Διαβάζοντας Εσένα

Κεφάλαιο Πέντε

Οπωσδήποτε είμαι ένα άτομο με αρχές και αξίες και η ηθική μου συνείδηση δεν θα με άφηνε να κάνω κάτι τέτοιο. Από την άλλη είμαι ιδιαίτερα περίεργη και ύστερα είναι και όλες εκείνες οι μικρές φωνούλες μέσα στο κεφάλι μου που προσπαθούν να με πείσουν να διαβάσω μέχρι και την τελευταία σελίδα. Το διαπραγματεύομαι σιωπηλά με τον εαυτό μου για λίγα κριτικής σημασίας δευτερόλεπτα και τελικά αποφασίζω να διαβάσω μόνο μία ή δύο σελίδες, παρόλο που ξέρω ήδη ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχω πει στον εαυτό μου τα, τουλάχιστον, τρία τελευταία χρόνια.

Ξεκινάει κάπως έτσι:

9 Φεβρουαρίου 2016

Καταρχάς με λένε Κέιντεν. Και ναι, αποφάσισα να αρχίσω αυτό εδώ το ημερολόγιο. Να ξεκαθαρίσω κάτι όμως: δεν πρόκειται για ένα ροζ ημερολόγιο καλυμμένο με ροζ βελουτέ ύφασμα και ροζ φτερά. Και δεν πρόκειται να γράψω τίποτα εδώ ξαπλωμένος μπρούμυτα στο κρεβάτι μου κρατώντας ένα ροζ στυλό με ροζ μελάνι. Το υπόσχομαι. Αυτός είναι και ο λόγος που ονόμασα αυτό το πράγμα «Σκέψεις» και όχι «ημερολόγιο». Ειλικρινά, πρόκειται απλώς για εμένα και τις σκέψεις μου, ίσως πράγματα τα οποία δεν μπορώ να εμπιστευτώ εύκολα στους άλλους, πράγματα που δεν είναι εύκολο να εμπιστευτώ στον εαυτό μου πρώτα απ' όλα. Και για να είμαστε ξεκάθαροι μέχρι εδώ, αν υπάρχει κάποιος άλλος περίεργος παρείσακτος που διαβάζει τώρα αυτό το πράγμα εκτός από εμένα, καλά θα κάνεις να το αφήσεις εκεί που το βρήκες, όχι-και-τόσο-ευγενικέ ξένε και να ξεχάσεις την ύπαρξή του. Κατανοητό;

Ο λόγος, για την ακρίβεια, που ξεκίνησα το γράψιμο σήμερα είναι επειδή μου φαίνεται πως το να βάζεις σε ένα χαρτί τις σκέψεις σου σε βοηθάει να δεις το πρόβλημα από διαφορετική οπτική. Όχι ότι χρειάζεται να ξεκαθαρίσω κάτι αυτή τη στιγμή, εκτός από τη σκληρή και άσπλαχνη πραγματικότητα της εφηβείας (εδώ το κοινό γελάει). Ή τέλος πάντων, όσον αφορά το προηγούμενο, τουλάχιστον έτσι είπε η Φλώρα. Μάλλον θα έπρεπε να το αναφέρω πιο πριν αυτό για να βγάζει περισσότερο νόημα. Μάλλον.

Υποθέτω ότι δεν το 'χω και πολύ με το να βάζω τις σκέψεις μου σε ένα χαρτί τελικά.

Και ανασηκώνω τους ώμους μου τώρα αλλά δεν μπορώ να βρω έναν καλύτερο τρόπο για να στο περιγράψω. Ή να στο δείξω.

Μισό λεπτό, γιατί κάνω λες και απευθύνομαι σε κάποιον ενώ δεν θέλω να το διαβάσει κανείς αυτό;