Διαβάζοντας Εσένα

Κεφάλαιο Εννιά

2 Ιουνίου 2016

Διάλειμμα. Χρειάζομαι ένα διάλειμμα.

Η Φλώρα επέστρεψε στο πρόγραμμά της, το ίδιο και όλοι οι υπόλοιποι. Οι εξετάσεις πλησιάζουν απειλητικά και νιώθω σαν να με καταδιώκουν μονίμως δυόμισι τόνοι διαβάσματος και δραστηριοτήτων. Ήθελα και δεκαπενταμελές τρομάρα μου.

Όλοι στο σχολείο πλέον μοιάζουν με ψυχοπαθή ρομπότ που μέθυσαν με χυμό πορτοκάλι. Σοβαρά. Την ώρα του μαθήματος τα βλέμματα τουλάχιστον των μισών μαθητών είναι καρφωμένα έξω από το παράθυρο, οι καθηγητές είναι συνέχεια αφηρημένοι, ακόμα και οι μαγείρισσες στη σχολική τραπεζαρία μοιάζουν να βρίσκονται ήδη αλλού. Όλο το σχολείο είναι έτοιμο για τις καλοκαιρινές διακοπές. Παρόλα αυτά, το ίδιο το κτήριο δεν μπορεί να αντέξει μακριά μας και μας κρατάει ακόμα εδώ, και θα συνεχίσει να μας κρατάει για δύο βδομάδες ακόμα.

Απλά. Δεν. Μπορώ. Να. Περιμένω.

Από την άλλη, το τέλος αυτής της σχολικής χρονιάς σημαίνει ότι σύντομα θα είμαι δευτεροετής. Και το ότι θα είμαι δευτεροετής σημαίνει ότι θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσω να σκέφτομαι το μέλλον μου. Και το να σκέφτομαι το μέλλον μου είναι κομματάκι τρομακτικό διότι δεν έχω ιδέα τι θα κάνω με τη ζωή μου. Υποθέτω ότι μου αρέσει να παίζω τσέλο.

Και να παίζω τσέλο.

Και να παίζω τσέλο.

Α, και να είμαι με τους φίλους μου.

Υποθέτω επίσης ότι δεν μπορώ να ζήσω παίζοντας τσέλο μαζί με τους φίλους μου.

Η ζωή είναι κάπως άδικη.

Αν αναρωτιέστε, αυτή τη στιγμή κάνω διάλειμμα από το διάβασμα. Η Φλώρα ήταν εδώ περίπου μια ώρα νωρίτερα και μαζί διαβάσαμε μαθηματικά για πέντε ολόκληρες -συνεχόμενες- ώρες. Μερικές φορές απορώ πώς μπορεί να συγκεντρώνεται τόσο πολύ. Και βόμβα να είχε σκάσει δίπλα της, μπορεί και να μην το έπαιρνε είδηση. Το 'χει και με το διδακτικό κομμάτι επίσης: έχει απίστευτη μεταδοτικότητα. Μπορεί να κάτσει εκεί και να σου εξηγήσει το ίδιο πράγμα δύο χιλιάδες φορές, κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο, μέχρι να το καταλάβεις. Ποτέ δεν τα παρατάει. Το πείσμα της είναι μέχρι και χαριτωμένο.

Ω.

Ωω.

Αγαπητέ εαυτέ,

Μήπως θα έπρεπε να σταματήσεις να σκέφτεσαι ότι η Φλώρα είναι χαριτωμένη;

Ο φίλος σου, Κέιντεν.

Βασικά, δεν ήθελα να πω ότι η Φλώρα δεν είναι χαριτωμένη. Στην πραγματικότητα όντως είναι. Αντικειμενικά. Φαντάζομαι.

Εντάξει, δεν είμαι καλός στο να λέω ψέματα, πόσο μάλλον στον εαυτό μου. Ίσως τελικά να πρέπει να το πω δυνατά γιατί, για να είμαι ειλικρινής, αυτή η σκέψη κόβει βόλτες στο μυαλό μου εδώ και λίγο καιρό.

Ναι, είναι πολύ όμορφη. Πάντα πίστευα ότι είναι όμορφη, αλλά τελευταία έχω συνειδητοποιήσει ότι είναι, βασικά, εξωπραγματικά όμορφη. Δεν ξέρω αν φταίει το ότι μόλις βγήκαμε από το αμήχανο στάδιο της εφηβείας ή απλά έτσι μου φαίνεται επειδή περνάμε πολύ χρόνο μαζί και άρχισα να την βλέπω διαφορετικά.

Τέλεια. Στα προσεχώς, να ξέρετε, πιθανότατα ανακαλύπτω ότι την ποθώ τα μάλα.

Και τώρα ίσως θα έπρεπε να σταματήσω να το κάνω αυτό γιατί οι «Σκέψεις» μου (είδατε, δεν χρησιμοποίησα τη λέξη «Ημερολόγιο») έχουν αρχίσει να καταντάνε εκείνο το ροζ πράγμα με ροζ φτερά για το οποίο λέγαμε στην αρχή.

Κατά πως φαίνεται, το διάβασμα είναι ο μόνος τρόπος να την βγάλω από το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή, οπότε πάω να συνεχίσω.

Αλλά ίσως, σκέφτομαι, θα μπορούσα να την καλέσω και αύριο για να διαβάσουμε ξανά μαζί.

Οι σκοποί μου είναι καθαρά εκπαιδευτικοί, να ξέρετε.