestatie: ik die de hele dag in een 'vreemde' taal spreek, die niet altijd 100% snap wat er tegen mij gezegd word (Frans zucht...) heb wel mooi betere cijfers dan de meeste Fransen klasgenoten en dan sommige van mijn Nederlandse vriendinnen (die wel op een Nederlands school zitten).
Punt van mijn verhaal: je hoeft niet altijd de beste te zijn, als je je best maar doet. En zelf al ben je als laatste geëindigd (met wat dan ook) als je je best hebt gedaan en je ten opzichten van jezelf goed hebt gepresteerd, mag je daar best trots op zijn. Het is goed om fanatiek te zijn maar zo als bij (bijna) alles kun je ook te ver gaan. Misschien klinkt dit raar, maar ik denk dat het feit dat je niet de beste bent niet persé hoeft te betekenen dat je hebt verloren.
Niet mijn beste stuk als je het mij vraagt, maar goed. Nogmaals bedankt @SieglindeVdb voor je reacties, ik heb al wat ideetjes voor nieuwe hoofdstukken dus stay tuned. De beste wensen, iemand die niet de beste is, @opzoeknaarNeverland
31 januari 2018
