Real Fears

V

Ik schiet overeind. Ik kijk om mij heen. Het is donker. Even denk ik dat wakker wordt uit een nachtmerrie. Even dacht ik dat Claire niet dood was. Maar dat was niet zo. Want toen ik mijn waka-waka pakte en het licht door mijn kamer scheen zag ik mijn shirt op de grond liggen. Mijn witte shirt dat nu bloedrood is. Ik voel de tranen weer komen. Ik leg de lamp naast mij en het wordt weer donker in de kamer. Ik ga op mijn matras liggen. Ik slaap binnen twee minuten.

Voor de tweede keer schiet ik overeind. Het is alleen nu niet donker. De zon komt op en geeft mijn muren een oranje gloed. Ik kijk bedenkelijk naar de muur.  De nacht voordat de hel losbrak, wie had toen nachtdienst op de muur? Ik weet het wel maar ik wil het niet onder ogen komen. Ik was het niet. En Claire was het ook niet. Ik sta op. Ik schiet mijn schoenen aan en ren naar buiten. 

"Wat is er Demi?"vraagt George die slaperig de deur van zijn kamer opentrekt. Ik duw hem aan de kant en loop naar binnen. George kijkt verbaasd naar mij. Hij doet de deur dicht. "Wat is er?"herhaalt hij zijn vraag. "Klootzak, sukkel, idioot!"roep ik boos naar hem. Voor de derde keer herhaalt hij zijn vraag dit keer op luidere toon. "En nu ook nog schijnheilig doen!"roep ik ziedend. "Weet je wie zijn schuld dit is. Van al deze ellende. Waarom Claire nu dood is?" Witheet van woede wijs ik naar hem. "Jij, jij want jij had nachtdienst." Ik zie George slikken. "Godverdomme."vloekt hij. "Waarom was je daar niet?"zeg ik. Overbodig want meteen daarna kleur ik rood. "Oh ja."fluister ik dan. Het is even stil. Dan herpak ik mezelf. "Maar, dat is geen excuus."zeg ik. George haalt zijn schouders op. "Ik heb prioriteiten verkeerd gesteld." Ik trek mijn wenkbrauwen op. "Ben ik dan een prioriteit van jou dan?" George houdt zijn hoofd schuin. "Jij bent mijn prioriteit nummer één." Ik glimlach. Dan besef ik dat ik boos was. Ik probeer mijn glimlach van mijn gezicht te halen. Maar dat mislukt keer op keer. George glimlacht terug. Dan klem ik mijn lippen op elkaar. Langzaam loopt hij op mij af. Teder geeft hij mij een kus op mijn mond. Ik wil hem terug zoenen als ik opeens iets bedenk. "Maar George, ik geloof niet in toeval. Net toen jij er niet was, sloeg de Gorrduk toe. En dat is wel heel toevallig." George fronst zijn wenkbrauwen. "Shit, Demian je hebt gelijk. Dat betekent dat ze ingelicht moeten zijn door iemand van de stam. Het schema van de wacht is uiterst geheim. Alleen onze verdedigers weten het." Ik slik even. "Dat betekent dat iemand ons heeft gezien, toen we wegliepen van de muur."zeg ik zacht en ik kijk naar de grond. "Misschien hebben ze ons  wel gehoord."grijnst George. Ik bloos zo erg dat ik het gevoel heb dat de rest van lichaam even geen bloed meer krijgt. "Maar dat betekent waarschijnlijk ook dat die verrader weet wat wij gedaan hebben."zegt George. "Maar zou dat persoon daar ook belang bij hebben om het openbaar te maken?"vraag ik hem. George denkt even na. "Ik denk het wel. Ik ga ervan uit dat waarschijnlijk hij of zij boos is over dat de Gorrduk heeft verloren. En jij hebt daar een belangrijke rol ingespeeld. Waarschijnlijk is dit zijn of haar wraakactie." Dan haal ik mijn schouders op. "Is het dan erg als iedereen van ons weet?"vraag ik. George haalt zijn schouders op. "Nee, dat is het probleem niet. Maar meer dat ik nachtdienst had en ik daar niet was." En ik weet dat hij daar gelijk in heeft. 

negen jaar terug, Demian is zeven jaar

"Demian?!"roept mijn vader vanuit de garage. "De auto staat klaar, ik breng je naar school!" Ik glijd van de bank en druk de televisie uit. Ik pak mijn rugzak op en loop naar de garage. Daar zit mijn vader al in de auto met ronkende motor. Ik klim op de bijrijdersstoel. Mijn vader geeft gas en draait de auto de weg op. Ik leg mijn hoofd tegen het raam aan en kijk naar de voorbijrazende bomen. Dan rijden we het dorp in. Mijn vader parkeert tegenover mijn school. Hij legt zijn grote hand op mijn hoofd. "Vind je het spannend, je nieuwe school?"vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. Mijn vader glimlacht. "Maak je je vader trots?" Ik glimlach terug en draai mij op mijn stoel om. Ik open de deur en stap uit de auto. Ik steek de straat over en loop het plein op. Ik draai mij om om nog even naar mijn vader te zwaaien. Maar de auto is verdwenen en ik sta alleen op het plein. 

heden

Ik sta op het plein waar ik negen jaar geleden naar school ging. Er waait een koude lucht langs mij heen. Ik ril en kijk over het verlaten plein. De school staat als een streng fort een paar meter van mij af. Ik loop naar de deur. Verwachtend dat hij op slot zit, geef ik hem een duw. Tot mijn stomme verbazing geeft hij mee. En dan sta ik opeens in de hal waar we altijd om half negen het volkslied zongen. Ik zie mijzelf weer staan. Op de vierde trede van de trap tussen George en Zac in. Uit volle borst zing ik mee. Ik knijp mijn ogen even dicht en doe ze weer open. De trap is leeg. Ik krijg opeens kippenvel over mijn hele lichaam. Ik heb geen idee waarom. Ik zet met lood in mijn schoenen een stap richting de trap. Langzaam loop ik naar de tweede verdieping. Ik loop langs de lokalen totdat ik bij lokaal 23. aan kom. Ik leun tegen de deurpost en kijk het lokaal in. Leeg, natuurlijk. Afgezien van de schoolbanken die in drie rijen opgesteld staan richting het krijtbord. Ik kijk naar het bord. Met grote koeienletters staat er iets opgeschreven. EINDELIJK BEVRIJD VAN DE DEZE KLOTE SCHOOL! Er staat ook nog eens een spelfout in. Ik krijg de neiging om achter BEVRIJD en T te zetten. Ik houd mij in en draai mij weer naar het lokaal toe. Ik loop naar de linker rij en ga achter het achterste tafeltje zitten. Ik trek de la open. En ja hoor, daar ligt hij. Mijn map, met als kaft een foto van mij en mijn ouders. Ik trek het plastic voor de foto van de map af. Ik pak de foto en prop hem in mijn zak.

 Ik wil opstaan als ik beneden opeens hard een deur dicht hoor slaan. Mijn nekharen gaan rechtovereind staan. Langzaam hoor ik voetstappen mijn richting opkomen. Ik duw de map in het laatje en sta op. Ik spits mijn oren. De voetstappen komen de trap op. Ik wil de gang oplopen om vanaf daar de brandtrap naar beneden te nemen. Maar ik ben te laat. De deur die toegang geeft tot de gang waaraan mijn lokaal grenst wordt open geduwd. De holle stappen klinken als donderslagen in mijn oren. Wie is dat? En wat doet het hier? 

(Hee! Ik vind het echt heel erg leuk om dit boek te schrijven!!! Echt waar, maar... 

Ik ga toch heel even break nemen... NO WORRIES ik heb heel veel hoofdstukken en heel veel inspiratie maar, ik heb binnenkort een toetsweek en deze week heb ik ook nog flink wat toetsen en die wil ik KNALLEN! En juist daarom wacht ik even met door schrijven want anders worden de hoofdstukken slecht uitgevoerd. Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit, is mijn mening. Waarschijnlijk duurt deze pauze ongeveer drie weekjes of misschien nog wel minder. En de kans dat ik er binnenkort toch wat opgooi zou best kunnen. Heel veel liefs van mij, en succes voor alle stressende leerlingen onder ons (iemand dat ik juist dus niet ben en dat is soms een probleem.)

X.)