Real Fears

VII

Kinderstemmen zingen. Ik kijk naar de lichamen die op de brandstapel liggen. Claire ligt daar ook. Ik veeg snel een traan weg die over mijn wang glijdt. Ik voel de warme hand van George in mijn hand glijden. Ik kijk hem aan en glimlach weemoedig. Hij veegt een nieuwe traan van mijn wang. Ik wend mijn gezicht af en kijk weer naar het vuur. Het gezang wordt harder en veranderd in ons stamlied. Iedereen zingt mee. Ik laat George's hand los en leg mijn eigen hand op mijn borst. Zacht zing ik mee.

"Demi!"hoor ik een meisjesstem. Ik draai mij om. Lucia staat voor me. "Hey, gaat het?"vraagt ze bezorgd. Ik glimlach. "Ja hoor prima." Lucia grijnst. "Wil je een geheim voor mij bewaren?"vraagt ze. Ik kijk haar verbaasd aan. Lucia en geheimen? Dat is nieuw.

"Oké."zegt ze als we in een verlaten straat staan. "Hier kan niemand ons horen." Ik ben nu wel benieuwd. "Wat is het Lucia, vertel!"vraag ik. Lucia kijkt naar haar voeten en schuifelt een beetje heen en weer. "Oké, dit is echt geheim, je mag het aan niemand vertellen. Ik denk, ik denk dat ik verliefd ben!" Ik glimlach. Dit valt wel mee. Maar voor de preutse Lucia is het echt een groot ding. Dus ik doe net alsof ik net zo groot vindt als zij. "Echt?! Wie? Hoe heet hij?" Lucia bijt op haar lip. "Nee, zij. Zij is een meisje." Ik trek mijn wenkbrauwen op. Lucia? Lesbienne? Maar ze is streng gelovig. Haar ouders zouden dit nooit goedkeuren. Maar, bedenk ik dan. Die zijn er nu toch niet meer. "Oh."zeg ik. "Oh, oké, goed heet zij dan?" Lucia glimlacht breed. "Taylor."

Ik probeer mijn verbazing te verbergen. Taylor. Emilio's vriendin. Ondertussen ratelt Lucia door. "...en ze is heel knap en zo. Ik ga het ook nog Emilio vertellen. Ik bedoel hij is mijn beste vriend dus hij moet dit weten." Oh nee, denk ik. Dit gaat helemaal verkeerd. "...hij zou haar vast ook heel aardig vinden." Ja heel aardig, denk ik. Ik slik. Wat moet ik nu zeggen. Hee, die Taylor is ook Emilio's vriendin. Ze is best onaardig. "Nou, klinkt leuk hoor. Ik ontmoet haar vast nog wel een keer. Ik moet gaan."zeg ik kortaf. Ik draai mij om en ren de andere kant op. Lucia blijft verbluft achter.

Buiten adem ren ik Het Raadhuis binnen. George zit aan de tafel op een paar papieren te schrijven. "Hee schat, wat is er?"zegt hij lief en hij staat op. Ik bijt op de binnenkant van mijn wang. "Niks hoor. Laat maar."zeg ik. Ik moet eerst hier zelf over nadenken. George glimlacht en gaat weer zitten. Dan denk ik aan het gesprek dat ik had een paar avonden geleden met Zac in mijn kamer. Ik ga naast hem zetten en leg een hand op zijn bovenbeen. "George?"vraag ik. "Ja?" Hij kijkt mij aan. Ik haal mijn hand door zijn haar. "Moeten we er stiekem over doen? Over ons? Over wat wij hebben?"zeg ik met een zachte stem. George draait zich naar mij toe en legt zijn hand tegen mijn wang. "Nee, natuurlijk niet. Voor mijn part mag iedereen het weten." Ik slik. "Maar wat hebben wij dan?"vraag ik. George houdt zijn hoofd schuin en kijkt met een frons aan. Zo is het een paar seconden stil. "Gewoon, jij bent mijn vriendin toch?"zegt hij. Ik glimlach opgelucht. Met die woorden heeft hij mij meer geruststelt dan dat hij ooit zelf zou denken. Hij glimlacht terug en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Maar Demi?"vraagt hij. "Ja?"vraag ik. "Zou je dan nu even weer weg willen gaan. Ik ben bezig met berekeningen over hoe slecht we ervoor staan qua voedsel en schoon drinkwater." Snel sta ik op en laat zijn hand los. "Natuurlijk. Ik zie je vanavond nog wel."

Met vlinders loop ik naar buiten. Even voel ik mij weer het schoolmeisje dat net de knapste jongen van de klas heeft gefixt. Even maar. Op het plein is het een enorm lawaai. Niet eens omdat er zoveel mensen zijn. Er zijn er misschien een stuk of 15. Maar omdat twee kinderen van een jaar of 11 tegen elkaar staan te schreeuwen. Ik zucht en loop vlug op de ruzie af.

"Klootzak! Ik wil dat je mijn fles teruggeeft"schreeuwt een roodharige meisje met sproeten. "Het is van mij!" De blonde jongen lacht spottend. "Ha, mocht je willen! Niks is hier nu van iemand. Alles is van iedereen!" Ze staan recht tegenover elkaar. Dan wordt het het meisje teveel en geeft de jongen een trap tegen zijn scheen. Dat had ze beter niet kunnen doen. Binnen twee seconden ligt ze op de grond. "Hee, ga van haar af."roep ik en ik trek de jongen van het meisje af. Het kind krabbelt op. "Wat is er aan de hand?"vraag ik streng. "Hij heeft mijn fles gestolen!"zegt ze. "En zij is een gore bitch."zegt de jongen. Ik, geschokt om de woorden van de jongen, merk dat ik meer sympathie kan opbrengen voor het meisje. "Wat zet erin die fles?"vraag ik. "Bier!"roepen ze samen uit. Ik frons mijn wenkbrauwen. Hoe oud zouden ze zijn. Elf, twaalf? "Waarom bier, waarom geen water?"zeg ik. "Er is geen water meer."antwoord ze. Ik trek een frons in mijn voorhoofd. De kinderen kijken mij aan alsof ik water uit een hoge hoed kan toveren. "Geef haar die fles terug en gebruik niet meer zulke taal."zeg ik tegen de jongen. Ik had nog op tegengas verwacht. Maar kwam niks. De jongen gaf de fles terug en rende weg. Het meisje glimlacht even naar mij, klemt de fles stevig vast en rent de andere kant op. Ik sta op. Dit is een echt probleem. Dan bedenk ik opeens de vergadering van anderhalve week geleden, voor het gevecht met de Gorrduk. We moeten naar het Oosten. Ik draai mij om en loop opnieuw het Raadhuis binnen.

"Leg die papieren weg. We gaan naar het Oosten, op zoek naar water."zeg ik. George kijkt op. "Wat?"zegt hij. "Het is noodzaak, niemand hoeft ervan te weten. We gaan met zijn tweeën."zeg ik. "We nemen de Draak." De Draak is de enige auto in onze stam. George trekt een wenkbrauw op. Over drie dagen, middernacht. Alleen wij tweeën, niemand anders mag er van weten. Ik ga zaken regelen. Kom over twee uur naar de Oosttoren. Ik heb dan wacht, niemand zou het raar vinden als wij staan te praten." Hij staat op en loopt naar buiten.

( Jongunzz mijn hele uploadschema is naar de galamiezeren.)