Sessiz Gözyaşlarım

3. tanıtım

Hayat ne kadar acı dimi... Eminim ki bu kitabı okuyanlarınızın birçoğu etrafında ölü gibi dolaşıyor. Hayat onlar için artık yaşanması zor hâl alıyordu. Peki bunları yaşamak ister miydiniz? Ama elinizde olmadan da yaşamak zorundasınız. Çünkü; bu acılarımız bir gün bitecek ve artık biz mutlu olucaz.

Hayat güzel diyenlere bakın ki yalnız kaldıklarında nasıl da mutsuzlar... Nasılda üzgünler... Ben herkesden çok fazla acı çekiyorum demeyin çünkü; onların neler çektiğini bilemezsiniz. Aksine Allah'a her gün şükredin. Sizden daha fazla acı çekenler de var...

Bu yaşıma kadar çektiğimi çektim ama artık yorulmuştum. 7. Sınıfa kadar herşey güzel gidiyordu. Şiddet artık yok gibiydi. ve bu kimin sayesinde oldu biliyor musunuz? Abimlerin sayesinde. Kendimizi artık toparlamıştık. Anne tarafının sayesinde dayımların, teyzemlerin az ekmeğini yetmemiştik. Baba tarafından ise hayır bile gelmemişti ki. Zaten onlar bizim iyiliğimizi değil her zaman kötülüğümüzü düşünmüşlerdi.

7. Sınıfa geldiğimde ise sabahları peşime bela takılmış hergün beni okula kadar takip ediyor sonra ise önümü kesiyordu. Arkadaşlarımdan ayrılma korkusuyla annemlere de birşey diyemiyordum ki. Hergün aynı saatte böyle devam ediyordu. Ta kii o gün ablama yanlışlıkla ağzımdan kaçırana kadar.

Ablam o gün annemlerle söylemiş ve okulum da değişmişti. Ne kadar ağladım, yalvardım ama okulumdan, öğretmenlerimden, sevdiğim arkadaşlarımdan ayrılmıştım. Arkadaşımla bir hayalim vardı " ne olursa olsun hiç bir zaman birbirimizden ayrılmıcaz" diye söz vermiştik birbirimize. Bir daha o okula adım atamamış, o çok kantinci abiden bir daha birşey alamamıştım. Arkadaşlarımla bir daha görüşmemiştik. O zamanlar telefonumda yoktu ki.

Yeni geldiğim okulda yakın arkadaşlarım olmuştu ama nerden bilebilirdim ki aslından kuyumu kazmaya çalıştıklarını... Sevdiğim çocuk vardı ama o başkasını seviyor ve bana hep 'kanka' diye hitap ederdi. Yakın arkadaştık nerden bilicektim ki böyle olacağını. Sevdiğim çocuk hep bana sevdiği kişiden bahseder bizim aramızı yapsana derdi.  "Yaparım" derdim tek ben mutsuz olayım tek o mutsuz olmasın derdim...

Artık bu duruma dayanamaz hale gelmiştim. Sorunu çözmek için acılardan kurtulmak için intihar yoluna başvurmuştum. Ama olmadı yapamadım beni ablam kurtarmıştı...

Ölmek çok kolay dimi peki seni seven insanları bırakmak kolay mı? Benim için hiçbir zaman kolay olmamıştı kii...

Hayata ablam sayesinde tekrar devam ettim ama nereden bilebilirdim daha çok canımın yanacağını... Daha çok yanmaya başlamıştı.

                  .....**********......

Canım fazlasıyla yanıyor, sönüyor sonra tekrar yanıyordu. Aklıma geldikçe daha bir kötü oluyordum daha bir göz yaşım akıyordu...

İntihar olayının üzerinden iki buçuk yıl geçmişti. iki yıl boyunca fazlasıyla mutlu olmuş ama sonunda yine ben kaybetmiştim. Dokuzuncu sınıfa gidiyordum. Yeni liseye başlamış ve herkesin deyimiyle ergendim. Bir tane çocuk vardı. Bana çıkma teklifi etmiş bende kabul etmiştim. Nereden bilicektim ki kötü olacağını? Çıkmaya başlamıştık. Birbirimizi çok seviyorduk yada ben öyle sanıyordum. Ama ben o kadar çok seviyordum kii... Sonra anladım ki beni en yakın arkadaşımla aldatıyormuş... Düşünsenize siz birisini çok ama çok seviyorsunuz hergün onunla mutlu hayaller kuruyorsunuz ve baamm!! o çok sevdiğiniz kişi sizi en yakın arkadaşınızla aldatıyor... O günden sonra kimseye güvenmez olmuştum. O olayı öğrendikten sonra kalbimi söküyorlar sanmıştım. Ama öyle değilmiş kalbimi yakıyorlarmış...

O olaydan sonra abimlerden, kuzenlerimden başka hiç bir erkeğe güvenmemeyi öğrenmiştim. Çünkü her erkek canımı yakıyordu yaa...

Canım ne kadar yansada, kalbim ne kadar kırılsada hayatım sevdiklerim için devam ediyordu...

OYLAMANIZI VE YORUMLAMANIZI BEKLİYORUM...