İMKANSIZI SEVDİM

İLK KARŞILAŞMA

"yeter baba ye-ter karışma bana ben çocuk değilim."
Dedim ve evden çıkıp otoparka indim rastgele bir araba aldım hızlı ve çevik bir hareketle yerinden çıkarıp sürmeye başladım.

Çok değerli Miraç Demir bey yani babam araba ile çıktığımı duyunca yine tartışma yaratıcak ama ben umursuyor muyum?
Hayır.
Aferim iç ses.

Biz tanışmadık dimi ben size kendimi tanıtayım.

Ben Masal Demir. Daha yeni 17 yaşıma girdim ama lise dörde geçtim. Annem yok ben doğarken ölmüş. Babamla yaşıyorum.

Birde ablam var Öykü Demir. Ablamla babam konuşmuyor neden mi? Ablamın daha onyedi yani benim yaşımdayken birini çok sevdi ondan hamile kaldı. Babamla baya bi tartıştılar.
babam"o çocuğu aldıracaksın."
deyince ablamda karşı çıktı. Ayrı eve taşındı babamla küsdüler.
Sonra sevdiği çocuk da bebeği öğrenince oda bebeği istemedi. "aldır" demiş ablamda bebeğini aldırmamış. Ve öylece ayrıldılar. Ablam bebeği için herkese arkasını döndü. Ama ben ablamın hep arkasında durdum. Tamam evlenmeden çocuk yapması kötü ama hatasız insan yoktur ki bu dünyada. Ablam yanlış da yapsa iyide yapsa ben hep onun arkasında durucam.

Çünkü o benim hiç olmayan annem.

Bebek daha 4 aylıkken ablam düşük yaptı. İkimizde üzüldük çok, çok üzüldük ama sonra alıştık.

Bir uçurum görünce arabayı hemen sağa çekip indim. Uçuruma doğru yürürken bağırdım.

"Bu hayattan nefret ediyorum." ve bir adım daha.

" Ben de mutlu olmak istiyorum." bir adım daha ve uçurumun tam dibindeydim.
Boğazım yırtılırcasına bağırdım sanki ne kadar çok bağırırsam o kadar nefretim gidicekmiş gibi bağırdım.

" Yapmacık insanlardan nefret ediyorum yüzüme gülüp arkamdan konuşanlardan nefret ediyorum." Gözyaşlarım sanki bir çeşmeyi anımsar gibi gözlerimden akıp gidiyordu. Ağlamam boyut değiştirdi deli gibi hıçkıra, hıçkıra ağlamaya başladım.

Bir an gözlerim karardı başım dönmeye başladı. Sanki yer ayaklarımın altından kayıp gidiyordu. 
Tam düşücekken belimin iki tarafında iki güçlü el hissettim.