Διαβάζοντας Εσένα

Κεφάλαιο Ένα

Ως μουσικός, έχω την τάση να πιστεύω ότι κάθε ήχος γύρω μου είναι μουσική. Εντάξει, σχεδόν κάθε ήχος. Και αυτό διότι οι αγωνιώδεις κραυγές του μικρού μου αδερφού δεν μπορούν σε καμία περίπτωση και σε κανένα σύμπαν να χαρακτηριστούν μουσική. Για την ακρίβεια δεν πλησιάζουν καν, αλήθεια.

Η μαμά άρχισε να απελπίζεται από εκείνη την άτυχη για όλους μας στιγμή που ο Ίντεν κάθισε στην καρέκλα, αλλά τώρα στο πρόσωπό της έχει αποτυπωθεί μία έκφραση που μόνο εγώ και εκείνος μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε: χείλη σφιγμένα σε μία λεπτή και άσπρη γραμμή, φρύδια σμιγμένα, μύτη σουφρωμένη και ένα βλέμμα που ξεχειλίζει απόγνωση σε όλο της το μεγαλείο. Χίλιες φορές θα προτιμούσε να φύγει τρέχοντας παρά να μείνει και να τον πείσει να υπομείνει τα βασανιστήρια.

«Φλώρα», υπάρχει μία δυσανάλογη σε σχέση με την έκφρασή της ποσότητα απελπισίας στη φωνή της, «βοήθησέ με. Σε παρακαλώ».

Κλείνω το κινητό μου εντελώς απρόθυμα και το αφήνω με γρήγορες κινήσεις να γλιστρήσει στην πίσω τσέπη του παντελονιού μου. Ήξερα από την αρχή, φυσικά, ότι ο λόγος που η μαμά με έφερε εδώ είναι επειδή ο Ίντεν ακούει μόνο εμένα όταν βρίσκεται σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης και δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Μάλλον γι' αυτό πρέπει να αποδειχτώ μία σύγχρονη ηρωίδα, πρότυπο της γυναικείας δύναμης και ανεξαρτησίας και να πείσω τον Ίντεν να τα βγάλει πέρα με την σχεδόν αδύνατη αποστολή της εξέτασης αίματος.

Μέσα στο μικρό τετράγωνο δωμάτιο της αιμοληψίας δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από την κλασική μπλε καρέκλα πάνω στην οποία κάθεται τώρα ο Ίντεν -τουλάχιστον ας προσποιηθούμε ότι κάθεται- και μία άσπρη φορητή συρταριέρα με όλα τα εργαλεία του εγκλήματος, όπως αποστειρωμένες βελόνες, σύριγγες, δοκιμαστικοί σωλήνες, βαμβάκι και οινόπνευμα. Μία καημένη νοσοκόμα που μοιάζει ακόμα πιο τρομοκρατημένη και από τον ίδιο τον Ίντεν στέκεται στην απέναντι μεριά του δωματίου, καθώς διαθέτει το αίσθημα της αυτοσυντήρησης, προφανώς, κρατώντας μία άδεια σύριγγα στο χέρι της.

Θέτοντας σε εφαρμογή τα σχέδιά μου για τη σωτηρία της ανθρωπότητας -η νοσοκόμα συμπεριλαμβάνεται- γονατίζω δίπλα στην τεράστια για τα κυβικά μου καρέκλα και πιάνω το μικροσκοπικό χεράκι του αδελφού μου. «Ίντεν, άκουσε με», εστιάζω πάνω του το πιο αυστηρό βλέμμα που διαθέτω, «είναι απλώς μία εξέταση αίματος. Απλά θα νιώσεις ένα μικρό τσίμπημα και όλα θα έχουν τελειώσει μέσα σε δέκα δευτερόλεπτα αν καθίσεις ακίνητος για μία στιγμή».