He destroyed us.

Κεφάλαιο 2.

2 Days.

Μία ακόμη μέρα πέρασε και εγώ έκατσα στο κρεβάτι μου. Κοιτούσα απλώς το σκούρο μπλε ταβάνι με τα φωσφορίζον αστεράκια που είχα κολλήσει σε αυτό στην τρυφερή ηλικία των πέντε. Κατά διαστήματα τρώω μία με δύο μπουκιές από το φαγητό που μου φέρνει η μαμά μου. Προς το παρών όμως βρίσκω συντροφιά στα μαξιλάρια μου και σε εκείνες τις ώρες που έρχεται η Νεφέλη και με τις συζητήσεις της ξεχνάει λίγο το μυαλό μου από εκείνον. Ναι!Εκείνον σκέφτομαι,ακόμα και τώρα που με πλήγωσε εγώ εκείνον σκέφτομαι.
Γιατί εκείνος γκρέμισε τους μακρινούς τοίχους που είχα,εκείνος με έκανε να νιώσω για πρώτη φορά εκείνο το συναίσθημα που σου φέρνει πεταλούδες στο στομάχι. Μόνο εκείνος,μόνο ο Απόλλωνας μου.

Αλκμήνη μου!Αγάπη μου όμορφη,πως νιώθεις σήμερα;

Νεφέλη δεν έχω όρεξη.

Αλκμήνη μου,αν συνεχίσεις έτσι θα το χάσεις το εξάμηνο.

Δεν με ενδιαφέρει. Το προτιμώ.

Δεν μπορείς να κάτσεις έτσι ομορφιά μου. Τι θα κάνεις; Δεν μπορείς μια ζωή να τον αποφεύγεις!

Δεν ξέρω Νεφέλη μου,ακόμα νιώθω την καρδιά μου υπερβολικά ραγισμένη.

Μα πριν προλάβει η Νεφέλη νιώθω να ανακατεύομαι και αμέσως τρέχω προς το μικρό μπάνιο του δωματίου μου. Κάθομαι μπροστά από τη λεκάνη και βγάζω το λιγοστό πρωινό που έφαγα. Το χέρι της Νεφέλης πιάνει σε μια χαμηλή κοτσίδα τα μακριά ξανθά μου μαλλιά και μου χαιδεύει την πλάτη. Αφού τελειώσω και πλύνω το στόμα  μου και το πρόσωπό μου ξαπλώνω στο κρεβάτι και σκεπάζομαι με το λεπτό μου σεντονάκι.

Αλκμήνη μου;Είσαι σίγουρα καλά;

Ναι,γίνετε συχνά τώρα τις τελευταίες μέρες.

Να προσέχεις τώρα που θα φύγω.

Θα είμαι μια χαρά.

Ανησυχώ για εσένα. Μένεις και μόνη σου..

Θα είναι όλα οκει. Θα σε περιμένω αύριο.

Σ'αγαπώ.

Και εγώ.

Και έφυγε,αλλά τουλάχιστον ξέρω πως θα ξαναγυρίσει.

-Μαέβα♡