Real Fears

II

Ik open voorzichtig mijn ogen. Fel licht schijnt door de grote ramen naar binnen. Ik voel dat het een warme dag gaat worden. Ik draai mij om. Ik zie George met gesloten ogen naast mij liggen. Ik sta op, een beetje wankelend. Met de slaap nog in mijn ogen ga ik op zoek naar mijn kleren. Ik pak mijn broek en mijn BH. "Zo, als George straks wakker wordt is niet raar."zeg ik zacht. "Wat als ik wakker wordt?"vraagt George. Hij zit rechtop en ziet er best wakker uit. Ik kleur knalrood. "Wat geeft het? Ik zag je vannacht ook naakt." Hij slaat de dekens weg en pakt zonder schaamte zijn broek. Ik sta even beduusd voor hem. Dan pak ik mijn shirt en bind mijn haar samen tot een paardenstaart. Onder tussen is George al bezig met zijn schoenen. Ik pak mijn afgetrapte gympen. Dan lopen we naar de muur. Onderweg naar de muur besef ik mij iets heel stoms. Wie had er de nachtdienst op de muur?

Samen kijken we uit naar wat zich er buiten de muren afspeelt. Tenten met vreemde kinderen hebben de muren omringd. Ik slik even. "What the fuck is dit?"vloekt George. Ik ren naar de eerste toren en pak de portofoon die aan de paal hangt. Het is een portofoon die op zonne-energie werkt. Op alle torens om de stad ligt er een. Ook het Raadshuis, de velden bij Emilio, de kinderopvang van Lucia en het ziekenhuis/politiebureau/brandweercentrale zonder water van Zac beschikken over een. "Hallo, Demi vanaf de Zuid-Oosttoren hier, er staat een tentenkamp voor de muur tussen de Zuid-Oosttoren en de Oosttoren. Ik vermoed de Gorrduk. Over." Ik wacht tien seconden en herhaal dan mijn boodschap. Na drie keer het herhaalt hebben hoor ik de stem van Emilio door de porto. "Orders, over?" Ik kijk met samengeknepen ogen naar het vreemde kamp. "Poorten blokkeren als iedereen binnen is, verzamelen op het plein en dan kinderen tellen. We hebben hoogstens een kwartier. Over en sluiten." Ik pak de noodportofoon en ren naar George. "Als je iets verdachts opmerkt, melden! Ik ga de jongens optrommelen. Ik ben over 7 minuten terug." George knikt. Ik ren van de muur naar het plein. Hoe dichter ik bij het plein ben hoe drukker het wordt. Schreeuwende en bange kinderen lopen in lange rijen naar het plein. Ik wurm me door de massa heen.

Ik herken ze meteen. Ongeveer 40 jongens en 10 meisjes. Ze staan op het bordes op mij te wachten. Ik loop naar het meisje die de leiding heeft, Claire. Ze is de oudste van iedereen. Ook ouder dan dat ik ben maar ze heeft wel respect voor mij. Ik knik naar haar. Zij knikt terug. "Jules en vijf anderen staan op de anderen muren om te controleren of het geen afleidingsmanoeuvre is." Ik knik goedkeurend. "En?"vraag ik. Claire schudt haar hoofd. "Waarschijnlijk gaan ze vol op de muur tussen de Oosttoren en de Zuid-Oosttoren." Ik denk even na. "Ga naar de muur. Daar is George. Maar de Gorrduk mag jullie niet zien. We gaan voor de verrassingsaanval." Claire knikt. "En wat doen we met Jules en de rest? Terugroepen?" Ik schud mijn hoofd. "We mogen geen fouten maken. Laat ze staan." Claire knikt opnieuw. Dan wenkt ze het leger. Ik kijk ze met een rimpel in mijn voorhoofd aan. Het blijft een raar gezicht om kinderen met wapens rond te zien lopen. Dan ren ik door.

Lucia is mijn volgende stop. Gelukkig is haar kinderopvang ver van de Oostmuur, ze zijn waarschijnlijk veilig. Ik storm binnen. Peuters kijken mij verschrikt aan. Zenuwachtig glimlach ik. Lucia komt net binnen lopen met een baby in haar armen. "Ik weet het."zegt ze. "God staat ons bij." Snel slaat ze nog een keer kruis. "Ga met de kinderen naar het achterhuis en sluit ramen en deuren af. Het gebouw moet een verlaten indruk geven." Ik draai mij om en ren door naar de poorten.

Alle poorten zijn geblokkeerd zoals de voorschriften. Nadat ik alle poorten heb gehad ga ik terug naar het plein. Alle kinderen moeten nu aanwezig zijn. Op het plein is het een grote chaos. Ik loop vlug naar het bordes. Als ik daar sta hoor ik George door de porto. "Claire en haar leger zijn hier. Kom snel hierheen. Volgens mij gaat de Gorrduk zo aanvallen. We hebben je nodig voor aanwijzingen. Over." Ik geef door dat ik hem gehoord heb. Zac is ondertussen de kinderen in twee rijen aan het verdelen. Emilio komt naast mij staan. "Zenuwen?"vraagt hij. Ik kijk hem aan. "We hebben dit geoefend." zeg ik. "En gaat tot nu best soepel en zoals gepland." Emilio kijkt strak vooruit. "Het kan fout gaan."zegt hij. Ik kijk weer naar de kinderen. "Het gaat niet fout."zeg ik terug. Emilio geeft mij een schouderklopje. "Succes dan. Je kan dit." Ik voel mijn hart in mijn keel kloppen. Ik sterf bijna van de zenuwen en van de honger trouwens ook. "Ik kom eraan. Emilio heeft nu de porto. Over."zeg ik in de portofoon tegen George. Ik duw het apparaat in Emilio's handen. "Nou ik ga maar."zeg ik. Ik ren het Raadshuis in. Vlug loop ik naar de kluis met mijn wapens en die van George. Ik toets de code in en pak er vier messen uit. Een stop ik in mijn schoen. De ander in de binnenzak van mijn jasje . De andere twee van George wikkel ik in een doek en stop ze in een zak van mijn broek. Dan de twee geweren. Een AA-12, volautomatisch. Ik hang ze als een kruis op mijn rug. Snel pak ik nog extra kogels. Ik smijt de kluis dicht en ren terug naar buiten.