Crazy Coward Hearts : An AlyDen Love Tale

Chapter 18

Para Sa mga Nanatili

............

ALY: NOOO!!! I AM NOT OVER REACTING!!! SEE!! NAKITA NIYO NA!! THIS IS WHAT HAPPENS WHEN YOU MEDDLE WITH MY LIFE!! THAT CAR MEANT EVERYTHING TO ME , WALA PANG ISANG ARAW NA NALINGAT AKO TAPOS....UHHHHH THIS IS UNBELIEVABLE!!! I HATE YOU!!! I HATE THIS PLACE!!!  

Guess what i got for breakfast this morning???

My barely unrecognizable Volkswagen!!!!

Last night while on the way home, may aksidenteng bumangga at nag T-bone sa sasakyan ko habang dinadrive ng driver ni Stella, ok naman yung driver, may galos lang siya. But my poor car barely made it, kahit saang  anggulo ko tignan, it will be very impossible to fix this.

I almost cried, pero agad na nag-init ang ulo ko , knowing that this wouldn't have happened kung hinayaan nalang nila akong imaneho ang kotse ko.

I stormed back to my room forcefully shutting the door. 

Nagkulong ako sa bathroom, I turned on the shower hoping it would somehow calm me down, pero habang naiisip ko yung nangyari sa sasakyan ko at lahat lahat ng kamalasan na nagyayari sa buhay ko dahil kay Stella , mas lalo lang akong nagagalit.

Pinag susuntok ko yung dingding while screaming as hard as i could para lang mabawasan yung galit na nasa loob ko.

My anger was so deep and strong I physically felt it hurt me.

Sa sobrang galit ko, hindi ko na napansin na umiiyak na pala ako.

oo galit ako, galit ako kay Stella, galit ako sa Mundo, galit ako sa sarili ko dahil pakiramdam ko wala akong kontrol sa buhay ko.

I felt so broken, ilang beses ko na na sinasabi sa sarili ko na kaya ko to dahil matatag ako, pero everytime I try to be strong, the universe somehow always finds a way to pull me back down.

Bakit lagi nalang ako ang napagdidiskitan ng mundo.

"Just a year Aly, just one year " Ilang beses ko bang paulit-ulit na sasabihin sa sarili ko to, kasi kahit ako parang di nananiniwala nakaya kong malampasan ang isang taon na di nasisira ang ulo ko.

....

Buong maghapon akong nagkulong sa kwarto, I've lost my appetite kaya kahit breakfast at lunch di ako lumabas. 

Kanina pa sila walang tigil kakakatok sa kwarto ko.

Nakakapagod na rin yung paulit-ulit nalang na ganito

Ilang beses pa ba akong magkukulong sa kwarto ko?

Till when do i have to feel this pain?

 I felt so suffocated in my own house, saan ba ako dapat pumunta?, kanino ba dapat ako tumakbo? sa mundong to,sino ba talaga ang kakampi ko?

A sudden thought came to my head, my dad use to tell me "when you have no where and no one to run to, listen to your heart, because your heart will always know where to take you"

So I took my back pack, stuffed a few clothes, tossed in every basic stuff i needed

Bahala na.

I don't know what I'd do, or where i would go, but have to get outta here.

 DEN's POV

   Zach and I planned to go out today , I was preparing in my room, while he was waiting at the living room narinig ko na may kausap siya, wala namang ibang tao sa bahay dahil out of town sila mom and dad kasama si Jus.