The Last Day
**************
အဲ႕ဒီေန႔ မနက္ခင္း မွန္ထဲက ငါ့မ်က္ဝန္းေတြကို ျမင္လိုက္ကတည္းက ငါ့ အသက္ရွင္ဖို႕ရက္ ဟာ ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးလို႕သိလိုက္ရတယ္။အဲ႔ဒါ့နဲ႕ ျပတင္းေပါက္ကတဆင့္ ငွက္ကေလးေတြကိုႀကည့္မိတာေပါ့။
ငွက္ေတြဟာ လူေတြမျမင္ႏိုင္တဲ႕ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေတြသယ္ရင္း ပ်ံသန္းေနႀကတယ္။ ေလးလံလိုက္တာ။
ငါ အလုပ္သြားတိုင္းဝတ္တဲ႔ အနက္ေရာင္ဝတ္စံုကိုပဲ ဆင္ျမန္းလိုက္တယ္။ မွန္ထဲက ငါက ငါ့အသုဘကို ငါကိုယ္တိုင္ တက္ေရာက္မယ့္ပံုလိုပဲ။ နိမိတ္မရွိလိုက္တာလို႔ ငါေတြးခ်င္ေပမယ့္ ဒါ အမွန္ပဲ။ ငါအားတင္းျပီးျပံဳးလိုက္တယ္။
အဲ႕ဒီေနာက္ အလုပ္ကို ဦးတည္တယ္။ ေျခလွမ္းေတြက ေလးလံမေနသလို ေပါ့ပါးမေနဘူး။ တကယ့္ကို ငါပံုမွန္ပဲ။ အနီေရာင္ႏွင္းဆီေတြ ေရာင္းတဲ႕ ပန္းသည္အမ်ိဳးသမီးဆီမွာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မွဳေတြ ငါျမင္ေနရတယ္။ သူ႕ပန္းေတြေရာင္းေကာင္းပံုမရဘူး။ ငါ ႏွင္းဆီအနီရဲရဲေတြ သိပ္ႀကိဳက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါမွ မဝယ္ဖူးဘူး။ မလိုအပ္ဘူးထင္သလို ငါနဲ႕မအပ္စပ္ဘူးထင္မိတာနဲ႕မဝယ္ျဖစ္တာ။ ဒီေန႔ေတာ့ ငါဝယ္လိုက္တယ္ ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပဲ အားလံုး အပြင့္ ငါးဆယ္ေက်ာ္တယ္။ အဲ႕ဒီထဲက အလွဆံုးတပြင့္ကို က်စ္ဆံျမီး က်စ္ထားတဲ႔ ငါ့ဆံပင္ေပၚမွာ ထိုးစိုက္လိုက္တယ္။
Taxi ကိုလွမ္းတားရင္း ေစ်းမေမးပဲ ကားေပၚတက္ထိုင္လိုက္တယ္။ ရံုးေရာက္ေတာ့ သူေတာင္းတဲ႕ေငြ ငါေပးတယ္။ ဘဝ မွာ ဒီေန႔ဟာ ပထမဆံုး သက္ေတာင့္သက္သာ ရံုးလာတဲ႕ေန႕ပါပဲ။ ေခြ်းသံမရႊဲပဲ ႏွင္းဆီပန္းေတြေပြ႕လ်က္နဲ႕ ရံုးကို ခပ္ေစာေစာ ေရာက္လာတဲ႕ ငါ့ကို အားလံုးက တအံ႕တႀသဝိုင္းႀကည့္ႀကတယ္။
ငါ သူတို႔ကို စိတ္ေရာကိုယ္ပါ လိွဳက္လွဲစြာနဲ႕ ျပံဳးျပလိုက္ေတာ့ သူတို႕ မ်က္ႏွာမွာ အားတံု႕အားနာ အေနအထားကို ငါဖမ္းမိလိုက္တယ္။ ရပါျပီ။ ဒီေလာက္ဆို ငါေက်နပ္ပါတယ္။ ငါ့အေနနဲ႔ ဘာကိုမွ မ်ားမ်ားစားစား ေမ်ွာ္လင့္ထားတာ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ သူတို႕ ျပဳမူခဲ႕သမွ် အတြက္အနည္းငယ္ အားနာမွဳေလး ငါလိုခ်င္မိတာပါ။ တကယ္လို႕ အားနာမွဳ အနည္းငယ္မွ် သူတို႕ မေဝငွလည္း ငါဘာမွ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။ ငါ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္လို႕ပါ။
