Real Fears

VIIII

Ik kijk de duisternis in. Niks. Dan loop ik door over de muur, mijn geweer stevig in mijn handen geklemd. Ik tuur in de verte. Nog steeds niks. Ik pak mijn klokje uit mijn zak. Half vijf. Over een half uur zou Nicky mij aflossen. Ik stop mijn klokje weer terug. Ik kom bij de toren aan en kijk even rond. Niks, niemand. Ik draai mij om en schrik me bijna een ongeluk. Over de muur komt een gedaante mijn richting oplopen. Het is vrouwelijk figuur. Nicky zou hier nog niet moeten zijn. Ik loop voorzichtig op haar af. Ondertussen leg ik mijn vinger op de trekker van mijn wapen. Maar na een tijdje zie ik dat het Taylor is. Ik mag haar niet, maar ik hoef nog geen munitie aan haar te verspillen. Ik haal mijn vinger van de trekker.

"Taylor?"vraag ik als ze wat dichterbij is gekomen. De glimlach die altijd rond Taylors lippen zweeft is verdwenen. "Luister Demian,"zegt ze,"Ik weet dingen over jou. Ik weet dat je op nacht van dat de Gorrduk binnenviel seks hebt gehad met George. Ik weet ook dat George toen nachtdienst had. Dus dat maakt hem een verrader." Ik vloek van binnen. Taylor is hier de verrader, zij heeft de Gorrduk gewaarschuwd. "En nu jij weet wat ik ben, want je kan wel raden wat ik toen heb gedaan, wil ik een deal sluiten. Je houdt je mond, over alles. Dan doe ik dat ook. Niemand hoeft dit te weten. Lucia, Zac, Emilio en al helemaal niet George. Goed?" Ik ben overrompeld maar door het woord deal schiet mij een plan te binnen. "Oké, maar ik wil morgen 5 jerrycans gevuld met water in Loods 2."zeg ik. Dit had ze niet verwacht. Ze opent haar mond om waarschijnlijk te vragen waarvoor ik zoveel water nodig had. "Jij zegt niks, ik zeg niks."vervolg ik er snel achteraan. Ze glimlacht zonder haar ogen. "Komt voor elkaar, slaap lekker straks." En met die woorden draait Taylor zich om.

Met bonzend hart lig ik op bed. Ik weet dat ik moet slapen, het wordt al licht. Maar ik alleen maar denken aan de woorden van Taylor. Taylor is de verrader. Maar ik kan er niks aan doen. Omdat George dat dat ook is. Ik besef net dat het een puinhoop is. De leiders hebben ruzie met elkaar. De één verzwijgt een verrader om een andere verrader te beschermen die toevallig ook een leider is. En de oorzaak, natuurlijk Taylor. Ik besef dat liggen niks doen ook geen nut heeft. Ik ben toch niet moe. Ik sta op en trek een gescheurde, gerafelde spijkerbroek aan, vroeger was dat hip, en pak mijn vies wit shirt.

Ik loop het trainingsveld op. Als ik met George op pad ga moet ik wat doen aan mijn vechtkunsten. Het is nog vroeg. Er is nog niemand. Behalve een jongen. Ryan, ik ken hem eigenlijk niet zo goed. Hij is bezig met messen aan het werpen. Ze raken allemaal de roos. Ik blijf er op een afstandje even naar kijken. Ryan merkt dat er iemand naar hem kijkt en draait zich om. "Hee, wat doe jij zo vroeg hier?"vraagt hij. "Kan ik net zo goed aan jou vragen." Geef ik als klassiek antwoord. Hij haalt zijn schouders op. "Duel?"vraagt hij dan. Ik knik. Ik pak bokshandschoenen uit de mand naast mij en gooi er een paar naar Ryan. Ryan vangt ze behendig op en trekt ze aan. We beginnen met elkaar aftasten. Ik merk dat ik er uit ben. Ik heb eigenlijk geen idee wat ik precies aan het doen ben. En als een leider van het leger kan dat echt niet. Ryan heeft het ook opgemerkt. "Of je bent er niet bij of je bent het verleerd."zegt hij. Ik haal mijn schouders op. "Allebei."antwoord ik terug. Ryan staat even stil. "Dan beginnen we vanaf het begin."

Met een gemengd gevoel van schaamte (omdat ik het verleerd was) en trots (ik zit er weer helemaal in) verlaat ik het trainingsveld af. Het is rond negen uur en ik verga van de honger. Ik besef dat ik naar de velden en Emilio moet om eten te halen. Ik recht mijn rug en ga in een rechte lijn naar de velden.

Als ik daar aankom zijn er nauwelijks mensen om eten te halen. Ik zie kinderen tussen de gewassen. Ik zie ook Taylor in de velden. Ze zwaait even naar mij en gaat dan door met haar werk. Dan hoor ik gekuch achter mij. Achter mij staat Emilio. "Wat moet je?"vraagt hij kortaf. Ik ben van even mijn stuk gebracht. "Euhh, eten halen."zeg ik verward. Dit hoort niet bij mij. Ik weet altijd precies wat ik moet zeggen. Emilio kijkt mij recht aan. "In de schuur."zegt hij. Ik wil weglopen, maar iets houd mij tegen. "Ik wist echt niet wat ik moet doen."zeg ik dan. "Lucia liegt,"zegt Emilio. "Dat zei Taylor. Taylor kent Lucia niet eens." Even is het stil. Ik kijk even naar Taylor die ons gesprek gade slaat. Ik kijk weer terug naar Emilio. "Oh." Emilio haalt zijn schouders op. "Kon jij ook niet weten. Ik ben niet meer boos op je. Lucia is gewoon een aandachtshoer met haar geloof en zo." Ik ben echt geschokt. Dit hoort niet bij de zachtaardige Emilio. "Zegt Taylor dat ook?"zeg ik met zachte stem. "Zij vindt het ook." Dan weet ik genoeg. "Dus het is prima tussen ons?"vraag ik. Hij knikt. Ik glimlach even en mompel dat ik maar wat eten ga halen. Ik draai mij om en loop richting de schuur.

Ik loop met een homp brood en een aardappel naar buiten. Ik schrik me kapot want dan staat Taylor daar met een hooivork in haar hand. "Water staat er."zegt ze zacht. Ik knik. "En onthoud, mondje dicht hé?"vervolgt ze. Ik knik weer. "Jij ook."antwoord ik terug. Dan neem ik een hap van mijn brood en loop langs haar met een grijns op mijn gezicht.

Het staat er inderdaad. In een lege, donkere loods, netjes naast elkaar. Ik hoop dat Taylor geen idee heeft waarom ik water nodig had. Ik loop langs de jerrycans naar de muur erachter. Helemaal links is een deur maar die zit op slot. Niemand heeft de sleutel behalve George, Zac en ik. Achter die deur is een kleinere ruimte met een rode jeep. Ik adem diep de geur van benzine in. Het doet mij denken aan mijn vader. Ik zou het liefste hier heel lang willen staan en terug willen denken aan de oude tijden. Maar daar is geen tijd voor en ik begin de jerrycans in te laden.