Efsane (Shizaya AU)

Final

Aşık olduğu adam ile kendisini ayıran cam duvarın ötesinde duruyordu. Ellerini cama dayamış bakışlarını bir an olsun onun yüzünden ayırmamıştı. Yattığı yatağın çevresi değişik aletlerle dolu bu aletlerden çıkan kablolar bedenini sarmış haldeydi. Ne olduğunu bildiği tek şey yatağın hemen sağında baş ucunda olan ekranda görünen çizgiler ile kalp atışlarını sayan makineydi. O çizgi dümdüz olduğunda ne anlama geldiğini de biliyordu ama hiçbir zaman görmemeyi umut etti. Sonuçta bir şekilde İzaya'sı hayata tutunuyordu. Hala buradaydı, dokunamasa bile bir kaç adım ötesindeydi. Uyanacaktı, kendisine dönecekti...

Yüzü bembeyaz, kirpikleri kıpırtısız uyuyordu. Göğsü hafifçe inip kalkıyor, bu sayede nefes aldığına emin oluyordu. Tüm bu kablolarla çevriliyken bile öylesine güzeldi ki, bir uyuyan prens gibi. Onu ilk gördüğündeki mükemmellikteydi hiç değişmemişcesine.

Onu bir daha göremeyeceği bir anı kabullenemezdi. Onu bir daha duyamayacağı, yüzüne takındığı bilmiş sırıtmayı, kendisine Shizu-chan dediği o sesi, bazen aklı bilmediği hesaplarla meşgulken attığı o kahkahaları... Kollarının arasına sokulup bir kedi gibi sırnaşmalarını, yüzü kızardığında gözlerini kaçırmasını, yaşadıkları heyecanlı mutlulukları ya da alışılagelmiş anlarda hissettikleri huzurları... Hayatını yaşanabilir kılan sadece sevdiği adamın varlığıydı.

"Bir hafta sonra onu doğuma alacaklar."

Arkasından gelen pürüzlü sese döndüğünde gözleri Nishi'nin gözleri ile buluştu. Bakışları istemsizce İzaya'nın daha fazla büyüyen karnına gitmişti. Bazen sırf çocukları için hayata böyle tutunduğunu düşünüyor ardından aklındaki bu korkunç düşünceleri silip atıyordu. Çünkü inanmak zorundaydı, onun gözlerini açacağına, kendisine döneceğine inanmak zorundaydı. Yaşayabilmek için buna ihtiyacı vardı.

"Haftalardır eve gitmedin Shizuo, nasıl göründüğünden haberin var mı, koridordan geçip giden hemşireleri korkutuyorsun. Bugün ben burada kalırım eve git, duş alıp biraz dinlen. Akşam yine gelirsin." Nishi seslice iç çekip bir cevap bekledi. Shizuo son dört aydır bambaşka biri gibiydi. Hareket eden koca bedeni olmasa bir ölü derdi. Yüzü hep ifadesiz bakışları boştu. Yemiyor, içmiyor, uyumuyordu. Baygınlık geçirdiği zamanlar doktorlar müdahale ediyor ve ona serum bağlayıp ayakta kalabilmesi için besin takviyesi yapıyorlardı. Onu buraya bağlayan tek şey İzaya'nın hala atan kalbi gibiydi. Gözlerinden bir damla yaş kaydığında elini uzatıp hemen yok etti. Arkasında duran banka oturarak İzaya'nın kıpırtısız yatan camın ardındaki görüntüsünü izledi. Tüm bu olaylar olmadan bir kaç gün önce onların yeni ev partilerinde bir aradalardı. Herkesin yüzü gülüyor sohbetlere kahkahalar eşlik ediyordu. Birden bire insanın hayatı nasıl böyle tepe taklak olabiliyordu düşündükçe kafayı yedirtiyordu bu insana.

Tekrar Shizuo'ya baktı, bir tepki verecek gibi görünmüyordu. Belki anlattıkları ilgisini çeker ve insani bir tepki verir diye öğrendiklerini anlatmaya başladı.

"Aylar önce İzaya'yla konuştuğumda onu benimle gelmeye zorlamıştım ama o hiç üstelemedi ve hemen kabul etti. Bunu istemeseydi bir yolunu bulur kurtulurdu bu yüzden ses etmedim. Aslında benden intikam alacağını ve bu yüzden bana yakın olmaya çalıştığını düşündüm. O gün orada o çatı katında yapamadığını yapacak ve sonunda bıçağını kalbime saplayacak diye düşündüm.

Zaten bir hayatım varmış gibi de hissetmiyordum. Yaşayan bir ölüydüm, kimse ile iletişimde bulunamıyor, kimseye görünemiyordum. Sekiz senemi tek başına hayatta kalmaya çalışarak geçirdim bu yüzden vazgeçmiştim çoğu şeyden. Ya İzaya ile birlikte yaşayacaktım ya da onun elinden ölecektim. İki seçenekte bana uyuyordu. Fakat sonradan onun senden kaçmak için geldiğini fark ettim. Neden böyle yaptığını anlamamıştım fakat sonradan rüyalarının bununla alakalı olabileceğini keşfettim. Geçmişten konuştuğumuzda ise İzaya'nın bana hiç zarar vermeye çalışmadığını da öğrendim. Hepimiz farklı bir algının içindeydik ve biri üçümüzü de tuzağa düşürmüştü. Bunu keşfedince o kişinin peşine düştük."