Mutluluk öyle bir şeydiki onu her mevsimde arayabiliyorduk.Mutluluk kimine göre sarılmak kimine göre de sadece yalnız kalamaltı. Sonunda mutlu olacağınız herhangi bir şeyi yapmaktı.
İnsanlar. İnsanlar her zaman nankördü. Mutluluğun degerini anlayamıyorlardı. Nasıl olurduda acı çeken insanlar mutluluğun değerini çok iyi bilirdi. Yalnızlık insanların mutluluğunu körüklemez miydi?
Buz gibi havada ateşi ve sıcaklığı bulmuş gibi insanlar acılarının tam ortasında mutluluğu buluyordu. Hayat adil miydi? Hayır değildi? Hiçbir şeyin adil olmadığı gibi...
14 yaşındaki kız çocuğu annesini kaybederken mutlu değildi. Kocasından ilgi görmeyen üstüne üstlük dayak yiyen kadınlara hayat adil değildi. Okula gidecek yaştaki çocuğu babası yaşındaki adamla evlendirmek adil değildi.
Hepsi mutluluğu arıyordu. Hepsi dua ediyordu,farklı ilahlara. Ortak amaçları mutlu olmaktı sadece mutlu olmak.
Küçük bir çocuğa çikolata vermek kadar sadeydi mutluluk, yada huzur evindeki bir yaşlıya kitap okumak kadar şevkatliydi mutluluk. Nerede aradığınıza bağlıydı biraz da mutluluk...
Hani saksıya bir bitki ekersiniz,onun büyümesini beklerken veya açmasını sabırla beklersiniz ya öyleydi mutluluk! Aniden gelmeside cabasıydı.
Acil servise gelmiş bir adamın baba olacağını öğrenmesi kadar masum, yine aynı hastanede yatan ve kanser olduğunu öğrenen birine hayat acımasızdı. Mutluluk uzak acı yakın.
Peki mutluluk mu daha çok mutlu ederdi yoksa acı mı? Ölecek bir hastaya acı... Doğacak bebeğe mutluluk...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONSUZ
RandomO hissettiklerini yazardı.Okuduğu kitaplara gözü gibi bakardı. Birgün yakınlarda bir gün beyninden akıp sonsuza uzanan cümlelerini farketti.O fısıltılara kulak verdi.Ellerine uzanan elleri tuttu.Herkesin bir sonsuzu vardı... Onun sonsuzu cümleleriyd...
